Με την έκδοση του βουλεύματος του συμβουλίου Πλημμελειοδικών Πειραιά που αποφάσισε την προφυλάκιση του εγκληματία Θρασύβουλου Λυκουρέζου, κλείνει ένας μικρός κύκλος αυτής της τραγωδίας που έπληξε το νησί μας αλλά και τη χώρα. Το βούλευμα καταδεικνύει τη χυδαιότητα του εκπροσώπου αυτής της τάξης, την ανύπαρκτη ηθική της, την απάνθρωπη συμπεριφορά της. Αυτή η μικρή ανακούφιση που μόνο εν μέρει δικαιώνει τους νεκρούς-θύματα του εγκληματία είναι αδύναμη ακόμα για να αναδείξει την κάθαρση στην τραγωδία και την τιμωρία στο έγκλημα. Με το κλείσιμο αυτού του κύκλου που είναι σίγουρο ότι θα ανοίξει πάλι σύντομα και εν ευθέτω χρόνω, καθότι θα ξεκινήσει μια σειρά αιτήσεων αποφυλάκισης για λόγους υγείας, παραμένει ανοιχτός ένα άλλος μεγάλος κύκλος: αυτός των προσπαθειών συγκάλυψης του εγκλήματος, των πραγματικών αιτιών και της πιθανής μετατροπής του σε λεπτομέρεια της ιστορίας των «ναυτικών ατυχημάτων». Και σε αυτούς τους κύκλους εμπλέκεται τόσο η επίσημη αρχή για την απόδοση του δικαίου και το κράτος όσο και ο λαϊκός παράγοντας που ωστόσο βρίσκεται σε ματαίωση, ειδικά αυτήν την περίοδο.

Από τις πρώτες δημοσιεύσεις για το έγκλημα και ενώ ο λαϊκός παράγοντας ήταν σε αναβρασμό, τόσο στην Αίγινα όσο και σε όλη την Ελλάδα, ο εκπρόσωπος της πολιτικής ηγεσίας, Δρίτσας, βρέθηκε από την πρώτη στιγμή μαζί με το δήμαρχο της Αίγινας σε πρώτο πλάνο. Οι παρεμβάσεις του ήταν κατευναστικές σε σημείο που να καταγγελθεί από το ΠΑΣΟΚ περίπου για συγκάλυψη στο έγκλημα και το «Ποτάμι» να θέσει το αυτονόητο –πλέον- ζήτημα της άρσης του απορρήτου τηλεφωνικών επικοινωνιών. Η περίπτωση, επίσης του ψευδούς δημοσιεύματος που αποκάλυπτε στο διαδίκτυο την συμμετοχή δυο υπουργών της κυβέρνησης στο δολοφονικό σκάφος του σκαφάτου-φραγκάτου εγκληματία και της άμεσης απάντησης από πλευράς κυβέρνησης με ανακοίνωση που επιτάχυνε τις ανακοινώσεις με τα ονόματα των συνεπιβατών ήταν χαρακτηριστική του ήθους. Πίσω όμως από αυτούς τους χειρισμούς κρύβονται οι νέες σχέσεις και οι νέοι συσχετισμοί της πολιτικής με το χώρο της άρχουσας τάξης ή μεγάλου τμήματός της. Δείχνει ότι τα μέλη της νέας κυβέρνησης και των στελεχών της φαίνεται να έχουν ήδη εγκολπωθεί σ’ αυτήν και μάλιστα παραγκωνίζοντας τους παραδοσιακούς της φίλους. Η Αίγινα είναι ένα μόνο δείγμα αυτής της συγκατοίκησης που εκφράζεται με τις φιλίες και τις σχέσεις που έχουν πλαστεί εδώ και χρόνια καθότι ένα τμήμα της άρχουσας τάξης συμβιώνει με τις Βίλες Πισίνες Ριζοσπαστικής Αριστεράς (ΒΙΠΙΡΙΖΑ) και τις προεκτάσεις τους όπως π.χ σε δημοτικό συνδυασμό που τιμούν αμφότεροι και ιδιαίτερα σήμερα που βρίσκονται στην εξουσία και κανοναρχούν στους νέους θεσμούς. Κι αν υπήρχε μια δόση τοπικού φολκλόρ για την περιβόητη «κυβέρνηση της Αίγινας», σήμερα, μετά το έγκλημα, φαίνονται όλο και πιο διακριτά οι πτυχές αυτής της σχέσης. Μαζί τρώνε και πίνουνε και «κόρακας, κοράκου μάτι δεν βγάζει». Ή αλλιώς, «μ’ όποιο πρόσημο κι αν κάτσεις τα ίδια γράμματα θα μάθεις»
