Η τυπολογία ενός διχασμού, στην τοπική μας κοινωνία

Το προσφυγικό ζήτημα δεν θα μπορούσε, στο πρόσφατο παρελθόν των δυο χρόνων να έχει μια άμεση σχέση με το νησί, καθότι οι ίδιοι οι πρόσφυγες είχαν ως προτεραιότητα την οικονομία κινήσεων στην κατεύθυνσή τους για την Κεντρική και Δυτική Ευρώπη. Απασχόλησε όμως ως ζήτημα αλληλεγγύης ή της συνήθους φιλανθρωπίας, προσώπων, συλλόγων, ενοριών κλπ. για τη συλλογή απαραίτητων εφοδίων που θα διευκόλυναν τη βασανιστική τους μετακίνηση προς τον αποκλειστικό τους προορισμό. Έτσι, κατά τη διάρκεια ενός Αρμαγεδώνα στη μεσανατολική αρένα των γεωπολιτικών μετατοπίσεων και αποσταθεροποίησης με επίκεντρο τη Συρία, όπου το προσφυγικό εξελίχθηκε, από ηθικό και ανθρωπιστικό, σε γεωπολιτικό ζήτημα, η Αίγινα, όπως και όσες περιοχές δεν βρίσκονταν στη συνήθη διαδρομή μέχρι τα σύνορα με την ΠΓΔΜ δεν δέχτηκαν τριγμούς όσον αφορά την υπόθεση της προσωρινής παραμονής των προσφύγων. Όταν όμως το “ουδέν μονιμότερον του προσωρινού” επιβλήθηκε από την εγχώρια αριστερή ρεμούλα και τις διεθνείς ιμπεριαλιστικές δυνάμεις (ΕΕ, ΝΑΤΟ) και την Τουρκία, οι τριγμοί ξεκίνησαν σε όλη την ελλαδική επικράτεια, σταδιακά και πρόσφατα ραγδαία.
Αντίστοιχα και η εισαγωγή του προσφυγικού ζητήματος στην Αίγινα, ξεκίνησε δημόσια και συνεχίστηκε σαν σίριαλ με την άθλια και διακριτά ρατσιστική παρέμβαση της αποκαλούμενης “Ομάδας Πολιτών Αίγινας για την Ελληνική Πολιτική” και συνεχίστηκε με τη δήθεν ανθρωπιστική παρέμβαση -ως καταγγελία προς την πρώτη- εκ μέρους της δημοτικής παράταξης που πρόσκειται στην σημερινή κυβέρνηση, “Αίγινα-Κοινωνία Πολιτών”. Από τη μια η ρατσιστική προσέγγιση της εν λόγω “Ομάδας” που με αυτόν τον χυδαίο τρόπο βγαίνει από την ανυπαρξία υπερθεματίζοντας για τους (πράγματι) κατατρεγμένους έλληνες εναντίον των προσφύγων (και μάλιστα “ισλαμιστών” όπως αναφέρονται, ανιστόρητα, για έναν από τους πιο κοσμικούς λαούς της Μέσης Ανατολής) κι από την άλλη η δήθεν φιλανθρωπική ρητορεία μιας δημοτικής παράταξης που οργανικά στηρίζει την κυβέρνηση στην χυδαία χρησιμοποίηση του προσφυγικού ζητήματος με στόχο τη μείωση του χρέους ή την πρόσφατη χυδαία αναφορά σε πρόσφυγες-”επενδυτές” από πλευράς του ανθρωποειδούς Μάρδα, υπερθεματίζοντας για τους (πράγματι) πολύ κατατρεγμένους πρόσφυγες. Απέναντι σε αυτήν την τυπολογία η δημοτική αρχή πιθανόν και για να μην θεωρηθεί, πανελλαδικά, το “μαύρο πρόβατο” του ρατσισμού, για να μην δεχτεί κυρώσεις από την Αποκεντρωμένη Διοίκηση ή τη δήθεν “φιλική” προς τους πρόσφυγες Περιφέρεια της κυρίας Δούρου, αρνήθηκε τη διεξαγωγή δημοψηφίσματος από πλευράς της Ομάδας για την (Ανθ)ελληνική Πολιτική.

Αυτή όμως είναι η οιονεί εφαρμογή ενός τύπου διχασμού, που μέλλεται να κυριαρχήσει σε όλη τη χώρα που μετατρέπεται ραγδαία σε αποθήκη ψυχών: από τη μια είναι η κυβέρνηση που απευθύνεται στα ανθρωπιστικά ιδεώδη κι από την άλλη οι κάθε λογής οργανισμοί-οργανώσεις και κατακάθια που κεντρίζουν τα αντανακλαστικά του φόβου. Για να γίνει ακόμα πιο κατανοητό το βάθεμα του νεοελληνικού διχασμού, με πυλώνες τη δυστυχία εκατομμυρίων ανθρώπων και τη φτωχοκτονία της ελλαδικής κοινωνίας, το σχήμα μέλλεται να είναι ως εξής: από τη μια η κυβέρνηση των αριστερών μνημονίων και της εξάρτησης που καταδυναστεύει τους έλληνες και “προστατεύει” τους “ξένους” και από την άλλη η άκρα δεξιά και ο δήθεν “εθνικός” χώρος που προστατεύει τους έλληνες και είναι ενάντια στους ξένους. Τρανταχτό παράδειγμα αποτελεί η ενοικίαση σπιτιών για τους πρόσφυγες καθώς και για τη σίτισή τους από τα χρηματοδοτικά πακέτα της ΕΕ και της Ύπατης Αρμοστείας τη στιγμή που χιλιάδες ελληνικές οικογένειες είναι στα όρια της λιμοκτονίας ή ζουν εξώσεις αφού αδυνατούν είτε να πληρώσουν την ενοικίαση των σπιτιών είτε έχουν συνάψει “κόκκινο” επισφαλές δάνειο με τράπεζες. Πρόκειται για ένα δίπολο που από τη μια δεν ανταποκρίνεται σε αυτά για τα οποία διατείνεται διότι: ούτε η κυβέρνηση προστατεύει τους πρόσφυγες-ούτε τα εθνικιστικά απολειφάδια προστατεύουν τους έλληνες, κι από την άλλη συσκοτίζει τόσο τις δυνατότητες αντίστασης απέναντι στη συνδυαστική προσπάθεια της ντόπιας ρεμούλας-των ξένων δανειστών-των νεοθωμανών επεκτατιστών όσο και τις δυνατότητες απάλυνσης των προβλημάτων που απορρέουν από τη μετακίνηση ή ακόμα και της ευκαιρίας που δίνεται για τη δημιουργική συνεύρεση δυο λαών που, όταν δεν συνεργάστηκαν στο διάβα του χρόνου, δεν είχαν ποτέ ανταγωνιστικές σχέσεις μεταξύ τους απέναντι στους ιστορικούς δυνάστες.

Μια σύντομη αφήγηση για τη Συρία και τη γέννηση του προσφυγικού ζητήματος
Το έδαφος της σημερινής Συρίας για πολλούς αιώνες αποτέλεσε ένα χωνευτήρι εθνοτήτων, θρησκειών και πνευματικών τάσεων. Από την αρχαιότητα μέχρι και την οριστική λύση του Ανατολικού Ζητήματος, στο έδαφος της Συρίας ο τάσεις του χριστιανισμού και του μουσουλμανισμού καθώς και άλλες αρχαιότερες θρησκείες (ελληνική, περσική κλπ), εθνότητες όπως έλληνες, άραβες, πέρσες, τουρκμένοι, κούρδοι, δρούζοι κλπ. Ακόμα και εν μέσω ιστορικών ανταγωνισμών για την κυριαρχία στο χώρο μέχρι και την ανεξαρτησία της, επιβίωσαν, δίνοντας το χαρακτήρα μιας ιδιαίτερης χώρας. Επίσης ως παλιά γαλλική αποικία είχε την ίδια τύχη με την Ελλάδα να χάνουν με “βελούδινο” τρόπο το σαντζάκι της Αλεξανδρέττας, την ίδια περίπου περίοδο που ο ελληνισμός της Μικράς Ασίας ακολουθούσε το δρόμο της προσφυγιάς μετά τη μικρασιατική καταστροφή.
