Εφαρμόζοντας κατά γράμμα τον προϋπολογισμό της η Περιφέρεια Αττικής και συναινώντας στις αποφάσεις των προηγούμενων εργολάβων-υπεργολάβων συνυπέγραψε με τη δημοτική αρχή Αίγινας προγραμματική σύμβαση της τάξεως των 6000.000 ευρώ για την αποκατάσταση «ασφαλτοστρωμένων δρόμων στην ευρύτερη περιοχή του Δήμου Αίγινας, έπειτα από τις ζημιές που έχουν υποστεί από τις πλημμύρες του Δεκεμβρίου 2014 και του Σεπτεμβρίου 2015». Θετικό, θα μπορούσε να ήταν το έργο εφόσον η κυκλοφορία στους δρόμους της Αίγινας έχει γίνει κάτι παραπάνω από επικίνδυνη σε συνδυασμό με την έλλειψη σεβασμού και καλλιέργειας ενός τμήματος των οδηγών. Η καταπολέμηση όμως των αιτιών καταστροφής των οδοστρωμάτων βρίσκεται πολύ μακριά. Κι αυτό διότι σε ένα νησί-βράχο που βρέχει ‘’όποτε του καπνίσει’’ που υποφέρει από την ανομβρία και τη λειψυδρία η αιτία προσδιορίζεται στην έλλειψη αντιπλημμυρικών έργων. Έργων που κοστίζουν μέχρι και 1.000.050 ευρώ προκειμένου να ταξιδεύουν τα όμβρια ύδατα με ασφάλεια προς τη θάλασσα. Καμιά μέριμνα όμως όσον αφορά τη συγκράτηση του νερού με απλές και λιτές αναβαθμίδες στα ορεινά και ημιορεινά του νησιού, καμιά μέριμνα όσον αφορά τη συγκράτηση του νερού με την επιδότηση και τη διευκόλυνση διατυπώσεων για την κατασκευή της στέρνας σε όποιες περιοχές ακόμα το επιτρέπουν οι συνθήκες δόμησης. Έργα που θα ενεργοποιούσαν τις τοπικές κοινότητες αλλά και μεγάλους σε ηλικία ανθρώπους που θα υποδείκνυαν τις περιοχές αυτές, που θα παρείχαν μια χρήσιμη εργασία για έργα κοινωφελή, για υποδομές που θα ελαχιστοποιούσαν το πρόβλημα του νερού και ταυτοχρόνως θα έδιναν μια καλή ώθηση στη γεωργική-κτηνοτροφική-μελισσοκομική παραγωγή. Συνέχεια ανάγνωσης Αντιπλημμυρικά έργα, ελαστικός τάπητας γηπέδου- η κορύφωση του παρασιτισμού στην Αίγινα →

«…Ήταν τόση η προθυμία, με την οποία έδιναν ώστε δεν υπήρχε ούτε ένας φτωχός (ΣτΜ: στην πρώτη χριστιανική κοινότητα των Ιεροσολύμων). Δεν έδιναν δηλαδή ένα μέρος μόνο από την περιουσία τους, κρατώντας την υπόλοιπη για τον εαυτό τους, ούτε τα έδιναν μεν όλα, αλλά με το αίσθημα πως ήταν δικά τους και τα χάριζαν. Την ανωμαλία της άνισης κατανομής των αγαθών την είχαν εξαφανίσει από ανάμεσά τους και ζούσαν με μεγάλη αφθονία αγαθών. (…) Ούτε τολμούσαν δηλαδή να δίνουν οι ίδιοι απευθείας στα χέρια των φτωχών, ούτε ένιωθαν υπερήφανοι που έδιναν, αλλά έφερναν μπροστά στα πόδια (ΣτΜ: των αποστόλων) και αυτούς τους άφηναν να τα διαχειρισθούν και τους καθιστούσαν απόλυτους κύριους, ώστε η κατανάλωση να γίνεται από αγαθά, που ανήκαν πια σ’ ολόκληρη την κοινότητα κι όχι από δικά τους. Αυτός ο τρόπος εκτός των άλλων τους βοηθούσε και στο να μην υπερηφανεύονται. Αν και σήμερα γινόταν το ίδιο, θα ζούσαμε πιο ευτυχισμένοι και οι πλούσιοι και οι φτωχοί …»
