Φίλοι γονείς των μαθητών και των μαθητριών μας,
μαζί αντιλαμβανόμαστε ότι το σχολείο μοιάζει όλο και περισσότερο με κέντρο διερχομένων δασκάλων. Τη μια χρονιά στο Σουφλί, την άλλη στην Ιεράπετρα, μετά στη Σύρο κι έπειτα την Αίγινα… Αναπληρωτές δάσκαλοι-δασκάλες γενικής παιδείας ή ειδικών μαθημάτων μετακινούνται διαρκώς. Είναι κι αυτοί άνθρωποι συνήθως από αλλού, με παιδιά και υποχρεώσεις, με οικογένεια και προβλήματα. Μέχρι να γνωρίσουν τα παιδιά, να κατανοήσουν τις ξεχωριστές τους ανάγκες και ιδιαιτερότητες, να αντιληφθούν τις αδυναμίες και δυνατότητές τους, έρχεται …το καλοκαίρι. Το φθινόπωρο θα βρίσκονται τον Οκτώβρη, το Νοέμβρη ή … την άνοιξη σε ένα χωριό της Λαμίας, στην Κέρκυρα, στο Ηράκλειο ή στην Τρίπολη…
Αν συμπεριλάβουμε και τις καθημερινές μετακινήσεις των δασκάλων ειδικών μαθημάτων (ξένες γλώσσες, γυμναστική, καλλιτεχνικά μαθήματα, ΤΠΕ) από σχολείο σε σχολείο της περιοχής τότε μπορούμε να καταλάβουμε ότι δεν προλαβαίνουν να μάθουν ούτε τα ονόματα των παιδιών. Μοιραία μετατρέπονται οι ώρες διδασκαλίας, σε αυτό που λέμε χαριτολογώντας «η ώρα του παιδιού»: έλλειψη σεβασμού στο μάθημα, αδυναμία αντιμετώπισης συμπεριφορών, αδυναμία συγκέντρωσης στο μάθημα, έλλειψη επαφής με το μόνιμο προσωπικό για κοινή προσπάθεια εξύψωσης του μαθησιακού επιπέδου ή κοινής αντιμετώπισης των προβλημάτων.
Δεν είναι η μοναδική αιτία αυτή που το σχολείο καταστρέφεται αλλά όταν δεν υπάρχει μόνιμο προσωπικό υποβαθμίζεται διαρκώς η ποιότητά του και υπονομεύεται η σημασία του στα ίδια τα παιδιά. Αυτές τις μέρες μάλιστα, ένα σχέδιο νόμου που μειώνει στο 50% την προϋπηρεσία, άρα και την πείρα που έχουν κακήν κακώς αποκτήσει οι μετακινούμενοι και μετακινούμενες συνάδελφοί μας και απαξιώνει πλήρως το πτυχίο τους μπροστά στην ύπαρξη προσόντων όπως τα μεταπτυχιακά και διδακτορικά, θα επιφέρει έναν εμφύλιο για το ποιος είναι «ικανός» για να διδάξει. Θα βάλει ανθρώπους μεγαλύτερους και νεότερους σε ένα διαίρει και βασίλευε.
Αυτό το σχολείο θέλουν αυτοί που μας κυβέρνησαν, μας κυβερνούν και θα μας κυβερνήσουν. Για αυτό και μας κυβερνούν διότι διαιρούν και βασιλεύουν. Αυτό το σχολείο θέλουν: ένα σχολείο φτηνό κι ευέλικτο, ένα κέντρο διερχομένων αδιαφορώντας για σας, ανθρώπους των λαϊκών στρωμάτων που χώνουν όλο και πιο βαθιά το χέρι στην τσέπη για τα ιδιαίτερα και τα φροντιστήρια. Όταν εμείς κι εσείς μέσα από την κλοπή του εισοδήματός μας τροφοδοτούμε τους ευρωαμερικάνους δανειστές κι έχουμε ένα τέτοιο σχολείο πώς περιμένουμε να μορφωθούν και να αποκτήσουν ήθος τα παιδιά μας;
Έχετε το χρόνο να το σκεφτείτε πως είναι κοινό το ενδιαφέρον μας, γονέων και εκπαιδευτικών, για ένα πραγματικό σχολείο με δάσκαλους και δασκάλες στη θέση τους. Ξέρουμε ότι υπουργοί, σύμβουλοι, κομματικοί, δημοσιογράφοι θα προσπαθήσουν να σας πείσουν για το αντίθετο. Εδώ όμως είμαστε εμείς. Υπερασπιζόμαστε τα εργασιακά δικαιώματα των εκπαιδευτικών με τον ίδιο τρόπο που υπερασπιζόμαστε τα μορφωτικά δικαιώματα των μαθητών μας. Για μόνιμους δασκάλους που αποτελούν τη βάση και προάγουν την παιδαγωγική διαδικασία. Για ένα σχολείο φτιαγμένο στη βάση των αναγκών των παιδιών και όχι των περικοπών. Για αυτό και απεργούμε!
