Αν εξαιρέσει κανείς κάποιες φιγούρες εκπαιδευτικών στα δημοτικά σχολεία και στην δευτεροβάθμια εκπαίδευση, φιγούρες “γραφικές”, “συντηρητικές”, ανθρώπων που με πείσμα και “εμμονές” ξεναγούν τους μαθητές τους σε μουσεία, σε θεματικούς χώρους, σε ιδρύματα ή όπου αλλού πιστεύουν ότι τα παιδιά μπορούν να μάθουν “κάτι” που “θα τους μείνει”, ο εκδρομικός πολιτισμός του σχολείου αιωρείται ελεύθερος για κατανάλωση ανάμεσα στο Μολ και στα Μακντόναλντ.

Ειδικά στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση, όταν υπάρχει ακόμα και κάποιος στοιχειώδης θεματικός προορισμός, το σκηνικό του “ελεύθερου” χρόνου είναι στημένο ως εξής: οι καθηγητές πιάνουν ένα τραπεζάκι στο μαγαζί σε κατ’ εξοχήν εμπορικούς δρόμους ή σε τοποθεσία με σκηνοθετημένη τη βιομηχανία αναψυχής και δίνουν διορία για την αποχώρηση. Ευκαιρία για να μιλήσουν για τα συνδικαλιστικά, για τα μισθολογικά, για τις αγωνιστικές τους κινητοποιήσεις, να μιλήσουν για αυτοκίνητα, να γνωριστούν καλύτερα, να συγκρίνουν μοντέλα ενδυμασίας, να πουν το πόσο πολύ δύσκολο έχει γίνει πια το μάθημα, να “θάψουν” ένα γονιό ή ένα παιδί, να πουν τα πρόσφατα ποδοσφαιρικά νέα και άλλα σώψυχα. Τα παιδιά ξαμολιούνται στην παραλία, στον εμπορικό δρόμο, στα καφέ κι ανάλογα με το βαλάντιο τους καταναλώνουν. Μοναχικά μέσα στην “ελευθερία” τους να καταναλώνουν και να αγοράζουν εμπειρίες, μοναχικά κι όταν αδυνατούν να καταναλώσουν, μακριά από τη γνώση πλευρών που έχουν μείνει ζωντανές σε κάθε εκδρομικό προορισμό, μοναχικά στη διαδρομή τους και στις αναζητήσεις τους, μοναχικά στις βασανιστικές εφηβικές δίνες, δίνουν συμβολικά μια μάχη άνιση με όλες τις πραγματικές πτυχές που ξετυλίγονται μπροστά τους χωρίς κανένα στήριγμα.
Με τη σχολική εκδρομή εξωτερικεύεται η πιο πραγματική εικόνα του σχολείου και δυστυχώς, η Αίγινα, και ως τόπος αναχώρησης, και ως τόπος προορισμού δεν εξαιρείται από αυτόν τον κανόνα.
Πρέπει, οι εκπαιδευτικοί στα δημοτικά, γυμνάσια και λύκεια που αγωνιούν για τα παιδιά και στοιχειωδώς ενδιαφέρονται για τη μόρφωσή τους να απομακρυνθούν πλήρως από αυτό πλαίσιο θέτοντας βέτο για τον τρόπο των εκδρομών. Η εκδρομή μπορεί να είναι και μια συγκροτημένη αναψυχή, μαζί με τους εκπαιδευτικούς που προσφέρουν το ταξίδι, τον προορισμό, τη μόρφωση, την επαφή και το μοίρασμα, τη δυνατότητα της κρίσης, δημιουργώντας ένα θησαυρό αναμνήσεων. Τα παιδιά, τα εφηβάκια έχουν έντονη την ανάγκη από ανθρώπους-αναφορές τους οποίους για να ξεπεράσουν στο μέλλον, πρέπει αυτοί να υπάρχουν τώρα. Για αυτό και οι φτηνοί εντυπωσιακοί προορισμοί όπως και οι φτηνές παιδοκεντρικές τακτικές σχετικά με το τι “θέλουν τα παιδιά” πρέπει να μπαίνουν στο περιθώριο. Ο δάσκαλος, ο καθηγητής πρέπει να είναι μαζί με τα παιδιά.
Ο δάσκαλος πρέπει να στοχάζεται, να σχεδιάζει, να μορφώνει, να προετοιμάζει, να βοηθάει τα παιδιά, να είναι ο ενήλικος σύντροφός τους.