Η μεταπολεμική εξαγγελία του παναραβισμού βρήκε τη Συρία και την Αίγυπτο σε κοινή διαδρομή εναντίον του Ισραήλ και των πρακτικών εθνοκάθαρσης που εφήρμοσε και διαμορφώθηκε έτσι ένας σταθερός πυρήνας που προσδέθηκε με το άρμα της Σοβιετικής Ένωσης και των σχεδιασμών της για τη Μεσόγειο, στο πλαίσιο του ανταγωνισμού με τις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ. Το καθεστώς κοσμικό και ιδιαιτέρως αυταρχικό περιορίζοντας τον κουρδικό παράγοντα, επιδιώκοντας να δημιουργήσει μια νέα εθνική συνείδηση υπέθαλψε τις διαφορές που όμως αυτές εκτινάχθηκαν μετά την αραβική άνοιξη του 2011. Μετά το παράδειγμα της Τυνησίας, το κίνημα της αραβικής “άνοιξης” εξαπλώθηκε βρίσκοντας ηγετικές κλίκες έτοιμες οι οποίες θα το χρησιμοποιούσαν ως ευκαιρία για την ανατροπή των ηγεσιών στη Συρία και στη Λιβύη. Αν στη Λιβύη η τραγωδία έχει τον ουσιαστικό διαμελισμό της σε σφαίρες επιρροής συμφερόντων δυτικών και ντόπιων ελίτ, με τους τζιχαντιστές να εισβάλουν ουσιαστικά στο τοπίο, στη Συρία πήρε μεγαλύτερες διαστάσεις λόγω της θέσης στην οποία βρίσκεται η χώρα, ως έδαφος εισχώρησης στην κεντρική Ανατολή και ειδικά σε μια περίοδο που η αμερικανική πολιτική ηττήθηκε στο μέτωπο του Αφγανιστάν και του Ιράκ. Σ’ αυτό όμως ενεργοποιήθηκαν τα καθόλου ενεργούμενα, αλλά, τοπικές ηγεμονίες της Σ. Αραβίας του Κατάρ και της Τουρκίας οι οποίες χρησιμοποιώντας την “αντιαυταρχική”-Αντι-Άσαντ αραβική “άνοιξη” χρηματοδότησαν ομάδες τυχοδιωκτών προκειμένου να διαμελίσουν τη Συρία την περίοδο που οι παραδοσιακοί τους σύμμαχοι Ρωσία και Ιράν βρισκόντουσαν σε δύσκολη θέση, στριμωγμένη η μια στο Ουκρανικό, στριμωγμένη η άλλη από τους αμερικάνους για τα πυρηνικά όπλα. Δεν τα κατάφεραν όμως να δημιουργήσουν εμφύλιο πόλεμο παρ’ όλο που με πολλά χρήματα το επιδίωξαν καθότι ως χρηματοδοτούμενες ομάδες δεν είχαν ούτε πρόγραμμα ούτε συνοχή μεταξύ τους. Η συνεννόηση ΗΠΑ-Ρωσίας για τα χημικά της Συρίας επέφερε μια σχετική σταθεροποίηση του καθεστώτος του Άσαντ. Κατάφεραν όμως να εκδιώξουν από τις ρίζες τους εκατομμύρια σύριους οι οποίοι τράβηξαν το δρόμο της προσφυγιάς τόσο στις διπλανές αραβικές χώρες αλλά και κυρίως στην Τουρκία με προορισμό την Κεντρική και Δυτική Ευρώπη, ειδικά από την περίοδο που το πιο σκοτεινό κίνημα του αιώνα μας ξεκίνησε να επεκτείνεται ως Ισλαμικό Κράτος στα εδάφη της Συρίας, βοηθημένο από την Τουρκία και ιστορικά από τη Δύση. Είναι η “Συρία που φεύγει”, μια διαλυμένη κοινωνία χωρίς συνοχή και αλληλεγγύη, μια κοινωνία που ξεπουλά τα πάντα για να ζήσει κουβαλώντας μια ταυτότητα προς αναζήτηση άλλης. Με αυτόν τον πληθυσμό αλλά και με άλλους μεταναστευτικούς από την Ασία και την Αφρική στήθηκε από το τουρκικό κράτος η πιο γιγάντια δουλεμπορική επιχείρηση στους νεώτερους χρόνους στον κόσμο αλλά και ένα άνευ προηγουμένου αποσταθεροποιητικό σχέδιο προώθησης προσφύγων στην ΕΕ. Από την άλλη υπήρξε και υπάρχει η “Συρία που μένει”. Αυτή ήταν η Συρία που εκφράστηκε στα κουρδικά εδάφη το 2012 με τη διακήρυξη της δημοκρατικής αυτονομίας και του δημοκρατικού συνομοσπονδισμού ύστερα από μια δεκαετία αυτοκριτικής και εφαρμογής ενός σχεδίου κοινωνικού μετασχηματισμού στο πλαίσιο της υπέρβασης της κλασικής εθνικοαπελευθερωτικής αντίληψης. Αυτή η Συρία, ένα πλήθος εθνοτήτων, θρησκειών και ιδεολογικών κατευθύνσεων κατάφερε, μη συμμετέχοντας στην αραβική “άνοιξη” να εμβάλει στο κενό εξουσίας και να καταλάβει -χωρίς την πρόθεση απόσχισης- τα ιστορικά κουρδικά εδάφη.
Σήμερα, μετά τις τελευταίες εξελίξεις και την προβλεπόμενη ήττα του ΙΚ, στο όνομα της εξομάλυνσης της κρίσης προβλέπεται ένας σοβαρός ανταγωνισμός για την κυριαρχία στη Συρία μεταξύ ΗΠΑ-Ρωσίας και δευτερευόντως Τουρκίας-Σαουδαράβων-Κατάρ και άλλων δυνάμεων όπως του Ιράν ή οργανώσεων όπως της Χεσμπολά. Η συμφωνία για την ειρήνευση στη Συρία που προβλέπουν και εκλογές φαίνεται ότι αποτελεί όποως και πολλά κείμενα έναν ευσεβή πόθο για όσους πιστεύουν σε ειρηνευτικές διαδικασίες της διεθνούς κοινότητας αλλά και ένα καλό διάλειμμα για το πώς θα διαμεληθεί η Συρία και αργότερα το πώς θα χτυπηθεί ο βασικός παράγοντας που πολέμησε το Ισλαμικό Κράτος: τους κούρδους της Συρίας και τη δημοκρατική αυτονομία ως πρόταγμα.
Το προσφυγικό της Συρίας ακόμα κι αν μερικώς εξομαλυνθεί η κατάσταση θα απασχολήσει για πολλά χρόνια την περιοχή, καθότι οι πρόσφυγες που ήδη βρίσκονται μακριά έχουν πουλήσει τα υπάρχοντά τους, διαψεύδονται οι πόθοι τους για ευρωπαϊκούς προορισμούς αφού έχει κλείσει για τα καλά η κάνουλα απορρόφησης και η γκετοποίησή του μπορεί να το μετατοπίσει από το κοσμικό Ισλάμ στο θρησκευτικό Ισλάμ.

