Τίποτε καλύτερο δεν θα περίμενε κανείς από τους εκπροσώπους της τοπικής μας μούχλας από το να ευχαριστούν προνομιακά τους όμοιούς τους ή κάποιους από αυτούς και άλλοι, οι όμοιοί τους δηλαδή, να στολίζουν με συνταρακτικά λόγια την ασημαντότητά τους για την προσφορά τους. Αν προσθέσουμε και τις δηλώσεις τους για το πόσο «συντετριμμένοι» νιώθουν για το «ναυτικό ατύχημα», μπας και γλιτώσουν την τουριστική περίοδο, συμπληρώνεται η συνταγή της πολιτικής ως απάτης. Παλιά η μέθοδος. Είναι η άντληση της κοινωνικής υπεραξίας από τη συμμετοχή σε ένα γεγονός που πολλαπλασιάζει εμμέσως την κοινωνική, πολιτική και οικονομική ισχύ. Επιβεβαιώνει την πραγματική ανυπαρξία, την αχρηστία, την ανασφάλεια μπροστά σε μια γήινη και όσο το δυνατόν υγιή καθημερινότητα χωρίς παρόλες και φανφάρες. Για αυτούς όλους «μικρούς» και «μεγάλους» «ήρωες» αρκούν αυτές οι γραμμές. Ας μην μας απασχολήσουν περισσότερο. Ακόμα και οι «αφελείς» καταλαβαίνουν ότι συντηρείται απλά η αναπαραγωγή της τοπικής μας μούχλας. Όμοιος τον όμοιο κι η κοπριά στα λάχανα. Από κει και πέρα αυτοί που πάντα τρέχουν χωρίς την ανάγκη της προβολής αυτό πάντα θα κάνουν-και καλώς θα κάνουν. Δεν έχουν την ανάγκη μιας εφήμερης μνείας.

Όμως τα παρακάτω αποτελούν το κέντρο βάρους με αφορμή και αιτία το έγκλημα μεταξύ Πέρδικας και Μονής:

1)Θα έχουμε (πάλι) ένα έγκλημα χωρίς τιμωρία; Θα έχουμε (πάλι) μια τραγωδία χωρίς κάθαρση;

Οι πραγματικοί μηχανισμοί που σε ένα μεγάλο βαθμό ελέγχουν οι φραγκάτοι, βασικά, κατευθύνονται στην ερμηνεία των ασθενειών για την περεταίρω αποκλιμάκωση της ποινικής τιμωρίας του υπερήλικα εγκληματία, είτε ήταν ο ίδιος οδηγός είτε άλλος-η. Ήδη «δικός» μας, από την Αίγινα, φραγκάτος, έχει προβεί σε δηλώσεις για το εύρος των ασθενειών του «επιστήθιου» παιδικού φίλου του. Είναι γεγονός ότι στην παλέτα των δικαιολογιών αυτής της ανίερης πράξης, ακόμα και ακούσιας, ακόμα κι από άλλον-η που ποτέ ίσως να μην μάθουμε το πώς και το ποιος-α, θα τεθούν εκτός από τις ασθένειες, το γήρας, το αδιέξοδο της τιμωρίας: «οι νεκροί δεν γυρίζουν πίσω» θα πουν αβανταδόρικα χρησιμοποιώντας τη λαϊκή ματαιότητα. Θα τεθούν ασύμμετρες συγκρίσεις με άλλες ποινικές περιπτώσεις ή με άλλες περιστάσεις π.χ. στο δρόμο («δηλαδή να απαγορευτούν τα αυτοκίνητα»;) και βεβαίως σε καμιά περίπτωση δεν θα μπορεί να θιχθεί το εύρος και η ισχύς του πιο διάσημου έλληνα ποινικολόγου -και ξαδέρφου του εγκληματία- που όπως δημοσιεύτηκε τον ανέλαβε και μετά τον παράτησε (για λόγους «δεοντολογίας»), δίπλα στους φραγκάτους και «την υπεράσπιση του μέλους της οικογένειας» ή της φραγκάτης συνομοταξίας που «την εξέθεσε». Όμως εκτός από το γεγονός ότι οφείλουμε να παρακολουθούμε ως κοινότητα πολιτών τη συγκεκριμένη υπόθεση ακόμα και στο ποινικό της μέρος προκειμένου να τιμωρηθεί ο εγκληματίας (ο όποιος άλλος-η εγκληματίας έστειλε στον τάφο 4 ανθρώπους: το Στέλιο Τρίμη, τον πατέρα με το κοριτσάκι του και τον αταυτοποίητο Cherednyk που ανέσυραν από τη θάλασσα), προκειμένου να μην απολυθεί-ούν από τις φυλακές με ευεργετικά μέτρα όπως π.χ. της «ανηκέστου βλάβης» κλπ, οφείλουμε να εστιάσουμε στο γεγονός ότι υπάρχει και άλλος ένας λόγος για την αμετάκλητη τιμωρία του: για το γεγονός ότι αποστάτησε από τον κοινωνικό ρόλο της υποδειγματικής ζωής ενός γέρου. Ενός γέρου που οφείλει να αποτελεί το πρότυπο αυτοσυγκράτησης, να αποτελεί πηγή συμβουλών και νουθεσιών να είναι το ζωντανό όριο των καθημερινών πράξεων. Αν ένας γέρος σκαφάτος-φραγκάτος αδιαφορεί για την ηλικία του, για τις ασθένειές του που τον πλησιάζουν προς το πεπρωμένο, παίρνει το ρίσκο να οδηγήσει ένα επικίνδυνο ταχύπλοο που μπορεί να κοστίσει τη ζωή συνανθρώπων του ή δίνει το σκάφος του σε άλλο-η για να τους ευχαριστήσει, τότε τι παράδειγμα μπορεί να πάρει από αυτόν ένας νέος, υγιής άνθρωπος που θα βρει μπροστά του την ευκαιρία να θέσει σε ρίσκο τη ζωή ανθρώπων προς χάριν της τέρψης του;

