«…Ήταν τόση η προθυμία, με την οποία έδιναν ώστε δεν υπήρχε ούτε ένας φτωχός (ΣτΜ: στην πρώτη χριστιανική κοινότητα των Ιεροσολύμων). Δεν έδιναν δηλαδή ένα μέρος μόνο από την περιουσία τους, κρατώντας την υπόλοιπη για τον εαυτό τους, ούτε τα έδιναν μεν όλα, αλλά με το αίσθημα πως ήταν δικά τους και τα χάριζαν. Την ανωμαλία της άνισης κατανομής των αγαθών την είχαν εξαφανίσει από ανάμεσά τους και ζούσαν με μεγάλη αφθονία αγαθών. (…) Ούτε τολμούσαν δηλαδή να δίνουν οι ίδιοι απευθείας στα χέρια των φτωχών, ούτε ένιωθαν υπερήφανοι που έδιναν, αλλά έφερναν μπροστά στα πόδια (ΣτΜ: των αποστόλων) και αυτούς τους άφηναν να τα διαχειρισθούν και τους καθιστούσαν απόλυτους κύριους, ώστε η κατανάλωση να γίνεται από αγαθά, που ανήκαν πια σ’ ολόκληρη την κοινότητα κι όχι από δικά τους. Αυτός ο τρόπος εκτός των άλλων τους βοηθούσε και στο να μην υπερηφανεύονται. Αν και σήμερα γινόταν το ίδιο, θα ζούσαμε πιο ευτυχισμένοι και οι πλούσιοι και οι φτωχοί …»
Αγίου Ιωάννου Χρυσοστόμου, 11η ομιλία στις Πράξεις, κεφ. 4,32-37
Αναρίθμητα κείμενα των πατέρων της Ορθόδοξης Εκκλησίας, συνθετικά με το ενδιαφέρον για τη σωτηρία της ψυχής του ανθρώπου, ομονοούν προς μια δικαιοσύνη επί της γης. Άλλοτε παραινετικά προς τους έχοντες και κατέχοντες προκειμένου να κερδίσουν μια θέση στον Παράδεισο κι άλλοτε επικριτικά προς τους άρχοντες και τους πλουσίους, τόνιζαν αναντίρρητα την υποχρέωση της δίκαιης μοιρασιάς του υλικού πλούτου. Μέχρι και σήμερα ο λαϊκός κόσμος που έχει νιώσει στο πετσί του την αδικία, αναφωνεί: «τι ψυχή θα παραδώσεις;» θέτοντας στην άκρη τυπικά ζητήματα που αφορούν τις εκδηλώσεις πίστης -το θεαθήναι δηλαδή- και τοποθετώντας στο επίκεντρο το πρακτικό ζήτημα της επιβίωσης και της υλικής ζωής. Διότι εκεί δοκιμάζεται εν τέλει η όποια πίστη μας και η όποια διακηρυγμένη ηθική μας κι όχι στις θρησκευτικές ή πολιτικές μας εξαγγελίες και ρητορείες. Αν τα πατερικά κείμενα από την πρώτη περίοδο διάδοσης και εξάπλωσης του χριστιανισμού, εδώ και 2.000 χρόνια, ομολογούν αυτήν την αδικία τότε τι θα μπορούσαμε να πούμε εμείς, στην αυγή της τρίτης χιλιετηρίδας, στον 21ο αιώνα;  Συνέχεια ανάγνωσης Οι παραγωγικές μας δυνατότητες και η τοπική εκκλησιαστική περιουσία →

Αν εξαιρέσει κανείς κάποιες φιγούρες εκπαιδευτικών στα δημοτικά σχολεία και στην δευτεροβάθμια εκπαίδευση, φιγούρες “γραφικές”, “συντηρητικές”, ανθρώπων που με πείσμα και “εμμονές” ξεναγούν τους μαθητές τους σε μουσεία, σε θεματικούς χώρους, σε ιδρύματα ή όπου αλλού πιστεύουν ότι τα παιδιά μπορούν να μάθουν “κάτι” που “θα τους μείνει”, ο εκδρομικός πολιτισμός του σχολείου αιωρείται ελεύθερος για κατανάλωση ανάμεσα στο Μολ και στα Μακντόναλντ. Συνέχεια ανάγνωσης Ο εκδρομικός πολιτισμός του σχολείου →