Η Ελλάδα, η Τουρκία και η ΕΕ
Από την πρώτη στιγμή είτε από ιδεοληψία είτε από χρησιμοθηρία (προσφυγικό ζήτημα με στόχο την αβανταδόρικη μείωση του χρέους) η κυβέρνηση ΣΥΡΑΝΕΛΛ επιδίωξε προς πάσα κατεύθυνση την εφαρμογή της λογική των “ανοιχτών συνόρων”. Οι απειλές Κοτζιά και Καμένου για στίφη τζιχαντιστών που θα διασπαρούν στις χώρες της ΕΕ έμελλαν να γίνουν ακουστές από τα χείλη του Ερντογάν. Η ελληνική κυβέρνηση που ψήφισε το τρίτο μνημόνιο υποσχόμενη το “πρόγραμμα Θεσσαλονίκης” δεν δίστασε να στείλει την αλληλεγγύη της διαμέσου του ΝΑΤΟ προς την πληττόμενη Τουρκία, να θεωρήσει σε διεθνή κείμενα το τουρκικό έδαφος “ασφαλές” για τους πρόσφυγες και την τουρκική κυβέρνηση την κατ’ εξοχήν δομή δουλεμπορίου-δημιουργώντας ένα απίστευτο πρωτογενές πλεόνασμα, να σιγήσει μπροστά στις φανερές επιδιώξεις της Τουρκίας να εισβάλει στη Συρία, να σιγήσει μπροστά σε μια ολοφάνερη συνεργασία της Τουρκίας με το Ισλαμικό Κράτος, να σιγεί μπροστά στην καταστολή και δίωξη κάθε φωνής που αντιπολιτεύεται το νεοθωμανικό ΑΚΡ, να σιγήσει μπροστά στην εγκληματική στρατιωτική περικύκλωση της ΝΑ Τουρκίας και τη σφαγή εκατοντάδων κούρδων. Τελευταία “επιτυχία” της ήταν να συναινέσει στη ΝΑΤΟϊκή παρουσία στο Αιγαίο και στην αποδοχή της χώρας ως αποθήκης ψυχών με τα χοτ-σποτ που πλέον είναι γεγονός.
Καθοριστικός παράγοντας για την περίφραξη αποτέλεσε μια σειρά τρομοκρατικών ενεργειών που πραγματοποιήθηκαν στη Γαλλία και στο Βέλγιο πέρσι και εφέτος. Αυτό έδωσε το έναυσμα για την παράκρουση μουσουλμανοφοβίας (κι όχι ισλαμοφοβίας) στις χώρες της ΕΕ (Αυστρία, Γερμανία) όταν ήδη η Ουγγαρία είχε κλείσει τα σύνορά της. Αυτό ακύρωσε λόγω της ανόδου της ακροδεξιάς του PEGIDA και το σχέδιο Μέρκελ και αφεντικών στη Γερμανία για την εισαγωγή μέχρι και 500.000 προσφύγων το χρόνο ως “καύσιμο ύλη” για φτηνά μεροκάματα και φτηνά προϊόντα. Από κει και ύστερα μία μία οι βαλκανικές χώρες έκλεισαν τα σύνορά τους, έβαλαν περιορισμούς ως προς την εθνικότητα των ανθρώπων και πλέον βρισκόμαστε σε ένα στατικό τοπίο με χιλιάδες εγκλωβισμένους στα Βαλκάνια και ιδιαίτερα στην Ελλάδα που είναι ο πρώτος προορισμός από τα δυτικά παράλια της Τουρκίας. Έτσι τόσο στην ελληνοαλβανική μεθόριο περιπολούν ιταλοί καραμπινιέροι και στα σύνορα με την ΠΓΔΜ έχουν έρθει στρατιώτες από την Αυστρία ενώ στη Βουλγαρία πραγματοποιούνται κοινές ασκήσεις αστυνομίας και στρατού.
Από την τελευταία συμφωνία Τουρκίας-ΕΕ, κερδισμένη βγήκε η Τουρκία αφού αναγνωρίστηκε ως ασφαλές έδαφος και θα χρηματοδοτηθεί αφειδώς για αυτό, και βεβαίως επιβεβαιώθηκε η σταθερή επεκτατική πολιτική της και όσον αφορά το συριακό ζήτημα και όσον αφορά την καταστολή των κούρδων.
Οι κούρδοι και το προσφυγικό ζήτημα
Οι κούρδοι είναι πια μια δύναμη σταθεροποίησης και προοδευτικής ανάπτυξης του επαναστατικού αιτήματος, επικαιροποιημένου πια, ως του ζητήματος ενός ελευθεριακού αυτοκαθορισμού. Διατηρώντας μέσα από την αναζήτηση ολοένα και πιο σύνθετων δημοκρατικών δομών την αυτοδιεύθυνση της κοινωνίας τους, ανέπτυξαν ακόμα και με τη σύντομη προσφυγιά στην Τουρκία, μέσω των δημοκρατικών αυτοδιοικητικών θεσμών, τους απαραίτητους δεσμούς και την πολυπόθητη συνοχή. Ποιο διεθνές παράδειγμα υπάρχει αυτήν την περίοδο πιο κραταιό από τους ίδιους τους συροκούρδους πρόσφυγες στο τουρκικό Κουρδιστάν που επιστρέφουν πίσω στα ερείπια του Κομπάνι για να ξαναστήσουν τη ζωή, αντί να ξεπουλούν μπιρ-παρά την περιουσία τους, να προωθούνται σε διαδρομές θανάτου από μεσίτες δουλέμπορους, να “συνωστίζονται” όπως οι πρόσφυγες από τη «Συρία που φεύγει» στα παράλια της χώρας-δουλέμπορου Τουρκίας και να γίνονται επαίτες της «μεγαλοψυχίας» των ευρωπαϊκών δυνάμεων που συνέργησαν στην καταστροφή της χώρας τους; Ποιο άλλο παράδειγμα αυτήν την περίοδο των μεγάλων μεταναστευτικών-προσφυγικών ρευμάτων, υπάρχει ως αντιστάθμισμα σ’ αυτό το ανεπίστρεπτο αδιέξοδο που συμβαίνει μεταξύ παραλίων της Μικράς Ασίας και συρμάτινων τειχών που υψώνονται στην Κεντρική Ευρώπη και στα Βαλκάνια, πέρα από τη «Συρία που μένει»; Ποια αξιοπρεπής πρόταση, άλλη, υπάρχει αυτή την τραγική περίοδο που ζούμε, με την προετοιμασία των μεταναστευτικών πληθυσμών για «κάρβουνο στη μηχανή» των Ειδικών Οικονομικών Ζωνών, σε μια γερασμένη Ευρώπη με δημογραφικό πρόβλημα; Ποια άλλη αντίσταση και μάλιστα εδαφικοποιημένη, πέρα από την κουρδική αυτονομία, καθώς και τη μακρινή μας ζαπατιστική αντίσταση, λειτουργεί σήμερα όταν ένα μέρος της ανθρωπότητας σκιαγραφώντας την αντίσταση στη Δύση έχει περάσει σε σκοτεινούς φονταμενταλιστικούς κύκλους ενώ ένα άλλο μέρος της σε φοβικούς εθνικισμούς υπό τύπον «σκεπτικισμού», απέναντι στην παγκοσμιοποίηση της αγοράς;