Καλά Χριστούγεννα-Καλή χρονιά-με δάσκαλους δασκάλες σε όλα τα σχολειά.

Η εκπαιδευτική κοινότητα δεν υπάρχει, είναι επείγουσα ανάγκη να συσταθεί. Η εκπαιδευτική κοινότητα δεν είναι οργάνωση, σύλλογος, παράταξη, δομή, φορέας. Είναι η κοινή ανάγκη εκπαιδευτικών που εργάζονται στα σχολεία να μοιράζονται τις εμπειρίες τους, τις διαπιστώσεις τους, τα λάθη τους και τις κατακτήσεις τους, να προβληματίζονται στο τι, στο πώς και στο γιατί διδάσκουμε σε παιδιά, να μεριμνούν για τη μόρφωση κυρίως των φτωχών λαϊκών στρωμάτων, των απόκληρων, των παιδιών κάθε λογής εργαζομένων και ανέργων που ζουν σε αυτή χώρα, σε αυτήν την περιοχή. Η εκπαιδευτική κοινότητα θέτει με τις δυνατότητες και τις αδυναμίες της το ίδιο το περιεχόμενο του σχολείου: Τι, πώς και γιατί διδάσκουμε στα παιδιά.
Είναι γενική διαπίστωση πως βρωμάει το κεφάλι: το υπουργείο, οι διευθύνσεις, τα συμβούλια που σχεδιάζουν την εκπαίδευση με εντολές από τους διεθνείς οργανισμούς που επιδιώκουν να καταστρέψουν το δημόσιο σχολείο. Κάτι βρωμάει και στην ουρά: η οικογένεια που διαλύεται, το σχολείο που αποδιοργανώνεται, τα λαϊκά στρώματα που χάνουν τη συνοχή τους, η νεολαία που χάνει τις ελπίδες της, η μείωση του νεανικού πληθυσμού, η μετανάστευση στη Δύση. Είναι και η απελπισία μας για τα παιδιά που «δεν προσέχουν στο μάθημα», των γονέων πως «δεν διαβάζουν στο σπίτι», πως «αδιαφορούν για ό,τι είναι διδακτό», πως στρέφονται όλο και πιο πολύ στα τεχνολογικά μέσα, σε υποκατάστατα ελευθεριών, σε πληροφορίες για ευέλικτους φτηνούς εργάτες στον οικονομικό πόλεμο του 21ου αιώνα. Εντείνονται τα παράπονα πως οι γονείς «υπονομεύουν το διδακτικό έργο και τη μαθησιακή διαδικασία», πως όλο και περισσότερες περιπτώσεις παιδιών «δυσκολεύουν» την παράδοση του μαθήματος και τη σχολική ζωή με τη συμπεριφορά τους. Αυξάνονται οι κραυγές πως «είμαστε ξεκρέμαστοι» σε μια συγχυσμένη κοινωνία που ζητάει τα παιδιά της να μαθαίνουν «όσα πρέπει»-«χωρίς κούραση», το σχολείο να είναι χαρούμενο κι ευχάριστο σαν τη Disneyland κι οι δάσκαλοι να είναι παράλληλα επιτυχημένοι σύμβουλοι γονέων και παιδιών. Μια σύγχυση γλωσσών μετατρέπει το σχολείο σε μια σύγχρονη Βαβέλ.
Ειδικά μετά τη μεταρρύθμιση του σχολικού προγράμματος από το 2006 και μετά, μετά από την εισβολή δεκάδων ακρωνυμίων ή νέων ορολογιών όπως του «κονστρουκτιβισμού» ή της «σπειροειδούς μάθησης» που πέρασαν με το μανδύα της προοδευτικής αποτίναξης του παλιού, τα νέα βιβλία και τα προγράμματα αποτελούν μια μόνιμη πηγή διαμαρτυρίας: με μια επεκτατική ύλη, με ασυνέχειες, με σοβαρές ασάφειες, με πολλαπλές απαιτήσεις σε πρότζεκτ και χίλιες δυο φτηνές απομιμήσεις που έχουν άρωμα Ευρώπης.