Με πομπώδεις ανακοινώσεις και διακηρύξεις μεγαλείου, η κυβέρνηση δια του υπουργού της Καμμένου, τροφοδοτεί την τοπική μας δημοτική αρχή, με υποσχέσεις αξιοποίησης της στρατιωτικής περιουσίας. Η ίδια η δημοτική αρχή συναγωνίζεται σε στόμφο την κυβέρνηση όπως και σε συνθήματα για ανάπτυξη της περιοχής με το μοναδικό τρόπο που γνωρίζει, δηλαδή του βοηθού του κυβερνητικού υποβολέα, τάζοντας ψευδαισθήσεις οικονομικής αναβάθμισης. Κι αν υπήρξε στο παρελθόν από τον ίδιο το ΣΥΡΙΖΑ, διαμέσου ερωτήσεων στη Βουλή (φθινόπωρο 2014), ένσταση και αντίθεση σχετική με την ενοικίαση του χώρου των οχυρών της Πέρδικας, πρόσφατα με χυδαίο, υποκριτικό ύφος και περίσσευμα απατεωνιάς παραπέμπει σε “επίσκεψη του Υπουργού στο χώρο και διαβούλευση με την τοπική κοινωνία για την αναβάθμιση και ανάδειξή του”. Κι από τότε σιωπή για τα οχυρά της Πέρδικας. Πέρα όμως από την κυβίστηση αυτή ή άλλες με τις οποίες γυμνάζονται τον τελευταίο χρόνο τα μέλη του ΣΥΡΙΖΑ Αίγινας προκειμένου να αντεπεξέλθουν στις κομματικές τους υποχρεώσεις -μετά από κάποια περίοδο ασκήσεων στις ΒΙΠΙΡΙΖΑ Αίγινας (Βίλες Πισίνες Ριζοσπαστικής Αριστεράς), προκύπτουν ζητήματα που αφορούν την ίδια την χρήση του χώρου των οχυρών της Πέρδικας αλλά και ενός πλήθους επενδυτικών τάσεων που παρατηρούνται στο νησί τα τελευταία χρόνια. Συνέχεια ανάγνωσης Αίγινα: μεταξύ Αμπού Ντάμπι και Καλιφόρνιας, ξεπροβάλλει η Ταϊλάνδη →

Η λιγοστή παραγωγή μελιού από τους μετρημένους στα δάχτυλα του ενός χεριού μελισσοκόμους μας, ταιριάζει στην Αίγινα και στις μικρές της δυνατότητες να αναπτυχθεί ελαχίστως αυτός ο κλάδος της πρωτογενούς παραγωγής. Η περιορισμένη σε έκταση αν και πλούσια χλωρίδα και οι μη εκτεταμένες καλλιέργειες που θα επέτρεπαν την περεταίρω ανάπτυξη της μελισσοκομίας κάνει το περιβάλλον της Αίγινας φιλόξενο για μερικούς ακόμα παραγωγούς μελιού αν και μπορούν οι ίδιοι με μια κατάλληλη υποδομή να ξανοιχτούν στην παραγωγή γύρης, πολτού, κηρήθρας όπως και νέων μελισσιών. Η αδυναμία χρήσης του κεριού από τη βιομηχανία που περιθωριοποιήθηκε από χημικά παράγωγα του πετρελαίου (παραφίνη κλπ) το κάνει να υπάρχει μόνο ως υλικό ανακύκλωσης για τις επιχειρήσεις που παράγουν και εμπορεύονται τις απαραίτητες κερήθρες. Η σχέση του μελισσοκόμου με τις τοπικές εκκλησίες, τις βιοτεχνίες κεριού, τις βιομηχανίες για λιπαντικά, στιλβώματα κλπ. είναι παρελθόν. Όπως επίσης παρελθόν είναι και η συνοδοιπορία της συλλογής ρετσινιού από τα πευκοδάση της Αίγινας, που έχει ήδη αντικατασταθεί από συνθετικές ουσίες.
Παρόλα τα προβλήματα που γεννιούνται κυρίως, τόσο από την συστηματική διάθεση του κράτους να ναρκοθετήσει την πρωτογενή παραγωγή αλλά και από την ελλαδική παθολογία του παρασιτισμού, ο μελισσοκόμος στο βαθμό που πληροί τις προδιαγραφές, είναι ένα επάγγελμα ιδιαίτερο και μοναχικό που μπορεί να διακριθεί για τα προϊόντα του. Οι ευεργετικές επιδράσεις του μελιού στον ανθρώπινο οργανισμό καθώς και των άλλων προϊόντων του μελισσιού (γύρη, πολτός), η μικρή μεταποίηση (χρήση του κεριού σε καλλιτεχνικές και φαρμακευτικές εφαρμογές), ένας περιορισμένος αλλά υπαρκτός κύκλος οικονομίας όσον αφορά στην αναπαραγωγή των μελισσιών, κάνουν τη μελισσοκομία να έχει μια ιδιαίτερη και απαραίτητη σχέση με τον συνολικό κύκλο της παραγωγικής διαδικασίας. Συνέχεια ανάγνωσης Η μελισσοκομία στην Αίγινα →