Ένας λαός με φεουδαρχικές-πατριαρχικές δομές, στήριγμα των μεγάλων αυτοκρατοριών -της Οθωμανικής και της Περσικής, ένας λαός με συμμετοχή κάποιων ένοπλων φυλών του στη στρατηγική εξόντωσης των εθνικών μειονοτήτων του Μουσταφά Κεμάλ, ένας λαός προδομένος από τις διεθνείς συμφωνίες όπως της Λωζάνης του 1923 ή της Βαγδάτης του 1955, ένας λαός προδομένος από τις υποσχέσεις του Μουσταφά Κεμάλ για αυτονομία, ένας λαός που τα κράτη της Τουρκίας, της Συρίας, του Ιράκ και του Ιράν εφήρμοσαν στο σώμα του πολιτικές εθνοκτονίας, ένας λαός με αργή αστικοποίηση, ένα λαός με ένα ένοπλο μαρξιστικό-λενινιστικό κίνημα, αργότερα, που επιχειρούσε απόσχιση ως εθνική αυτοδιάθεση, διαπράττει μια παραδειγματική επανάσταση. Αρνείται το μοντέρνο κράτος ως υπόδειγμα οργάνωσης διακηρύσσοντας το δημοκρατικό συνομοσπονδισμό, αρνείται την εθνική πολιτική συγκρότηση αποδεχόμενος και κάθε άλλη εθνότητα και θρησκευτική συσσωμάτωση, αρνείται την πατριαρχία τοποθετώντας στο επίκεντρο τη γυναίκα, αρνείται το μιλιταρισμό οργανώνοντας μονάδες αυτοάμυνας, αρνείται την ιδεολογική μονοκρατορία ξεπερνώντας τους πολιτικούς ανταγωνισμούς και γραμμές των διαφόρων απελευθερωτικών οργανώσεων σε συμβούλια απελευθέρωσης, αρνείται το κόμμα ως μορφή απελευθέρωσης μετασχηματίζοντάς το σε δυναμική ξεπεράσματος ιεραρχικών δομών, αρνείται τη σύγκρουση με το κράτος και ταυτοχρόνως αμύνεται απέναντι σε αυτό αλλά και σε κάθε εισβολέα για να υπερασπίσει της ελευθεριακές του κατακτήσεις, αρνείται να συμμαχήσει με τη στρατηγική της αποσταθεροποίησης στη Μέση Ανατολή που διαπράττουν οι δυτικές δυνάμεις ή οι ντόπιες ηγεμονίες και χτίζει δομές μιας δημοκρατικής, δίκαιης και οικολογικής κοινωνίας.
Οι κούρδοι όμως έπαθαν και έμαθαν. Εμείς πότε θα μάθουμε από τα πάθη μας;
Οι έλληνες και προσφυγικό
Από την πρώτη στιγμή οι έλληνες στα νησιά βοήθησαν στο σύνολό τους τους πρόσφυγες με κάθε τρόπο. Αργότερα αυτό συνέβηκε στις πόλεις όπου κατάλυαν προσωρινά κι αργότερα με πιο καθυστερημένες διαδικασίες προωθούνταν προς την Ειδομένη. Υπερβολικά ίσως δημοσιεύματα που ωστόσο παρατηρούν μια κυρίαρχη τάση και αποτυπώνουν την εικόνα της χώρας στις σημερινές συνθήκες. Ωστόσο δεν έλειψαν και τα παρατράγουδα εκμετάλλευσης από λίγους μικρεμπόρους ή μιας άθλιας, ρατσιστικής συμπεριφοράς κυρίως από οργανωμένες φασιστικές ομάδες με πυρήνα τη Χρυσή Αβγή. Κορυφαία ήταν η διεθνής ανάδειξη των νησιωτών και πιο συγκεκριμένα των γιαγιάδων της Μυτιλήνης για το βραβείο Νόμπελ η οποία εντάχθηκε στους επικοινωνιακούς σχεδιασμούς της κυβέρνησης. Ήταν γενικά μια αυθόρμητη και χωρίς σχεδιασμό κινητοποίηση αν εξαιρέσει κανείς τις οργανωμένες αντιφασιστικές και αντιρατσιστικές ομάδες που ξεκίνησαν να εργάζονται μέχρι αυτές να παραγκωνιστούν από τις επίσημες δομές και τις ΜΚΟ.
Όμως λόγω της φύσης του προσφυγικού και λόγω της έλλειψης οργανωμένης δράσης και συγκεκριμένη πρότασης πέρα από αυτήν της αδιέξοδης των “ανοιχτών συνόρων” δεν υπήρξε η περίπτωση μιας από κοινού δράσης γύρω από το ζήτημα της επίλυσης του ζητήματος στις σημερινές υπάρχουσες συνθήκες. Η δε ίση απόσταση του κινήματος με τους φασίστες απέναντι στη λύση της κυβέρνησης, συσκοτίζει κάθε προσπάθεια για μια πραγματική επίλυση του ζητήματος. Τα χοτ-σποτ είναι μια πραγματικότητα η οποία δείχνει ένα τραγικό μέλλον της γκετοποίησης των ανθρώπων αυτών με απρόβλεπτες συνέπειες για τους ίδιους και τη χώρα.

Η εκκλησία και η θεμελιώδης θεολογική της παρέκκλιση-οι δυνατότητες μιας νέας πορείας
1) Τους πολίτες να βοηθήσουν τους πρόσφυγες που φτάνουν στη χώρα μας και να κλείσουν τα αυτιά τους σε ρατσιστικές φωνές κάλεσε ο μητροπολίτης Σισανίου και Σιατίστης, Παύλος, μιλώντας στην εκπομπή MEGA Σαββατοκύριακο. Τονίζοντας πως ο μεγάλος πρόσφυγας ήταν ο Χριστός, ο μητροπολίτης Παύλος αναφερόμενος στο προσφυγικό ζήτημα είπε: «Αυτό δείχνει τον πολιτισμό ενός κόσμου που τελικά είναι απολίτιστος. Αυτό το θέαμα των ανθρώπων, που έρχονται με σαπιοκάραβα, που πολλοί χάνουν τη ζωή τους προπαντός αυτά τα αθώα παιδάκια που δεν έφταιξαν σε τίποτα είναι ένα δείγμα του πόσο πολιτισμένος είναι ο πολιτισμένος κόσμος μας. Αυτοί οι άνθρωποι δεν παύουν να βρίσκονται σε μια κρίσιμη ώρα της ζωής τους και το τόλμημά τους να φύγουν με αυτά τα μέσα για να έρθουν στην Ελλάδα και να σωθούν είναι ήδη πάρα πολύ μεγάλο και ιδιαίτερα όταν παίρνουν μαζί τους μικρά παιδιά»
2) …επείνασα γαρ και εδώκατέ μοι φαγείν, εδίψησα και εποτίσατέ με, ξένος ήμην και συνηγάγετέ με, γυμνός και περιεβάλετέ με, ησθένησα και επεσκέψασθέ με, εν φυλακή ήμην και ήλθετε προς με… (Ευαγγελιστής Ματθαίος κε΄ 31-46)
3) Τι θα κάνουμε, λοιπόν, εμείς που έχουμε τιμηθεί με το μεγάλο όνομα ‘’χριστιανοί’’ και αποτελούμε τον διαλεχτό και ξεχωριστό λαό, ο οποίος οφείλει να καταγίνεται σε καλά και σωτήρια έργα; Τι θα κάνουμε εμείς οι μαθητές του πράου και  φιλάνθρωπου Ιησού, που σήκωσε τις αμαρτίες μας, ταπεινώθηκε, παίρνοντας την ανθρώπινη φύση μας, κι έγινε φτωχός, για να γίνουμε εμείς πλούσιοι με τη θεότητα; Τι θα κάνουμε, έχοντας μπροστά μας ένα τόσο μεγάλο υπόδειγμα ευσπλαχνίας και συμπάθειας; Θα παραβλέψουμε τους συνανθρώπους μας; Θα τους περιφρονήσουμε; Θα τους εγκαταλείψουμε; Κάθε άλλο, αδελφοί μου. Αυτά δεν ταιριάζουν σ’ εμάς, τους θρεμμένους από το Χριστό, τον καλό ποιμένα, που φέρνει πίσω το πλανεμένο πρόβατο και ψάχνει να βρει το χαμένο και στηρίζει το ασθενικό. Μα δεν ταιριάζουν ούτε στην ανθρώπινη φύση μας, που επιβάλλει τη συμπάθεια, αφού από την ίδια της την αδυναμία έμαθε την ευσέβεια και τη φιλανθρωπία.
