Τίποτε καλύτερο δεν θα περίμενε κανείς από τους εκπροσώπους της τοπικής μας μούχλας από το να ευχαριστούν προνομιακά τους όμοιούς τους ή κάποιους από αυτούς και άλλοι, οι όμοιοί τους δηλαδή, να στολίζουν με συνταρακτικά λόγια την ασημαντότητά τους για την προσφορά τους. Αν προσθέσουμε και τις δηλώσεις τους για το πόσο «συντετριμμένοι» νιώθουν για το «ναυτικό ατύχημα», μπας και γλιτώσουν την τουριστική περίοδο, συμπληρώνεται η συνταγή της πολιτικής ως απάτης. Παλιά η μέθοδος. Είναι η άντληση της κοινωνικής υπεραξίας από τη συμμετοχή σε ένα γεγονός που πολλαπλασιάζει εμμέσως την κοινωνική, πολιτική και οικονομική ισχύ. Επιβεβαιώνει την πραγματική ανυπαρξία, την αχρηστία, την ανασφάλεια μπροστά σε μια γήινη και όσο το δυνατόν υγιή καθημερινότητα χωρίς παρόλες και φανφάρες. Για αυτούς όλους «μικρούς» και «μεγάλους» «ήρωες» αρκούν αυτές οι γραμμές. Ας μην μας απασχολήσουν περισσότερο. Ακόμα και οι «αφελείς» καταλαβαίνουν ότι συντηρείται απλά η αναπαραγωγή της τοπικής μας μούχλας. Όμοιος τον όμοιο κι η κοπριά στα λάχανα. Από κει και πέρα αυτοί που πάντα τρέχουν χωρίς την ανάγκη της προβολής αυτό πάντα θα κάνουν-και καλώς θα κάνουν. Δεν έχουν την ανάγκη μιας εφήμερης μνείας.
Όμως τα παρακάτω αποτελούν το κέντρο βάρους με αφορμή και αιτία το έγκλημα μεταξύ Πέρδικας και Μονής:
1)Θα έχουμε (πάλι) ένα έγκλημα χωρίς τιμωρία; Θα έχουμε (πάλι) μια τραγωδία χωρίς κάθαρση; Συνέχεια ανάγνωσης Για το έγκλημα στην Αίγινα: μεταξύ Πέρδικας και Μονής →
Η κολυμπήθρα είναι αυτή που σύμφωνα με την ορθόδοξη παράδοση και πίστη εξαφανίζει το προπατορικό αμάρτημα του ανθρώπου και τον εντάσσει τυπικά στο σώμα της Εκκλησίας. Η αλήθεια είναι ότι η τελετή αυτή που είναι ουσιαστική για ένα μικρό σύνολο πιστών στο σήμερα, έχει καταντήσει μια τελετή στο πλαίσιο της ακολουθίας μια παράδοσης που έχει χάσει το νόημά της ως μια οποιαδήποτε κοινωνική και οικογενειακή εκδήλωση. Θα έλεγε κανείς ότι το πρότυπο αυτού του εκφυλισμού ακολουθείται και στην κοσμική ζωή με την οποία ούτως ή άλλως ήταν άρρηκτα δεμένη η Ορθοδοξία. Η σύγχρονη εκδοχή του φαινομένου κάθαρσης είναι οι εκδηλώσεις με καλό σκοπό στις οποίες συμμετέχει η Εξουσία, η Αγορά και ο Κοινωνικός Βίος των ανθρώπων. Σε κάθε περίσταση “καλού και αγαθοεργούς σκοπού” τόσο τα μέλη της Εξουσίας, της Αγοράς και του Κοινωνικού Βίου των ανθρώπων που εμπλέκονται σε περιστάσεις διαφθοράς, αποδεδειγμένης απραξίας και ιδιοτέλειας, με ένα μαγικό τελετουργικό τρόπο εμβαπτίζονται, εξαφανίζοντας τα αμαρτήματα με τα οποία συνδέονται. Σε αυτό το τελετουργικό συμμετέχουν και άνθρωποι με καλή προαίρεση για το στόχο που “αγιάζει τα μέσα” είναι αυτοί που άηχα και ανυστερόβουλα δίνουν τη συγχώρεση για τα μέλη της Εξουσίας, της Αγοράς και του Κοινωνικού Βίου που έχουν επιδοθεί στα αμαρτήματα αυτά. Έτσι, δίχως να υπάρξει ένα δείγμα ανακατεύθυνσης από τη θέση αυτών που επιβαρύνονται για πλημμελείς πράξεις κι αυτών που καλοπροαίρετα επιδοκιμάζουν τον “καλό στόχο”, δίχως να υπάρξει ένα δείγμα μετατόπισης, η εκδήλωση με τους “καλούς στόχους” φέρνει πολύ κοντά όλα τα μέρη. Αποτέλεσμα δεν μπορεί να είναι άλλο από την απόκτηση επίσημης αναγνώρισης αυτών που αποδεδειγμένα έχουν φανεί ανάξιοι του ρόλου τους, πραγματικά αδιάφοροι για τις υποχρεώσεις τους και ιδιοτελείς λόγω της πρακτικής τους. Η κολυμπήθρα αυτή δεν είναι παρά ένα μεγάλο δημόσιο πλυντήριο.