Με τη ρητορεία του εκδημοκρατισμού και την ατάκα «πρώτα ο μαθητής» ραφινάρουν την εκπαίδευση της αμάθειας για τα παιδιά ιδιαίτερα των λαϊκών στρωμάτων που προορίζονται να υπηρετήσουν σε γαλέρες την οικονομία της αγοράς. Παιδιά που θα μεγαλώσουν χωρίς την απαραίτητη κριτική σκέψη και την κοινωνική ηθική που σου επιτρέπει να διαμορφώνεις στοιχειώδεις συνθήκες συνύπαρξης, να αντιστέκεσαι, να εξεγείρεσαι. Άνθρωποι που δεν θα γνωρίζουν τη γλώσσα τους και τις δυνατότητές της να οργανώνει το πνεύμα, άνθρωποι δεν θα έχουν μάθει την κουλτούρα του τόπου τους, που δεν θα γνωρίζουν την ιστορία των αγώνων για την ελευθερία, άνθρωποι χωρίς ηθικό έρμα, χωρίς συλλογική συνείδηση. Δεν μας αφορά αυτό το κεφαλαιώδες ζήτημα;
Σημαντικό για την «εκπαιδευτική κοινότητα» σε όποιο τόπο βρίσκεται είναι το να προκαλεί αφορμές για συζητήσεις περί του τι, πώς και γιατί μαθαίνουμε στα παιδιά. Μέσω παρουσίασης ενός βιβλίου, προβολής μιας ταινίας, μιας ομιλίας, συναντήσεων, εκδηλώσεων κλπ. θα μπορούσε η «εκπαιδευτική κοινότητα» να κάνει τα πρώτα της βήματα αναζητώντας, συνθέτοντας, προετοιμάζοντας έναν συνολικό αγώνα. Να έχουμε όραμα για να κάνουμε βήματα. Να κάνουμε βήματα προς το όραμα.
Αν όχι τώρα, πότε; Αν όχι εδώ, πού; Αν όχι έτσι, πώς;
Νοέμβρης 2018

Αν γίνεται σήμερα η σχολική γιορτή στο Ίδρυμα Καψάλη, αύριο πού θα γίνει; στους χώρους στάθμευσης των σούπερ-μάρκετ; σε μάντρα οικοδομικών υλικών;
Οι γιορτές λήξης και ιδιαίτερα των δημοτικών σχολείων που σηματοδοτούν συμβολικά ένα απολογισμό της χρονιάς εκδηλώνοντας, παράλληλα, την ιδιαίτερη φυσιογνωμία της κάθε σχολικής κοινότητας, στην Αίγινα απέκτησαν νέο περιεχόμενο. Το πρότυπο του σχολικού μάνατζερ και του χορηγού στα σχολεία, σημείο σύγκρουσης του εκπαιδευτικού κόσμου με τις αγοραίες αντιλήψεις των πρόσφατων -μετά το ’90- εκπαιδευτικών μεταρρυθμίσεων, βρήκε το Δημοτικό Σχολείο Κυψέλης Αίγινας στην εορτή λήξης του. Έτσι, αντί να γίνει η γιορτή στη άνετη σχολική αυλή του σχολείου, αυτή πραγματοποιήθηκε στο «Ίδρυμα Καψάλη». Το «είθισται» ή η κατά συνθήκη «ευχαριστία» προς κάποιον επιχειρηματία ή ιδιώτη που χρηματοδοτεί κάποια δραστηριότητα -που και αυτή ανήθικη είναι μπροστά στο μεγαλείο της αρχαίας δημοκρατικής παράδοσης της πόλης των Αθηνών στο να υποχρεώνει του πλούσιους να χρηματοδοτούν τις πολιτιστικές εκδηλώσεις- καταργήθηκε και ολοκληρωτικά η γιορτή παραδόθηκε σε έναν από τους προύχοντες του νησιού μας. Το γεγονός ότι η απόφαση αυτή του Δημοτικού Σχολείου Κυψέλης δεν ήταν απόφαση ενός αλλά του Συλλόγου Διδασκόντων του Σχολείου δίνει μια επιπλέον ευθύνη στο ίδιο το σώμα των δασκάλων του σχολείου αλλά και σε όσους και όσες εκπαιδευτικούς ήταν ήδη γνωστό γεγονός που δεν γνωστοποιήθηκε στη συνέλευση του Συλλόγου Δασκάλων-Νηπιαγωγών ν. Αργοσαρωνικού (δυο μέρες πριν), Σύλλογος ο οποίος έχει σθεναρές θέσεις ενάντια σε μέτρα που καθιστούν το σχολείο πεδίο της αγοράς των μάνατζερ και των χορηγών.