Γιατί, μολαταύτα, δεν βοηθάμε τους συνανθρώπους μας, όσο είναι ακόμα καιρός; Γιατί εμείς ζούμε μέσα στην απόλαυση, ενώ οι αδελφοί μας μέσα στη δυστυχία; Ποτέ να μην πλουτίσω, αν αυτοί στερούνται! Ποτέ να μην έχω υγεία, αν δεν βάλω βάλσαμο στις πληγές τους! Ποτέ να μη χορτάσω, ποτέ να μην ντυθώ, ποτέ να μην ησυχάσω μέσα σε σπίτι, αν δεν τους δώσω ψωμί και ρούχα, όσα μπορώ, κι αν δεν τους ξεκουράσω μέσα στο σπίτι μου.
“Η Φιλοπτωχεία”, Αγίου Γρηγορίου του Θεολόγου, Αναδημοσίευση από βιβλιάριο της ΙΕΡΑΣ ΜΟΝΗΣ ΠΑΡΑΚΛΗΤΟΥ. “Φωνή των Πατέρων” ΩΡΩΠΟΣ ΑΤΤΙΚΗΣ 2004
Ανοίξτε τις πόρτες σας στους αστέγους κλέφτες, αφήστε τον έξω κόσμο να περάσει και να γκρεμίσει το υπέροχο λειτουργικό σας σύστημα, ταπεινώστε τον εαυτό σας, αδειάστε τον, κάντε τον εαυτό σας ασήμαντο. Λόγοι της δια Χριστόν Σαλής Αγίας Μαρίας Σκομπτσόβα
4) «…Ήταν τόση η προθυμία, με την οποία έδιναν ώστε δεν υπήρχε ούτε ένας φτωχός (ΣτΜ: στην πρώτη χριστιανική κοινότητα των Ιεροσολύμων). Δεν έδιναν δηλαδή ένα μέρος μόνο από την περιουσία τους, κρατώντας την υπόλοιπη για τον εαυτό τους, ούτε τα έδιναν μεν όλα, αλλά με το αίσθημα πως ήταν δικά τους και τα χάριζαν. Την ανωμαλία της άνισης κατανομής των αγαθών την είχαν εξαφανίσει από ανάμεσά τους και ζούσαν με μεγάλη αφθονία αγαθών. (…) Ούτε τολμούσαν δηλαδή να δίνουν οι ίδιοι απευθείας στα χέρια των φτωχών, ούτε ένιωθαν υπερήφανοι που έδιναν, αλλά έφερναν μπροστά στα πόδια (ΣτΜ: των αποστόλων) και αυτούς τους άφηναν να τα διαχειρισθούν και τους καθιστούσαν απόλυτους κύριους, ώστε η κατανάλωση να γίνεται από αγαθά, που ανήκαν πια σ’ ολόκληρη την κοινότητα κι όχι από δικά τους. Αυτός ο τρόπος εκτός των άλλων τους βοηθούσε και στο να μην υπερηφανεύονται. Αν και σήμερα γινόταν το ίδιο, θα ζούσαμε πιο ευτυχισμένοι και οι πλούσιοι και οι φτωχοί …»
Αγίου Ιωάννου Χρυσοστόμου, 11η ομιλία στις Πράξεις, κεφ. 4,32-37
5)«Το έλλειμμα συντονισμού δείχνει χάος αλλά εμείς τρέξαμε σε αυτούς τους ανθρώπους. Στις επαρχίες οι πρώτοι που έτρεξαν (να βοηθήσουν τους πρόσφυγες) ήταν οι ιερείς.
Όταν είδα να ανοίγουν παρεκκλήσια στα νησιά για να μπουν οι άνθρωποι, ήταν η αγιότερη πράξη που υπήρξε. Ακόμα και την φυσική εικόνα, το ξύλο, όπου και αν την βρούμε, θα την πάρουμε, θα την καθαρίσουμε και θα την βάλουμε σε ένα καλό σημείο του σπιτιού μας. Έτσι είναι και ο άνθρωπος. Βεβαίως έχει πόνο, κόπο. Όσο και αν μας λοιδόρησαν εμάς τους Έλληνες, δικαίως τώρα στρέφουν όλοι τα μάτια και λένε ότι οι Έλληνες είναι άνθρωποι. Δεν μπορώ να δεχτώ κάποιον που αρνείται την προσφορά σε πρόσφυγες και μετανάστες.
Για μένα αυτός δεν είναι ούτε Έλληνας ούτε Ορθόδοξος. Η Ορθοδοξία περιθάλπει όποιον άνθρωπο από όπου και αν είναι Αυτό σημαίνει Χριστός. Όσο θα κηρύττουμε τον Χριστό αυτό θα το κάνουμε πράξη» συμπλήρωσε, ωστόσο, ότι «στους πρόσφυγες και τους μετανάστες είναι ο Χριστός σήμερα. Αυτόν τον Χριστό διδάσκουμε. Θα είμαστε υπόλογοι αν δεν τον υποδεχτούμε. Μόνο με αυτόν τον Χριστό μπορούμε να γιορτάσουμε πραγματική Ανάσταση το Πάσχα».
Απαντώντας στις φωνές που θεωρούν ως απειλή για τον Χριστιανισμό την έλευση Ισλαμιστών στην Ευρώπη, ο Μητροπολίτης Δημητριάδος κος Ιγνάτιος είπε: «Και εγώ ανησυχώ αλλά στο όνομα της ανησυχίας δεν μπορείς να αφήσεις ένα παιδί νηστικό. Εμείς 400 χρόνια σκλαβιάς και δεν χαθήκαμε, θα χαθούμε τώρα; Και τώρα θα αντέξουμε. Η Ευρώπη κινδυνεύει γιατί έχασε τον Θεό. Τους προέκυψε το Ισλάμ και τρέχουν να βάλουν θρησκευτικά στα σχολεία για να μάθουν τα παιδιά τί είναι Θεός και τί τζαμί. Αν πάμε φοβικά, θα κάνουμε τα μεγαλύτερα λάθη. Η Εκκλησία όποτε χρειάστηκε έδωσε τα πάντα» και πρόσθεσε χαρακτηριστικά «στην Ορθόδοξη Θεολογική Σχολή των Αθηνών διδαχτήκαμε το Ισλάμ. Έδωσα μάθημα για το Ισλάμ. Είναι λάθος να πούμε ότι όλο το Ισλάμ είναι τζιχαντιστές και θέλει «ιερό πόλεμο».