Ναι! Δικαιώνονται οι νεκροί από την –ακόμα- ευμενή τιμωρία της ισόβιας φυλάκισης πολύ περισσότερο από τις οικονομικές αποζημιώσεις που θα τεθούν είτε κάτω από το τραπέζι, είτε στα έδρανα των δικαστηρίων για τους συγγενείς τους.

2)Πρέπει να απαγορευτούν ή όχι τα ταχύπλοα σκάφη προορισμένα για ψυχαγωγικούς λόγους;

Με το ερώτημα θίγεται κατ’ ουσίαν ένα πολύ σημαντικό τμήμα του τουριστικού μας φαντασιακού. Δεν αφορά μόνο πρακτικούς λόγους που σχετίζονται με την ασφάλεια των ανθρώπων που ταξιδεύουν με συμβατά μέσα όπως στην περίπτωση του φρέσκου εγκλήματος που διαπράχθηκε στη θάλασσα του νησιού μας, με την ασφάλεια των λουόμενων από τα άλλα ταχύπλοα-jet ski, δεν αφορά μόνο την όχληση που προκαλούν με τις κόντρες τους και τις βόλτες τους στα νερά της θάλασσας. Η όλη πρόταση της εφάπαξ και διαπαντός απαγόρευσης της κυκλοφορίας τους θίγει και μια σειρά άλλων παρασιτικών και άχρηστων τουριστικών δραστηριοτήτων, επιζήμιων και δαπανηρών. Δραστηριοτήτων που έχουν επιβληθεί στην πάροδο του χρόνου δημιουργώντας ένα πρόσκαιρο οικονομικό όφελος και ταυτοχρόνως μια τεράστια ζημιά για τις τοπικές κοινωνίες όσον αφορά τον προσανατολισμό της συλλογικής συνείδησης για το ωραίο, για το καλό και το σωστό. Κι αυτό έχει να κάνει με τη διασκέδαση, με τον επισιτισμό, με τη στέγαση, με τη χρήση του νερού. Με το σύνολο δηλαδή της ιδεολογίας του τουρισμού που από μια καταναλωτική συνήθεια σε παροχές υπηρεσιών μπορεί μέσω συνειδητών κοινοτικών προσπαθειών να μετατρέπεται σε πεδίο γνωριμίας ανθρώπων, δεσμών φιλίας, πολλαπλών ανταλλαγών, ανάδειξης τοπικών ιδιαιτεροτήτων. Πάντως, ακόμα και πέρα από αυτήν τη συζήτηση που προσεγγίζει σε βάθος τον τουρισμό, με κάθε τρόπο, οφείλουμε να απαιτήσουμε την απαγόρευση κυκλοφορίας ταχύπλοων σκαφών, αυτών που έχουν στόχο την ψυχαγωγία.