Όσον αφορά στο ιστορικό του εν λόγω «Ιδρύματος», οφείλουμε να θυμηθούμε τις οικονομικές του απολαβές 3.500 ευρώ από τη Νομαρχία Πειραιά για τις ανάγκες εκδήλωσης αλλά και την άγνωστη τύχη του ποσού των 50.000 ευρώ από το Δήμο Αίγινας που ακύρωσε το Ελεγκτικό Συμβούλιο. Η τοπική εφημερίδα «Νέα Εποχή» είχε πραγματοποιήσει αδιάψευστη αναφορά στο ρόλο του τότε υπουργού εσωτερικών Π. Παυλόπουλου, σημερινού προέδρου της Ελληνικής Δημοκρατίας: «Για την ιστορία αναφέρουμε ότι ο κ. Π. Παυλόπουλος, Υπουργός Εσωτερικών της προηγούμενης κυβέρνησης, είχε δι’ ενεργειών του φροντίσει να δοθεί στο Δήμο της Αίγινας το ποσόν των 50.000€, με τελικό αποδέκτη το Ίδρυμα Α. Καψάλη. Το Δημοτικό Συμβούλιο είχε ψηφίσει υπέρ της χρηματοδότησης του Ιδρύματος με το ποσό αυτό και στη συνέχεια η απόφαση προωθήθηκε στο Ελεγκτικό Συνέδριο για έγκριση. Το Ελεγκτικό Συνέδριο όμως απεφάνθη ότι κάτι τέτοιο αντιβαίνει το Νόμο, αφού δεν επιτρέπεται η ενίσχυση ιδρυμάτων από τους Δήμους». Η λειτουργία του «Ιδρύματος» εξασφαλίζεται με την ισόβια παρουσία των ιδρυτών του καθώς και με την παρουσία του κατά περίσταση δημάρχου στο ΔΣ, σύμφωνα με το καταστατικό του και τους στόχους του, γεγονός που κάνει την δράση του αποδεκτή από το πολιτικό σύστημα. Τέλος, θα πρέπει να θυμηθούμε πως το όνομα της οικογένειας ενεπλάκη και στην υπόθεση της εναντίωσης στην εγκατάσταση 14 βαριά ψυχασθενών στην περιοχή που έχουν τη βίλα-(και μετέπειτα Ίδρυμα) το 2003-4 υπόθεση που 14 χρόνια μετά αποτελεί άγος για το νησί μας, για τη συνεισφορά του στον κοινωνικό αποκλεισμό των ψυχασθενών.

Η αναπαραγωγή του κυρίαρχου δεξιού «τομέα» του νησιού μας αλλά και άλλων παραγόντων που δεν αντέχουν χωρίς την προβολή τους ή επιθυμούν μια εγγραφή στο τοπικό παρουσιολόγιο, έχει βρει μια «αυλή». Από τους βουλευτές του Πειραιά μέχρι και τους ντόπιους των κομματικών γραφείων έχουν βρει στο «Ίδρυμα» τον κατάλληλο χώρο κοινωνικών τους επιδόσεων. Το «Ίδρυμα» είτε στις “πολιτιστικές” του επιδόσεις, είτε στις “επιμορφωτικές”, είτε στην προσπάθειά του να φαίνεται διακριτά ως “παράγοντας προώθησης της εκπαίδευσης” βραβεύοντας μαθητές, είναι ο χώρος όπου διατρανώνεται η κοινωνική-πολιτιστική επίφαση του προύχοντα η οποία εξαγιάζει την οικονομική του δραστηριότητα.

Δυστυχώς σε αυτήν την κατάσταση βρίσκεται ο πολιτισμός στην Αίγινα που ανατρέφει τις νέες γενιές στην αμορφωσιά, στην υποτέλεια και στην υποταγή και τώρα μάλιστα με την επίσημη σφραγίδα των εκπαιδευτικών του σχολείου. Κι αν τα παραπάνω δεν είναι παρά μια απλή αναφορά απέναντι σε έναν κοινωνικό φόβο να θιχτούν ζωτικά ζητήματα του τόπου μας, τότε ένα καθήκον μένει: η καταγγελία από τους εκπαιδευτικούς του νησιού για αυτήν τη θεμελιακή παρέκκλιση.
ΓΚ

Αν εξαιρέσει κανείς κάποιες φιγούρες εκπαιδευτικών στα δημοτικά σχολεία και στην δευτεροβάθμια εκπαίδευση, φιγούρες “γραφικές”, “συντηρητικές”, ανθρώπων που με πείσμα και “εμμονές” ξεναγούν τους μαθητές τους σε μουσεία, σε θεματικούς χώρους, σε ιδρύματα ή όπου αλλού πιστεύουν ότι τα παιδιά μπορούν να μάθουν “κάτι” που “θα τους μείνει”, ο εκδρομικός πολιτισμός του σχολείου αιωρείται ελεύθερος για κατανάλωση ανάμεσα στο Μολ και στα Μακντόναλντ. Συνέχεια ανάγνωσης Ο εκδρομικός πολιτισμός του σχολείου →