Βεβαίως, υπάρχουν στοιχεία που όποιος τα παραφράσει ή τα πάρει στα χέρια του για πολιτικούς λόγους, μπορεί να το μετατρέψει σε πολεμική μηχανή. Και το Ευαγγέλιο του Χριστού όμως δεν απέτρεψε τις Σταυροφορίες. Η παρερμηνεία έφερε αίμα. Ως βιβλίο πολιτισμού ο καθένας πρέπει να διαβάσει το Κοράνι και δεν έχει να χάσει τίποτα, γιατί όμως ένας Ευρωπαίος όταν διαβάζει το Κοράνι γίνεται τζιχαντιστής; Έχει χάσει το νόημα της ζωής και μέσα από το Κοράνι που ευκολύνει τα πράγματα νομίζει ότι μπορεί να βρει νόημα στη ζωή του. Εμείς οι Έλληνες έχουμε παράδοση, μυστικισμό, έχουμε την αλήθεια».
Ο κ. Ιγνάτιος επεσήμανε ότι «χάσαμε την «κοινότητα». Είναι αυτό που έχει χάσει και η Εκκλησία πολλές φορές. Εκκλησία είναι η πρόσκληση γύρω από ένα τραπέζι να φάμε μαζί. Είναι ο Χριστός στην Αγία Τράπεζα. Παίρνω ένα ψίχουλο και μία σταγόνα, όχι για να ζήσω αλλά για να είμαι με τον Θεό. Η Εκκλησία ήταν αγάπη γύρω από μία τράπεζα, που γινόταν αγάπη σε ένα τραπέζι. Δεν γίνεται όταν κοινωνώ από ένα ποτήρι, να μην έχεις να φας εσύ και εγώ να τρώω. Στην κοινωνία γίνομαι ένα με τον συνάνθρωπό μου, που κοινωνούμε μαζί. Δεν γίνεται να είσαι ξένος και να παραμένεις ξένος για μένα. Στις μικρές εκκλησιαστικές κοινότητες, η μικρή ενορία, που συγκροτείται από τους ανθρώπους που έχουν συνείδηση, αναπληρώνει το κενό της κοινωνίας μας. Αν έχουμε χάσει την κοινωνία μεταξύ μας, ο ατομισμός κυριαρχεί και η μοναξιά οδηγεί στην κατάθλιψη».

Η ελλαδική εκκλησία βρίσκεται διαρκώς διχασμένη για ιστορικούς λόγους, ανάμεσα σε πατερικά και ιερά κείμενα και στην προσπάθεια εκ μέρους των εκπροσώπων της, ιεραρχών, στο να καταλήξει σε μια συγκεκριμένη τάση, σε όλα τα ζητήματα. Ωστόσο υπενθυμίζουμε επιλεκτικά αυτά τα στοιχεία με τα οποία έχει “στοιχειώσει” ένα σημαντικό αν όχι το κυρίαρχο τμήμα του κλήρου και του λαού. Είναι καθήκον, πέρα από την πολιτική κατάσταση και την ευρύτερη γεωπολιτική, τμήμα της να έρθει σε επαφή με τον πυρήνα του λόγου του ιδρυτή της καθώς και με των ακολούθων πατέρων που επιγραμματικά τονίζουν τη σχέση του ανθρώπου με τον άνθρωπο και την ουσιαστική σχέση με το θείο. Οι μισαλλόδοξες φωνές ιεραρχών όπως του μητροπολίτη Καλαβρύτων, του Πειραιώς που υιοθέτησαν το λόγο της Χρυσής Αβγής ή του μητροπολίτη Θεσσαλονίκης που απάνθρωπα βγάζουν λόγους εναντίον των ξένων είναι ταυτοχρόνως στο ίδιο στρατόπεδο με ένα μέρος του λαϊκού στοιχείου που εκφράζει φοβικές τάσεις, όπως αυτή εκφράστηκε στη Βέροια. Είναι σημαντικό για λόγους που αφορούν την τήρηση των κειμένων και της ιεράς παράδοσης που φροντίζει για τη φιλοξενία, την αγάπη για τον ξένο, τη μοιρασιά, να δραστηριοποιηθεί ένας κόσμος προκειμένου οι επίσημες δομές της εκκλησίας να ανοίξουν τόσο για τους πρόσφυγες όσο και για τους ντόπιους. Στέγαση αλλά και εργασία στην εκκλησιαστική κτηματική περιουσία είναι σημαντικό να δοθούν για αυτό τον αγαθοεργή σκοπό.
Ως πότε θα φλυαρούν οι χριστιανοί ότι “όλοι οι άνθρωποι είμαστε παιδιά ενός πατέρα”; Ως πότε θα ξεχνούν το “μαθητεύσατε πάντα τα έθνη” του ιδρυτή της εκκλησίας τους;

Το τοπικό μας παρελθόν-η κοντινή ιστορία επαναλαμβάνεται;
Πριν από 13 χρόνια η ανησυχία γύρω από την εγκατάσταση 14 ανθρώπων, με βαριά νοητική υστέρηση, σε ενοικιαζόμενο ξενώνα στο Λιβάδι, με στόχο την επανένταξη (πρόγραμμα ΨΥΧΑΡΓΩ) ξεσήκωσε θύελλα αντιδράσεων κάνοντας μέχρι και την δεκτική, αρχικά, δημοτική αρχή να επανακάμψει για λόγους που αφορούν την ψηφοθηρία και με την ομόθυμη συμμετοχή του ΑΑ της τοπικής εκκλησίας. Το άγος αυτό που απέκτησε πολλές διαστάσεις οι οποίες δίχασαν σε ένα μεγάλο βαθμό την τοπική κοινωνία αποτελεί ένα παρελθόν που θα μπορούσε πολλά να διδάξει. Άνθρωποι που διαδήλωναν με τον πιο χυδαίο τρόπο απέναντι σε αυτήν την εγκατάσταση φοβούμενοι την “επιθετικότητα” των τρελών, άνθρωποι που τραμπούκισαν και συκοφάντησαν τους λίγους που επέμεναν στην εγκατάσταση ανεξάρτητα από τις αγοραίες βλέψεις της ΑΜΚ εταιρίας “ΚΛΙΜΑΚΑ”, άνθρωποι που φοβόντουσαν την οικονομική υποβάθμιση των κατοικιών τους και ιδιοκτησιών τους βρέθηκαν στο τέλος και μετά την εγκατάσταση να μην έχουν να πουν τίποτε. Ανεξάρτητα λοιπόν από τις προθέσεις των κυβερνητικών στο να μετατρέψουν την Ελλάδα σε αποθήκη ψυχών, παραμένει η υπόθεση της φιλοξενίας των ανθρώπων αυτών που πέρασαν το Γολγοθά για ένα αβέβαιο μέλλον.
