Ο υπουργός Καμμένος επιβεβαιώνει με υποσχέσεις και λόγια του αέρα τον προσανατολισμό της κυβέρνησης, δηλαδή τον μονόδρομο των εκποιήσεων προς χάριν κάποιων επενδύσεων που “θα φέρουν χρήμα και θέσεις εργασίας” και στην Αίγινα. Ο προϊστάμενος των καραβανάδων σε ρόλο πλασιέ τουριστικών και τεχνολογικών επενδύσεων παροξύνει σε ύψιστο βαθμό όλη την αντιπαραγωγική και παρασιτική μούχλα που επένδυσε η πολιτική στη μεταπολίτευση ταΐζοντας με ψέμματα ή και ψευδαισθήσεις τον εναπομείναντα κοινωνικό ιστό των επαγγελματιών και των ανέργων. Στην προκειμένη το ερώτημα δεν είναι το αν θα πραγματοποιηθούν αυτές οι εξαγγελίες αλλά το τι σημασία έχουν αυτές για το ευρύ κοινό, για το πλήθος στο οποίο και απευθύνονται.

Η κατάσταση τείνει προς το αδιέξοδο παρ’ όλο που οι ρωγμές που αφήνει η πολιτική διαχείριση κλείνουν πολύ γρήγορα από τις δυνάμεις του ίδιου του συστήματος. Απέναντι σε ένα πλήθος που η ιδιότητα του πολίτη έχει αφήσει τη θέση της στην ιδιότητα του ψηφοφόρου, το πολιτικό σύστημα επενδύει και ίσως στο μέλλον. Σε μια άλλη πολιτική συγκυρία μπορεί να δημιουργήσει μεγαλύτερες ρωγμές, όχι όμως στο πεδίο της πολιτικής αλλά στο πεδίο της κοινωνίας κι αυτό είναι το πιο σημαντικό απ’ όλα. Ο διχασμός στις Σκουριές ήταν μια αρχή για τους μικρούς τοπικούς εμφύλιους ανάμεσα σε αυτούς που ψάχνουν για δουλειά και το αντιαναπτυξιακό κίνημα.
Χωρίς μεγαλοστομίες και φανφάρες οφείλουμε να προχωρήσουμε σε τοπικά σχέδια μιας αλληλέγγυας οικονομίας, μιας πολιτικής ανεξάρτητης από τους δεδομένους σχηματισμούς, με μικρές κινήσεις εποικοδομητικές. Η διαδικασία είναι μακρόσυρτη και αντίστροφη των δυνατοτήτων μας. Αλλά κι αυτό για μας πρέπει να γίνει μονόδρομος.