Η χτεσινή συναυλία για την ενίσχυση του Κέντρου Υγείας Αίγινας που πραγματοποιήθηκε στο λιμάνι στης Σουβάλας, παρακινούμενη κυρίως από ανθρώπους της καλής προαίρεσης αλλά και της μεταπολιτευτικής παρα-αφήγησης για τη δύναμη των (υπερεκτιμημένων) μαζικών φορέων, δεν ήταν παρά ένα καλό πλυντήριο που δίνει την άφεση των αμαρτιών πρώτα-πρώτα για τη Δημοτική Αρχή που αδιαφορώντας για το Κέντρο Υγείας έχει θέσει στόχο της, την ενίσχυση του υποτιθέμενου “Νοσοκομείου” της τοπικής μας Εκκλησίας. Συνέχεια ανάγνωσης οι συναυλίες-πλυντήριο στην Αίγινα →
Στη βιομηχανία εθελοντισμού και κοινωνικής προσφοράς που έχουν στήσει μηχανισμοί όπως η τοπική εκκλησία, πρόσωπα από συλλόγους καθώς και τα μέλη του ίδιου του φορέα που είναι αποδέκτης, κορυφαία θέση έχει η παθολογική κλινική (χωρίς κάλυψη 24ωρης εφημερίας γιατρού) που κατ’ ευφημισμόν ονομάζεται “Νοσοκομείο” Αίγινας. Αποτελεί το άτυπο πρωτόκολλο εφαρμογών αλλά και μια ημι-υποχρεωτική άσκηση κοινωνικής ενσωμάτωσης μέσα στο σύστημα αποδοχής από ένα δίκτυο που ξεκινάει από το ίδιο το Διοικητικό Συμβούλιο, συνεχίζεται σε δομές κοινωνικές και συλλόγους, στα ηλεκτρονικά τοπικά μέσα και απολήγει σε κάθε αφελή άνθρωπο που ονοματίζει κι αυτός με τη σειρά του μια παθολογική κλινική, σε νοσοκομείο. Στο τοπικό χρηματιστήριο των κοινωνικών αξιών το δήθεν νοσοκομείο Αίγινας έχει τις πιο πολλές μετοχές με σταθερή τιμή. Συνέχεια ανάγνωσης για το “νοσοκομείο” Αίγινας που δεν είναι νοσοκομείο →
Το ζήτημα του Κέντρου Υγείας Αίγινας είναι πολλαπλό και σύνθετο.
Συνηθίζεται στις μέρες μας οι επικρίσεις από τους χώρους, τις κινήσεις και τις οργανώσεις να εστιάζουν ενάντια στις νεοφιλελεύθερες μεταρρυθμίσεις στον τομέα της υγείας ήδη από τη δεκαετία του ’90 μέχρι και σήμερα. Αυτοί οι αγώνες ή οι προσπάθειες που έχουν τις συνδικαλιστικές και κομματικές ή κινηματικές -γενικά- αφετηρίες αφορούν την ιδιωτικοποίηση του τομέα της υγείας, τις ελλείψεις σε προσωπικό, τις μειώσεις στους μισθούς, την εφαρμογή ελαστικοποιημένων εργασιακών σχέσεων, το κόστος για τη νοσηλεία και περίθαλψη, την εισβολή του ιδιωτικού τομέα σε τομείς του δημόσιου συστήματος. Επίσης αφορούν και διαχρονικά ζητήματα όπως τις προμήθειες του απαραίτητου ιατροφαρμακευτικού υλικού, την υποβάθμιση και εγκατάλειψη οργανισμών που άπτονται του χώρου (ΕΟΦ, ερευνητικός τομέας), τα πρόσωπα που νέμονται θέσεις στο χώρο, τη γραφειοκρατία την ίδια που παραμένει σε μεγάλο επίπεδο ανεπαρκής, τον κακό σχεδιασμό. Σ’ αυτό το ρεύμα προστέθηκε κι άλλος κόσμος που περιστασιακά, ειδικά μετά τις μεταρρυθμίσεις που πραγματοποιήθηκαν στο πλαίσιο των μνημονιακών συμβάσεων, συμμετέχει σε δράσεις. Συνέχεια ανάγνωσης Για το ζήτημα του Κέντρου Υγείας Αίγινας →
για την τοπική αυτονομία και το δημοκρατικό συνομοσπονδισμό