Για περισσότερα:
1)Σχεδία στ’ ανοιχτά της Αίγινας, τεύχος 3, Οκτώβριος 2003, σελίδες 5-8 (και με άρθρο της απόφοιτης ιατρικής και ιατρού(;) Γ. Χατζηαλεξιάδη, η οποία πρωτοστατεί, σήμερα, ενάντια στα κέντρα φιλοξενίας “Ισλαμιστών”)
2)Σχεδία στ’ ανοιχτά της Αίγινας, τεύχος 4, Απρίλιος 2004, σελίδες 26-49 (αφιέρωμα 1ο μέρος)
3)Σχεδία στ’ ανοιχτά της Αίγινας, τεύχος 5, Νοέμβρης 2004, σελίδες 34-49 (αφιέρωμα 2ο μέρος)

Η ένταξη των προσφύγων
Σύμφωνα με προφορικές μαρτυρίες που ωστόσο έχουν καταγραφεί, η Συρία θεωρείται η πατρίδα του φιστικιού της Αίγινας και γενικότερα του κελυφωτού φιστικιού, όπως αυτό διαδόθηκε σε μέρη της Ελλάδας. Η Συρία, από την οποία έρχονται οι περισσότεροι πρόσφυγες είναι μια εύφορη χώρα μέχρι και την καταστροφή της από τις συμμορίες που χρηματοδότησαν η Τουρκία, η Σ. Αραβία και το Κατάρ και μέχρι να εισβάλουν οι ισλαμοφασίστες. To παρελθόν επίσης της χώρας προνόησε και για φιλοξενία ελλήνων προσφύγων στη Συρία. Η παραμονή στη χώρα μας είναι μια φυλακή για αυτούς που πρέπει να αποτραπεί με την καλύτερη δυνατή αποκέντρωση όλων αυτών των εγκαταστάσεων που θυμίζουν στρατόπεδα εγκλεισμού. Οι λόγοι είναι πολλοί: α)η ζωή είναι αδιανόητη σε στρατόπεδο εγκλεισμού-ο άνθρωπος χάνει την έννοια της ανθρωπιάς του β)είναι πολύ πιθανόν η προσπάθεια οργανικής ένταξής τους στη μουσουλμανική μειονότητα από πλευράς προξενείου της Θράκης και πρεσβείας των Αθηνών παράλληλα με τις συστηματικές προσπάθειες που καταβάλουν για την τουρκοποίησή της. γ)είναι πιθανή η μονιμοποίηση της εγκατάστασής τους να σημάνει και τη δημιουργία Ειδικών Οικονομικών Ζωνών για υπερεκμετάλλευση των προσφύγων. Συνεπώς κάθε γκετοποίηση πλήττει θανάσιμα τόσο τους πρόσφυγες όσο και τους ντόπιους. Αντίθετα, η διασπορά σε οικογένειες και όσο το δυνατόν μια αποκεντρωμένη εγκατάσταση πιθανόν να σημάνει και ένα είδος ανάπτυξης σχέσεων μεταξύ ντόπιων και προσφύγων. Οι άνθρωποι από άλλες χώρες και ιδιαίτερα οι ξεριζωμένοι έχουν να αναδείξουν στοιχεία ενός καθημερινού πολιτισμού που μπορούν να αφομοιωθούν ή να δημιουργηθούν καλές οσμώσεις στο βαθμό που η κοινωνία επιθυμήσει να γνωρίσει το “άλλο”. Σε κάθε περίπτωση όμως ο εγκλεισμός αποτελεί για το “ουδέν μονιμότερον του προσωρινού” τη χειρότερη των περιπτώσεων. Πρόκειται για ένα λαό που χάνοντας την ταυτότητά του αναζητά μια νέα ταυτότητα κι αυτό πρέπει ιδιαιτέρως να προσεχτεί, τόσο στην Αίγινα όσο και αλλού.
α)Τουρισμός
Είναι -τουλάχιστον υποκριτικό τον να αρνούνται κάποιοι την εγκατάσταση των προσφύγων, για λόγους τουριστικούς, όταν το νησί υποδέχεται κάθε χρόνο, δεκάδες έως εκατοντάδες πλούσιους τουρίστες από τη Μέση Ανατολή με μαντίλες και τις ιδιαίτερες ενδυμασίες τους. Η υπερβολή του να συγκρίνει κανείς την εγκατάσταση προσφύγων σε ένα τουριστικό νησί όπως η Αίγινα με την περσινή περίσταση των νησιών του Ανατολικού Αιγαίου είναι τουλάχιστον υποβολιμαία. Από την άλλη πολλοί στο νησί έχουν παρεξηγήσει το ιδιαίτερο υποκείμενο “τουρίστας”, νομίζοντας ότι, σύσσωμος ως πληθυσμός που μετακινείται το καλοκαίρι με στόχο την αναψυχή, αδιαφορεί ή αποκλειστικά ασχολείται με το να καταναλώνει χωρίς να βλέπει και δυσάρεστες όψεις της ζωής. Η μονοσήμαντη αυτή σκέψη έχει οδηγήσει τους επαγγελματίες του τουρισμού σε ένα είδος επίσκεψης που στερεί από τους τουρίστες τη δυνατότητα να δουν κι άλλες όψεις του νησιού μας, τους κρυμμένους του θησαυρούς αλλά και τα προβλήματα που περνάμε. Όταν για παράδειγμα ενώ έχει κοπεί το νερό, οι ντουζιέρες και τα καζανάκια στα 200 μέτρα της παραλίας της της Αίγινας δουλεύουν κανονικά. Αυτός ο καταστροφικός τουρισμός εμποδίζει την τουριστική ανάπτυξη στην περιφέρεια της Αίγινας, εγκλωβίζοντας τους επισκέπτες στα 200 μ. κι από την άλλη στέκεται εμπόδιο στη δημιουργία κοινωνικών σχέσεων ντόπιων και τουριστών. Ο τουρίστας καλό είναι να γνωρίζει ότι το νησί μας φιλοξενεί πρόσφυγες κι αυτό είναι ένα δείγμα για τις αρετές του. Κι ας μην πουλάει η καλοσύνη.
β)Σχολικές δομές
Τα σχολεία μπορούν να παίξουν σημαντικό ρόλο στην ένταξη και στην ομαλή καθημερινότητα του νησιού. Ας μην ξεχνάμε ότι η ένταξη των μεταναστών στο παρελθόν και συνθήκες ακόμα πιο έντονες ήταν πολύ γρήγορη ακόμα και πριν αρχίσουν να διαφημίζονται τα πολυδάπανα πολυπολιτισμικά και διαπολιτισμικά προγράμματα. Η επαφή των παιδιών μας με τα προσφυγόπουλα θα είναι καταλυτική για τον υπόλοιπο βίο τους καθώς και για τα παιδάκια που είναι προσφυγόπουλα που θα γίνουν φορείς μιας καλή εικόνας για τη χώρα μας και το νησί μας όταν με το καλό επιθυμήσουν να επιστρέψουν στις πατρίδες τους. Κοντά τους θα δούμε ομοιότητες και διαφορές, κοντά τους θα αμβλυνθούν υπέρμετρες εθνικές και θρησκευτικές δοξασίες, διατηρώντας ωστόσο τις ταυτότητές μας και συνοδοιπορώντας με αυτές. Αν υπάρξει ειλικρίνεια τότε και οι δυο “πλευρές” μπορούν να μεγαλουργήσουν όπως μεγαλούργησαν στο παρελθόν μαζί, πριν οι μεγάλες δυνάμεις διαιρέσουν την περιοχή μας σε κρατίδια και πριν υπερασπίσουν όλες μαζί τον Οθωμανικό-Τουρκικό γίγαντα. Η εκμάθηση της ελληνικής γλώσσας μπορεί να αποφέρει μελλοντικά σε γέφυρες συνεργασίας των λαών, ενδυναμώνει τη συνεργασία και την πραγματική σχέση. Είναι ευκαιρία να διδαχτούμε το αγαθό της ειρήνης, της ζωής κι όλα όσα προκύπτουν από τη συνεργασία των λαών, έστω και κάτω από δύσκολες περιστάσεις. Είναι ευκαιρία για να μάθουμε την αληθινή ιστορία του ιμπεριαλισμού που χώρισε τις κοινωνίες και συνεχίζει να τις χωρίζει στο όνομα της ειρήνης και της ανάπτυξης.
