Στη βιομηχανία εθελοντισμού και κοινωνικής προσφοράς που έχουν στήσει μηχανισμοί όπως η τοπική εκκλησία, πρόσωπα από συλλόγους καθώς και τα μέλη του ίδιου του φορέα που είναι αποδέκτης, κορυφαία θέση έχει η παθολογική κλινική (χωρίς κάλυψη 24ωρης εφημερίας γιατρού) που κατ’ ευφημισμόν ονομάζεται “Νοσοκομείο” Αίγινας. Αποτελεί το άτυπο πρωτόκολλο εφαρμογών αλλά και μια ημι-υποχρεωτική άσκηση κοινωνικής ενσωμάτωσης μέσα στο σύστημα αποδοχής από ένα δίκτυο που ξεκινάει από το ίδιο το Διοικητικό Συμβούλιο, συνεχίζεται σε δομές κοινωνικές και συλλόγους, στα ηλεκτρονικά τοπικά μέσα και απολήγει σε κάθε αφελή άνθρωπο που ονοματίζει κι αυτός με τη σειρά του μια παθολογική κλινική, σε νοσοκομείο. Στο τοπικό χρηματιστήριο των κοινωνικών αξιών το δήθεν νοσοκομείο Αίγινας έχει τις πιο πολλές μετοχές με σταθερή τιμή.

Ακόμα και τα τελευταία χρόνια που όπως πολλοί λένε ότι “κόβει μονέδα” και δεν εννοούν μόνο τα διαχρονικά “τυχερά” αλλά και τις τυπικές εισπράξεις που αφορούν τις τιμές παροχής υπηρεσιών (νοσηλεία, διαγνώσεις κλπ), το “νοσοκομείο” Αίγινας δεν έχει σταματήσει να απολαμβάνει την εύνοια όλου αυτού του δικτύου που κάνει τη δουλειά με χαρά ή από υποχρέωση, αλλά και του κοινού που αφού δε μιλάει σημαίνει πως “όλα πάνε μια χαρά”. Ακόμα κι όταν αποκαλύφθηκε το ψεύδος για τη δήθεν ίδρυση “Μονάδας Αυξημένης Φροντίδας” το κύρος του νοσοκομείου, δηλαδή της παθολογικής κλινικής δεν έπεσε καθόλου. Με μια απλή δήλωση ο ίδιος ο μητροπολίτης αποποιήθηκε αυτής της τοπικής (αυτ)απάτης και, σαν μη συμβαίνει τίποτε. Από “Μονάδα Αυξημένης Φροντίδας” που διατυμπάνιζαν το ονομάτισαν “Θάλαμο Αυξημένης Φροντίδας”.
Κανείς από τους φορείς που τόσα χρόνια αναλαμβάνουν να μαζέψουν τον όβολο του λαού, καμιά ορχήστρα που παίζει για ερανικές δράσεις του “νοσοκομείου”, καμιά χορωδία που τραγουδάει κάλαντα στις γιορτές για το “νοσοκομείο”, κανένας παράγοντας δεν αναρωτήθηκε (δημόσια): μα τόσα ψέματα; Γιατί;
Τι κρίμα λοιπόν που και άνθρωποι νοήμονες και καθόλου ωφελούμενοι να συνεχίζουν το ίδιο τροπάριο του ψεύδους για ένα “νοσοκομείο” που δεν είναι νοσοκομείο, για ένα ίδρυμα που πουλάει τις υπηρεσίες του, για ένα ίδρυμα που δεν πληρώνει στην ώρα του εργαζόμενους και εργαζόμενες, για ένα ίδρυμα που θα μπορούσε να λειτουργεί προς όφελος του κόσμου μόνο με τα κεράκια που ανάβουν κάθε Κυριακή στις εκκλησιές.
Σε κάποιους αφιερώνεται το τραγούδι αυτό, που έγραψε ο Μίκης που θα έπρεπε να το λένε αλλού:
Σου είπαν ψέματα πολλά,
ψέματα σήμερα σου λένε ξανά
κι αύριο ψέματα ξανά θα σου πουν,
ψέματα σου λένε οι εχθροί σου
μα κι οι φίλοι σου, σου κρύβουν την αλήθεια.

Καιρός να σταματήσεις,
καιρός να τραγουδήσεις,
καιρός να κλάψεις και να πονέσεις,
καιρός να δεις.