Η τυπολογία ενός διχασμού, στην τοπική μας κοινωνία

Το προσφυγικό ζήτημα δεν θα μπορούσε, στο πρόσφατο παρελθόν των δυο χρόνων να έχει μια άμεση σχέση με το νησί, καθότι οι ίδιοι οι πρόσφυγες είχαν ως προτεραιότητα την οικονομία κινήσεων στην κατεύθυνσή τους για την Κεντρική και Δυτική Ευρώπη. Απασχόλησε όμως ως ζήτημα αλληλεγγύης ή της συνήθους φιλανθρωπίας, προσώπων, συλλόγων, ενοριών κλπ. για τη συλλογή απαραίτητων εφοδίων που θα διευκόλυναν τη βασανιστική τους μετακίνηση προς τον αποκλειστικό τους προορισμό. Έτσι, κατά τη διάρκεια ενός Αρμαγεδώνα στη μεσανατολική αρένα των γεωπολιτικών μετατοπίσεων και αποσταθεροποίησης με επίκεντρο τη Συρία, όπου το προσφυγικό εξελίχθηκε, από ηθικό και ανθρωπιστικό, σε γεωπολιτικό ζήτημα, η Αίγινα, όπως και όσες περιοχές δεν βρίσκονταν στη συνήθη διαδρομή μέχρι τα σύνορα με την ΠΓΔΜ δεν δέχτηκαν τριγμούς όσον αφορά την υπόθεση της προσωρινής παραμονής των προσφύγων. Όταν όμως το “ουδέν μονιμότερον του προσωρινού” επιβλήθηκε από την εγχώρια αριστερή ρεμούλα και τις διεθνείς ιμπεριαλιστικές δυνάμεις (ΕΕ, ΝΑΤΟ) και την Τουρκία, οι τριγμοί ξεκίνησαν σε όλη την ελλαδική επικράτεια, σταδιακά και πρόσφατα ραγδαία.
Αντίστοιχα και η εισαγωγή του προσφυγικού ζητήματος στην Αίγινα, ξεκίνησε δημόσια και συνεχίστηκε σαν σίριαλ με την άθλια και διακριτά ρατσιστική παρέμβαση της αποκαλούμενης “Ομάδας Πολιτών Αίγινας για την Ελληνική Πολιτική” και συνεχίστηκε με τη δήθεν ανθρωπιστική παρέμβαση -ως καταγγελία προς την πρώτη- εκ μέρους της δημοτικής παράταξης που πρόσκειται στην σημερινή κυβέρνηση, “Αίγινα-Κοινωνία Πολιτών”. Από τη μια η ρατσιστική προσέγγιση της εν λόγω “Ομάδας” που με αυτόν τον χυδαίο τρόπο βγαίνει από την ανυπαρξία υπερθεματίζοντας για τους (πράγματι) κατατρεγμένους έλληνες εναντίον των προσφύγων (και μάλιστα “ισλαμιστών” όπως αναφέρονται, ανιστόρητα, για έναν από τους πιο κοσμικούς λαούς της Μέσης Ανατολής) κι από την άλλη η δήθεν φιλανθρωπική ρητορεία μιας δημοτικής παράταξης που οργανικά στηρίζει την κυβέρνηση στην χυδαία χρησιμοποίηση του προσφυγικού ζητήματος με στόχο τη μείωση του χρέους ή την πρόσφατη χυδαία αναφορά σε πρόσφυγες-”επενδυτές” από πλευράς του ανθρωποειδούς Μάρδα, υπερθεματίζοντας για τους (πράγματι) πολύ κατατρεγμένους πρόσφυγες. Απέναντι σε αυτήν την τυπολογία η δημοτική αρχή πιθανόν και για να μην θεωρηθεί, πανελλαδικά, το “μαύρο πρόβατο” του ρατσισμού, για να μην δεχτεί κυρώσεις από την Αποκεντρωμένη Διοίκηση ή τη δήθεν “φιλική” προς τους πρόσφυγες Περιφέρεια της κυρίας Δούρου, αρνήθηκε τη διεξαγωγή δημοψηφίσματος από πλευράς της Ομάδας για την (Ανθ)ελληνική Πολιτική. Συνέχεια ανάγνωσης Το προσφυγικό ζήτημα και η εισαγωγή του στην Αίγινα →