Από την άλλη ο λαϊκός παράγοντας βρίσκεται σε στενωπό. Το όνομα που ανέλαβε να φέρει εις πέρας την υπόθεση είναι μεγάλο και βρίσκεται στην κορυφή της υπεράσπισης δικαίων και αδίκων, κυρίως αδίκων. Κι αυτό δείχνει την κατάντια του ίδιου του λαϊκού παράγοντα που εδώ και χρόνια, σε όλες τις λαϊκές υποθέσεις (π.χ. στα εργατικά) έχει αναδείξει ένα σύνολο μεγαλοεργολάβων της δικαιοσύνης ως αποκλειστικό εκπρόσωπο των συμφερόντων του. Σ’ αυτό το πλαίσιο υποχώρησης αγώνων και κατακερματισμού τους, σ’ αυτό το πλαίσιο υποχώρησης της κοινωνικής συνοχής, το έγκλημα της Αίγινας έρχεται με τραγικό τρόπο να προσθέσει στον καμβά την πινελιά της. Παρ’ όλα αυτά η αγανάκτηση είναι μεγάλη και σε περιστάσεις στρέφεται τόσο προς την πλευρά της κυβέρνησης, στην πλευρά της τοπικής εξουσίας αλλά προς ένα συνονθύλευμα ντόπιων και επισκεπτών της εν λόγω τάξης καθώς και όσων έχουν δοσοληψίες μαζί τους. Όλη όμως αυτή η αγανάκτηση για την ύπαρξη και λειτουργία αυτής της παρασιτικής αριστοκρατίας επισκιάζεται από την απόλυτη αποδοχή της τουριστικής αφήγησης. Το τουριστικό βαρόμετρο για την Αίγινα είναι πολύ βασικό για το «τι καιρό θα κάνει» και η ιδεολογική του βάση είναι μόνο το χρήμα που θα κάνει τις ταμειακές μηχανές να ψέλνουν τροπάρια. Κατά συνέπεια το καθετί που θα θίξει το ζήτημα των ανοχών απέναντι σε μια ευρεία βάση τουριστικών δραστηριοτήτων έρχεται σε σύγκρουση με τις ιδεολογικές αφετηρίες της τουριστικής επέκτασης. Αυτή η σύγκρουση που παράγεται στο εσωτερικό της κοινωνίας, αλλά και στους ίδιους τους ανθρώπους ξεχωριστά, είναι που δεν επιτρέπει στο λαϊκό παράγοντα να εκφραστεί. Η ελεύθερη κυκλοφορία αυτών των άχρηστων και επικίνδυνων ταχύπλοων που θα μπορούσαν να λειτουργούν αποκλειστικά ως μεταφορικά μέσα ή για λόγους διακομιδής ασθενών κλπ. δεν ευνοείται μόνο από την πρόθεση κάποιων πλουσίων. Το ταχύπλοο δίπλα σε άλλες άχρηστες, αντιοικολογικές και επιζήμιες τουριστικές εφαρμογές είναι ένα κοινώς αποδεκτό μέσο ψυχαγωγίας δίπλα σε άλλα ταπεινά και αυτονόητα όπως το να κολυμπάς ή να έχεις μια βαρκούλα. Για αυτό και μια συζήτηση γύρω από τις επιζήμιες τουριστικές εφαρμογές που προσανατολίζεται προς τη ρίζα του κακού είναι σχεδόν μη επιτρεπτή. Έτσι και η υπόθεση της κάθαρσης από την τραγωδία της Αίγινας προσανατολισμένη σε ημίμετρα καθώς και στις πάγιες υπομνήσεις για θαλάσσιο έλεγχο από τις λιμενικές αρχές βρίσκεται πολύ μακριά, παρόλο που έχει εγγραφεί για τη λαϊκή ματαιότητα ως μια ξεχωριστή υπόθεση.
Με ελάχιστες δυνάμεις, οι κοινωνικές συσσωματώσεις στις τουριστικές κοινωνίες που αναζητούν ειλικρινά μια διέξοδο μπορούν να θέσουν στα σοβαρά μια συζήτηση που να ξεδιπλώνει όλες αυτές τις πτυχές της αποσύνθεσης των οικονομιών και των κοινωνιών προς χάριν συντήρησης ενός μοντέλου που απαξιώνει τον άνθρωπο και εξυψώνει το χρήμα. Ενός μοντέλου που απαξιώνει τη φύση και αξιώνει την καταστροφή της, που φωτίζει θετικά τις σκοτεινές πλευρές μας και μειώνει τις δυνατότητες της χαράς, που επιβεβαιώνει την παρασιτική άρχουσα τάξη με τους κολαούζους της και ισοπεδώνει το λαό. Ενός μοντέλου παρασιτικού που αντί να ριζώσει δίπλα στις υπάρχουσες παραγωγικές δυνατότητες κάθε τόπου, σχεδόν τις εκρίζωσε. Η «ευκαιρία» που μας δίνεται μετά από αυτήν την τραγωδία της Αίγινας είναι μεγάλη, όχι μόνο για να δικαιωθούν οι νεκροί αλλά και για να αλλάξουμε «ρότα». Διότι το «πλοίο» ήδη ξεκίνησε «να μπάζει».
Σημείωση: οι νέες εξελίξεις που αφορούν την υπόθεση του εγκλήματος δεν αλλάζει σε καμμιά περίπτωση ούτε την άποψη για την άθλια συμπεριφορά της πολιτικής ηγεσίας στο να σπεύσει καλύψει την οικογένεια του εγκληματία σκαφάτου ούτε την άποψη για την ηθική της τάξης τους.