3)Με αφορμή και αιτία το έγκλημα μεταξύ Πέρδικας και Μονής θα μπορούσε να υπάρξει μια πλατφόρμα θέσεων και αιτημάτων για την ενίσχυση της Δημόσιας Υγείας;

Ακόμα και στην καλή, δίκαιη, αλληλέγγυα, επαναστατημένη κοινωνία, τα ατυχήματα θα συμβαίνουν. Οι σεισμοί, οι λοιμοί, οι καταποντισμοί, οι φυσικές καταστροφές, τα ανθρώπινα λάθη θα συμβαίνουν, οι τραγωδίες θα συνεχίσουν να γίνονται, οι τραυματισμοί θα υπάρχουν και οι ασθένειες δεν θα εξαλειφθούν. Στην περίπτωσή μας όμως, αυτής του εγκλήματος που διέπραξε ο σκαφάτος-φραγκάτος γέρος ή αυτοί που ο ίδιος επέλεξε να καλύψει, τίθεται το ερώτημα για τις «ανύπαρκτες υποδομές» για την αντιμετώπιση ενός «πολύνεκρου περιστατικού» (Ατυχήματος; Δυστυχήματος; Εγκλήματος; Δεν έχει σημασία). Το ερώτημα αν και δεν τίθεται έτσι, είναι παραπλανητικό. Διότι ανάγει την εξαίρεση του πολύνεκρου περιστατικού σε κανόνα, θέτοντας επί ίσοις όροις την καθημερινότητα με αυτό, σε σχέση με την «απαραίτητη» αντιμετώπισή τους από τις δομές υγείας του νησιού. Το παραπλανητικό της υπόθεσης πέρα από τη βασανιστική σύγκριση κανόνα και εξαίρεσης, πέρα από την αδιέξοδη λογική της ακολουθίας σε γεγονότα που ξεπερνούν τη λογική, πέρα από την έμμεση πρόθεση του φτηνού εντυπωσιασμού για λογαριασμό της τοπικής μας μούχλας, παραπέμπει και σε ένα άλλο αδιέξοδο: της προβολής ενός προβλήματος στις ογκώδεις διαστάσεις της εξαίρεσης που απομακρύνει από τα αιτήματα για μια κανονική λειτουργία. Να ξεκαθαρίσουμε ότι δεν μας αφορά, στην παρούσα, η υπόθεση αυτού του υβριδίου, ιδιοκτησίας της τοπικής μας εκκλησίας, που ονομάζεται επισήμως και ψευδώς «Νοσοκομείο Αίγινας» (ποια ήταν η συμμετοχή του «Νοσοκομείου» στο πολύνεκρο περιστατικό; Λειτούργησε η περιβόητη Μονάδα Αυξημένης Φροντίδας που με πολλούς διθυράμβους εγκαινιάστηκε τελικά ως «Θάλαμος» ή σε έκτακτες συνθήκες λειτούργησε το παραγνωρισμένο Κέντρο Υγείας Αίγινας;). Μας ενδιαφέρει το Κέντρο Υγείας Αίγινας και οφείλουμε να μιλήσουμε για τον κανόνα. Και ο κανόνας δεν είναι παρά η καθημερινότητα με μια βαρύνουσα σημασία στα σαββατοκύριακα, στις αργίες και στους θερινούς μήνες. Για αυτό και η κοινωνική συζήτηση για το Κέντρο Υγείας Αίγινας πρέπει να απεμπλακεί από το πολύνεκρο περιστατικό. Διότι εκτός από το γεγονός ότι ο δημόσιος διάλογος μονοπωλείται από ειδικούς χειριστές, παράγοντες της τοπικής μας μούχλας και γίνεται ένας προθάλαμος προώθησης συμφερόντων, υπονομεύονται τα δίκαια και ζωτικά αιτήματα που οφείλουμε ως κοινότητα πολιτών να αναπτύσσουμε.