γ)Καθημερινή ζωή-Κοινά
Οι γιορτές της ημετέρας παράδοσης που λειτουργούν πάντα μοιραστικά για τον ξένο και τον “αλλόφυλο” θα μας δώσουν την ευκαιρία να νιώσουμε πιο κοντά μας τον “άλλο”. Να πάμε στη γιορτή του να έρθει στη δική μας, να μάθουμε περισσότερα για τη ζωή που άφησε στην Συρία, όπου όπως όλοι λένε ότι πριν την καταστροφή της δεν ήξερε ο γείτονας το τι πιστεύει ο γείτονας. Ο αθλητισμός, η συνεύρεση στο καφενείο, η επίσκεψη στο σπίτι του και στο σπίτι μας, η συναλλαγή μαζί του, η συνάντηση στο φούρνο της γειτονιάς, η προσφορά του σε θέματα που γνωρίζει: επαγγελματικά, κοινωνικά, τεχνικά είναι ένας κόσμος άγνωστος καθότι, αυτοί οι άνθρωποι είχαν μια κανονικότητα ανάλογη με τη δική μας: ήταν γιατροί, φοιτητές, αγρότες, κτηνοτρόφοι, δικηγόροι, υπάλληλοι γραφείου, τραπεζικοί υπάλληλοι, καταστηματάρχες, εργάτες, τεχνίτες, υδραυλικοί, δασκάλες, και πιθανόν να μπορούν να δώσουν γνώσεις που κανείς ακόμα δεν έχει φανταστεί. Από την άλλη μπορούν κι ίδιοι να μάθουν πολλά για τη χώρα μας και το νησί μας και να τα διαδώσουν όταν με το καλό επιστρέψουν. Στο μεταξύ θα έχουμε μάθει να συμβιώνουμε με αυτό που μας φαίνεται πολύ διαφορετικό, ενώ δεν είναι.
δ)Παραγωγή-Υποδομές
Για το νησί μας είναι τεράστια ευκαιρία το να απαιτήσουμε έργα για υποδομές (αναβαθμίδες, φράγματα τύπου Απειράθου για τη συγκράτηση των ομβρίων υδάτων, παραγωγικές εγκαταστάσεις για την υπαρκτή γεωργία, κτηνοτροφία, αλιεία, κλπ) ώστε να εργαστούν οι ντόπιοι με τους πρόσφυγες μαζί σε κοινή ωφέλιμη εργασία. Η συνέχιση του παρασιτικού-μεταπρατικού μοντέλου μαραζώνει τη χώρα και το νησί μας και δεν δίνει τη δυνατότητα σε μια πραγματική αειφορία που θα έχει διαστάσεις κοινωνικές και οικονομικές. Αντί λοιπόν να στηθεί ένα δίκτυο υπερεκμετάλλευσης των προσφύγων που θα φέρει σε αντιπαράθεση ντόπιους και πρόσφυγες θα πρέπει να ερευνήσουμε ως τοπική κοινωνία ένα άλλο ανεξερεύνητο οικονομικό τομέα, τον παραγωγικό όπου θα μπορούσαμε να συμπράξουμε.
ε)Εγκατάσταση
Είναι σημαντικό όπως τονίστηκε άλλωστε, να αποφευχθεί το γκέτο για τους γνωστούς λόγους που θα αφορούν τον ανθρώπινο τύπο που παράγει ο εγκλεισμός, τον προσηλυτισμό από επίδοξους φονταμενταλιστές-ισλαμοφασίστες και την εργασιακή υπερεκμετάλλευση. Πρέπει οπωσδήποτε να αποφύγουμε ένα διχασμό εκτρέποντας αυτό το ενδεχόμενο σε μικρές οικογενειακές εγκαταστάσεις κυρίως σε άδεια σπίτια σε όλο το νησί, σπίτια που είναι πολλά στην Αίγινα. Αφενός να απαιτήσουμε τη χρηματοδότηση των ενοικίων προκειμένου κατοικήσουν οι πρόσφυγες και αφετέρου να δοθούν και οι δυνατότητες σε παροχή υλικών υπό την επίβλεψη της δημοτικής αρχής προκειμένου οι ίδιοι να τα συντηρήσουν (μικροεπισκευές κλπ).
στ)Διαθρησκευτικές και ιστορικές συναντήσεις
Το νησί μας έχει τη δυνατότητα να συμπράξει με εγγράμματους και μορφωμένους ανθρώπους από τους πρόσφυγες (εδώ ή αλλού) προκειμένου να διοργανωθούν εκδηλώσεις, ημερίδες και ακόμα συνέδρια στα οποία να τεθούν ζητήματα θρησκείας και ιστορίας. Ένας άλλος “τουρισμός”, “συνεδριακός” για τον οποίο διατείνονται αβανταδόρικα όσοι σπεκουλάρουν χωρίς περιεχόμενο στην τοπική κοινωνία για ψηφοθηρικούς λόγους και για λόγους που έχουν να κάνουν με πολιτικά και πολιτισμικά “μαγαζάκια”, μπορεί να γίνει πράξη. Ας μάθουν κάποιοι που επιμένουν στη μισαλλοδοξία, από τον αρχιεπίσκοπο Τιράνων και πάσης Αλβανίας, Αναστάσιο πως: “η Εκκλησία προσφέρει τη Θεία Ευχαριστία και τη δοξολογία της υπέρ των πάντων. Ενεργεί υπέρ του κόσμου ολοκλήρου. Ακτινοβολεί τη δόξα του ζώντος Κυρίου σε όλη την κτίση. Μια στάση ζωής, η οποία σέβεται τις θρησκευτικές αρχές και απόψεις των άλλων, δεν σημαίνει συγκρητισμό και αλλοτρίωση της χριστιανικής πίστης. Αντίθετα, απαιτεί ουσιαστική γνώση της πίστης μας μαζί με μία συνεχή βίωση της εν μετανοία, ταπεινοσύνη και γνήσια αγάπη”. Κι αυτά δίπλα σε ένα πραγματικό ενδιαφέρον για την ιστορία του τόπου μας και των ανθρωπιστικών παραδόσεών του.

Δεν υπάρχει καμιά ιδανική συνθήκη για την οποία μπορεί ο οποιοσδήποτε να εγγυηθεί. Ακόμα και με ομοεθνείς πρόσφυγες πάντοτε υπήρξαν προβλήματα στην εγκατάστασή τους. Την επαναστατική περίοδο του 1821 η Αίγινα φιλοξένησε, με πολλά προβλήματα που απορρέουν από μια υποχρεωτική συγκατοίκηση, πρόσφυγες από τα Ψαρά, τη Χίο, το Αϊβαλί και άλλες ελληνικές περιοχές που δέχτηκαν την Οθωμανική βία. Όμως στο χέρι μας είναι να αποκρούσουμε τις αποκρουστικές πολιτικές του διχασμού που ανενδοίαστα μας υποβάλλουν, τόσο η κυβέρνηση των μνημονίων και του κουαρτέτου των ξένων δανειστών όσο και οι φασίστες. Να μη ζήσουμε ούτε σε μια χώρα όπου θα ανθίζουν φασιστικά μπουμπούκια του διχασμού, ούτε και σε ένα Λίβανο των Βαλκανίων όπου η πλουτοκρατία ζει και βασιλεύει παρά τις επεμβάσεις. Και κυρίως να αγωνιστούμε για τα ιδανικά μιας ζωής δημοκρατικής, αλληλέγγυας, οικολογικής, ανεξάρτητης και ελεύθερης.