Η κολυμπήθρα είναι αυτή που σύμφωνα με την ορθόδοξη παράδοση και πίστη εξαφανίζει το προπατορικό αμάρτημα του ανθρώπου και τον εντάσσει τυπικά στο σώμα της Εκκλησίας. Η αλήθεια είναι ότι η τελετή αυτή που είναι ουσιαστική για ένα μικρό σύνολο πιστών στο σήμερα, έχει καταντήσει μια τελετή στο πλαίσιο της ακολουθίας μια παράδοσης που έχει χάσει το νόημά της ως μια οποιαδήποτε κοινωνική και οικογενειακή εκδήλωση. Θα έλεγε κανείς ότι το πρότυπο αυτού του εκφυλισμού ακολουθείται και στην κοσμική ζωή με την οποία ούτως ή άλλως ήταν άρρηκτα δεμένη η Ορθοδοξία. Η σύγχρονη εκδοχή του φαινομένου κάθαρσης είναι οι εκδηλώσεις με καλό σκοπό στις οποίες συμμετέχει η Εξουσία, η Αγορά και ο Κοινωνικός Βίος των ανθρώπων. Σε κάθε περίσταση “καλού και αγαθοεργούς σκοπού” τόσο τα μέλη της Εξουσίας, της Αγοράς και του Κοινωνικού Βίου των ανθρώπων που εμπλέκονται σε περιστάσεις διαφθοράς, αποδεδειγμένης απραξίας και ιδιοτέλειας, με ένα μαγικό τελετουργικό τρόπο εμβαπτίζονται, εξαφανίζοντας τα αμαρτήματα με τα οποία συνδέονται. Σε αυτό το τελετουργικό συμμετέχουν και άνθρωποι με καλή προαίρεση για το στόχο που “αγιάζει τα μέσα” είναι αυτοί που άηχα και ανυστερόβουλα δίνουν τη συγχώρεση για τα μέλη της Εξουσίας, της Αγοράς και του Κοινωνικού Βίου που έχουν επιδοθεί στα αμαρτήματα αυτά. Έτσι, δίχως να υπάρξει ένα δείγμα ανακατεύθυνσης από τη θέση αυτών που επιβαρύνονται για πλημμελείς πράξεις κι αυτών που καλοπροαίρετα επιδοκιμάζουν τον “καλό στόχο”, δίχως να υπάρξει ένα δείγμα μετατόπισης, η εκδήλωση με τους “καλούς στόχους” φέρνει πολύ κοντά όλα τα μέρη. Αποτέλεσμα δεν μπορεί να είναι άλλο από την απόκτηση επίσημης αναγνώρισης αυτών που αποδεδειγμένα έχουν φανεί ανάξιοι του ρόλου τους, πραγματικά αδιάφοροι για τις υποχρεώσεις τους και ιδιοτελείς λόγω της πρακτικής τους. Η κολυμπήθρα αυτή δεν είναι παρά ένα μεγάλο δημόσιο πλυντήριο.
Η χτεσινή συναυλία για την ενίσχυση του Κέντρου Υγείας Αίγινας που πραγματοποιήθηκε στο λιμάνι στης Σουβάλας, παρακινούμενη κυρίως από ανθρώπους της καλής προαίρεσης αλλά και της μεταπολιτευτικής παρα-αφήγησης για τη δύναμη των (υπερεκτιμημένων) μαζικών φορέων, δεν ήταν παρά ένα καλό πλυντήριο που δίνει την άφεση των αμαρτιών πρώτα-πρώτα για τη Δημοτική Αρχή που αδιαφορώντας για το Κέντρο Υγείας έχει θέσει στόχο της, την ενίσχυση του υποτιθέμενου “Νοσοκομείου” της τοπικής μας Εκκλησίας.
Έτσι λοιπόν οι θεατρικές κινήσεις της για την ενίσχυση σε φάρμακα ή για την παράδοση ενός μεταχειρισμένου ασθενοφόρου κορυφώθηκε με τη διοργάνωση της συναυλίας με όχημα ένα χρήσιμο μαζικό φορέα του Βαθέος Αίγινας που κι αυτός λειτουργεί στη βάση της πρόθεσης για το “κοινό καλό”. Δευτερευόντως έδωσε άφεση των αμαρτιών για κάποιους από τους εργαζόμενους που λειτουργούν, σύμφωνα με καθημερινές παραδοχές, χωρίς μέριμνα και την πρέπουσα δεοντολογία για τον ασθενή. Έτσι το πάρεργο μετατρέπεται σε έργο.
Μικρό το κακό θα πει κανείς μπροστά στην είσπραξη κάποιων ευρώ που θα γίνουν καύσιμο για το ασθενοφόρο που λειτουργεί με ρεφενέ. Μικρό το κακό θα πει κανείς στο βαθμό που αυτό δίνει και ένα έδαφος σε αυτούς τους καλοπροαίρετους να αποκτήσουν ένα έρεισμα στη νομιμοποιημένη βιομηχανία συναυλιών για “καλούς σκοπούς”. Πράγματι μικρό το κακό, αλλά κακό. Κι αυτό διότι αποδεδειγμένα όσοι συγχωρούνται και λαμβάνουν άφεση αμαρτιών ξεκινούν από την αρχή, απαλλαγμένοι, για να πράττουν ό,τι έπρατταν. Κι όσοι δίνουν, για λόγους του “καλού στόχου”, την άφεση αμαρτιών ξεκινούν πάλι από την αρχή, το ίδιο βασανιστικά. Σαν να μη συμβαίνει τίποτε.
Το κοντινό μας παρελθόν έχει να αναδείξει δυο περιπτώσεις αυτής της τυπολογίας:
α)Οι τοπικές προσπάθειες το φθινόπωρο του 2002 για διεκδικήσεις φτηνών εισιτηρίων στην ακτοπλοϊκή γραμμή και συχνότερων δρομολογίων, κατέληξαν στη δημοτική αρχή που ως “μπροστάρης” σύμφωνα με τις υπεραισιόδοξες εκτιμήσεις των φορέων πραγματοποίησε ημερήσιο αποκλεισμό στο λιμάνι της Αίγινας στις αρχές του 2003. Από τότε δεν υπήρξε μέχρι και σήμερα ούτε μια εκδήλωση για το πρόβλημα της θαλάσσιας συγκοινωνίας.
β)Οι προσπάθειες της “Ομάδας Πολιτών για το πρόβλημα του Νερού” που εστίασαν στη σύνδεση της Αίγινας με την ΕΥΔΑΠ μέσω αγωγού ύδρευσης, υποδέχτηκαν τον Π. Κουκούλη ως δήμαρχο μιας τετραετίας (2006-2010) και δρομολογήθηκε η αποικιακή σύνδεση της Αίγινας μέσω αγωγού. Από τότε εδώ και μια δεκαετία το πρόβλημα του νερού στην Αίγινα είναι σχεδόν ανύπαρκτο για το κόσμο της Αίγινας ως διεκδίκηση.
Σαν να μη συμβαίνει τίποτε.
Το δημόσιο πλυντήριο καθαρίζει όλους τους λεκέδες. Ακόμα δεν το έχουμε καταλάβει αυτό.