Ντροπή για τους εκπαιδευτικούς της Αίγινας

Αν γίνεται σήμερα η σχολική γιορτή στο Ίδρυμα Καψάλη, αύριο πού θα γίνει; στους χώρους στάθμευσης των σούπερ-μάρκετ; σε μάντρα οικοδομικών υλικών;
Οι γιορτές λήξης και ιδιαίτερα των δημοτικών σχολείων που σηματοδοτούν συμβολικά ένα απολογισμό της χρονιάς εκδηλώνοντας, παράλληλα, την ιδιαίτερη φυσιογνωμία της κάθε σχολικής κοινότητας, στην Αίγινα απέκτησαν νέο περιεχόμενο. Το πρότυπο του σχολικού μάνατζερ και του χορηγού στα σχολεία, σημείο σύγκρουσης του εκπαιδευτικού κόσμου με τις αγοραίες αντιλήψεις των πρόσφατων -μετά το ’90- εκπαιδευτικών μεταρρυθμίσεων, βρήκε το Δημοτικό Σχολείο Κυψέλης Αίγινας στην εορτή λήξης του. Έτσι, αντί να γίνει η γιορτή στη άνετη σχολική αυλή του σχολείου, αυτή πραγματοποιήθηκε στο «Ίδρυμα Καψάλη». Το «είθισται» ή η κατά συνθήκη «ευχαριστία» προς κάποιον επιχειρηματία ή ιδιώτη που χρηματοδοτεί κάποια δραστηριότητα -που και αυτή ανήθικη είναι μπροστά στο μεγαλείο της αρχαίας δημοκρατικής παράδοσης της πόλης των Αθηνών στο να υποχρεώνει του πλούσιους να χρηματοδοτούν τις πολιτιστικές εκδηλώσεις- καταργήθηκε και ολοκληρωτικά η γιορτή παραδόθηκε σε έναν από τους προύχοντες του νησιού μας. Το γεγονός ότι η απόφαση αυτή του Δημοτικού Σχολείου Κυψέλης δεν ήταν απόφαση ενός αλλά του Συλλόγου Διδασκόντων του Σχολείου δίνει μια επιπλέον ευθύνη στο ίδιο το σώμα των δασκάλων του σχολείου αλλά και σε όσους και όσες εκπαιδευτικούς ήταν ήδη γνωστό γεγονός που δεν γνωστοποιήθηκε στη συνέλευση του Συλλόγου Δασκάλων-Νηπιαγωγών ν. Αργοσαρωνικού (δυο μέρες πριν), Σύλλογος ο οποίος έχει σθεναρές θέσεις ενάντια σε μέτρα που καθιστούν το σχολείο πεδίο της αγοράς των μάνατζερ και των χορηγών.

Όσον αφορά στο ιστορικό του εν λόγω «Ιδρύματος», οφείλουμε να θυμηθούμε τις οικονομικές του απολαβές 3.500 ευρώ από τη Νομαρχία Πειραιά για τις ανάγκες εκδήλωσης αλλά και την άγνωστη τύχη του ποσού των 50.000 ευρώ από το Δήμο Αίγινας που ακύρωσε το Ελεγκτικό Συμβούλιο. Η τοπική εφημερίδα «Νέα Εποχή» είχε πραγματοποιήσει αδιάψευστη αναφορά στο ρόλο του τότε υπουργού εσωτερικών Π. Παυλόπουλου, σημερινού προέδρου της Ελληνικής Δημοκρατίας: «Για την ιστορία αναφέρουμε ότι ο κ. Π. Παυλόπουλος, Υπουργός Εσωτερικών της προηγούμενης κυβέρνησης, είχε δι’ ενεργειών του φροντίσει να δοθεί στο Δήμο της Αίγινας το ποσόν των 50.000€, με τελικό αποδέκτη το Ίδρυμα Α. Καψάλη. Το Δημοτικό Συμβούλιο είχε ψηφίσει υπέρ της χρηματοδότησης του Ιδρύματος με το ποσό αυτό και στη συνέχεια η απόφαση προωθήθηκε στο Ελεγκτικό Συνέδριο για έγκριση. Το Ελεγκτικό Συνέδριο όμως απεφάνθη ότι κάτι τέτοιο αντιβαίνει το Νόμο, αφού δεν επιτρέπεται η ενίσχυση ιδρυμάτων από τους Δήμους». Η λειτουργία του «Ιδρύματος» εξασφαλίζεται με την ισόβια παρουσία των ιδρυτών του καθώς και με την παρουσία του κατά περίσταση δημάρχου στο ΔΣ, σύμφωνα με το καταστατικό του και τους στόχους του, γεγονός που κάνει την δράση του αποδεκτή από το πολιτικό σύστημα. Τέλος, θα πρέπει να θυμηθούμε πως το όνομα της οικογένειας ενεπλάκη και στην υπόθεση της εναντίωσης στην εγκατάσταση 14 βαριά ψυχασθενών στην περιοχή που έχουν τη βίλα-(και μετέπειτα Ίδρυμα) το 2003-4 υπόθεση που 14 χρόνια μετά αποτελεί άγος για το νησί μας, για τη συνεισφορά του στον κοινωνικό αποκλεισμό των ψυχασθενών.

Η αναπαραγωγή του κυρίαρχου δεξιού «τομέα» του νησιού μας αλλά και άλλων παραγόντων που δεν αντέχουν χωρίς την προβολή τους ή επιθυμούν μια εγγραφή στο τοπικό παρουσιολόγιο, έχει βρει μια «αυλή». Από τους βουλευτές του Πειραιά μέχρι και τους ντόπιους των κομματικών γραφείων έχουν βρει στο «Ίδρυμα» τον κατάλληλο χώρο κοινωνικών τους επιδόσεων. Το «Ίδρυμα» είτε στις “πολιτιστικές” του επιδόσεις, είτε στις “επιμορφωτικές”, είτε στην προσπάθειά του να φαίνεται διακριτά ως “παράγοντας προώθησης της εκπαίδευσης” βραβεύοντας μαθητές, είναι ο χώρος όπου διατρανώνεται η κοινωνική-πολιτιστική επίφαση του προύχοντα η οποία εξαγιάζει την οικονομική του δραστηριότητα.

Δυστυχώς σε αυτήν την κατάσταση βρίσκεται ο πολιτισμός στην Αίγινα που ανατρέφει τις νέες γενιές στην αμορφωσιά, στην υποτέλεια και στην υποταγή και τώρα μάλιστα με την επίσημη σφραγίδα των εκπαιδευτικών του σχολείου. Κι αν τα παραπάνω δεν είναι παρά μια απλή αναφορά απέναντι σε έναν κοινωνικό φόβο να θιχτούν ζωτικά ζητήματα του τόπου μας, τότε ένα καθήκον μένει: η καταγγελία από τους εκπαιδευτικούς του νησιού για αυτήν τη θεμελιακή παρέκκλιση.
ΓΚ