Αγίου Ιωάννου Χρυσοστόμου, 11η ομιλία στις Πράξεις, κεφ. 4,32-37
Αναρίθμητα κείμενα των πατέρων της Ορθόδοξης Εκκλησίας, συνθετικά με το ενδιαφέρον για τη σωτηρία της ψυχής του ανθρώπου, ομονοούν προς μια δικαιοσύνη επί της γης. Άλλοτε παραινετικά προς τους έχοντες και κατέχοντες προκειμένου να κερδίσουν μια θέση στον Παράδεισο κι άλλοτε επικριτικά προς τους άρχοντες και τους πλουσίους, τόνιζαν αναντίρρητα την υποχρέωση της δίκαιης μοιρασιάς του υλικού πλούτου. Μέχρι και σήμερα ο λαϊκός κόσμος που έχει νιώσει στο πετσί του την αδικία, αναφωνεί: «τι ψυχή θα παραδώσεις;» θέτοντας στην άκρη τυπικά ζητήματα που αφορούν τις εκδηλώσεις πίστης -το θεαθήναι δηλαδή- και τοποθετώντας στο επίκεντρο το πρακτικό ζήτημα της επιβίωσης και της υλικής ζωής. Διότι εκεί δοκιμάζεται εν τέλει η όποια πίστη μας και η όποια διακηρυγμένη ηθική μας κι όχι στις θρησκευτικές ή πολιτικές μας εξαγγελίες και ρητορείες. Αν τα πατερικά κείμενα από την πρώτη περίοδο διάδοσης και εξάπλωσης του χριστιανισμού, εδώ και 2.000 χρόνια, ομολογούν αυτήν την αδικία τότε τι θα μπορούσαμε να πούμε εμείς, στην αυγή της τρίτης χιλιετηρίδας, στον 21ο αιώνα;  Συνέχεια ανάγνωσης Οι παραγωγικές μας δυνατότητες και η τοπική εκκλησιαστική περιουσία →

Η λιγοστή παραγωγή μελιού από τους μετρημένους στα δάχτυλα του ενός χεριού μελισσοκόμους μας, ταιριάζει στην Αίγινα και στις μικρές της δυνατότητες να αναπτυχθεί ελαχίστως αυτός ο κλάδος της πρωτογενούς παραγωγής. Η περιορισμένη σε έκταση αν και πλούσια χλωρίδα και οι μη εκτεταμένες καλλιέργειες που θα επέτρεπαν την περεταίρω ανάπτυξη της μελισσοκομίας κάνει το περιβάλλον της Αίγινας φιλόξενο για μερικούς ακόμα παραγωγούς μελιού αν και μπορούν οι ίδιοι με μια κατάλληλη υποδομή να ξανοιχτούν στην παραγωγή γύρης, πολτού, κηρήθρας όπως και νέων μελισσιών. Η αδυναμία χρήσης του κεριού από τη βιομηχανία που περιθωριοποιήθηκε από χημικά παράγωγα του πετρελαίου (παραφίνη κλπ) το κάνει να υπάρχει μόνο ως υλικό ανακύκλωσης για τις επιχειρήσεις που παράγουν και εμπορεύονται τις απαραίτητες κερήθρες. Η σχέση του μελισσοκόμου με τις τοπικές εκκλησίες, τις βιοτεχνίες κεριού, τις βιομηχανίες για λιπαντικά, στιλβώματα κλπ. είναι παρελθόν. Όπως επίσης παρελθόν είναι και η συνοδοιπορία της συλλογής ρετσινιού από τα πευκοδάση της Αίγινας, που έχει ήδη αντικατασταθεί από συνθετικές ουσίες.
Παρόλα τα προβλήματα που γεννιούνται κυρίως, τόσο από την συστηματική διάθεση του κράτους να ναρκοθετήσει την πρωτογενή παραγωγή αλλά και από την ελλαδική παθολογία του παρασιτισμού, ο μελισσοκόμος στο βαθμό που πληροί τις προδιαγραφές, είναι ένα επάγγελμα ιδιαίτερο και μοναχικό που μπορεί να διακριθεί για τα προϊόντα του. Οι ευεργετικές επιδράσεις του μελιού στον ανθρώπινο οργανισμό καθώς και των άλλων προϊόντων του μελισσιού (γύρη, πολτός), η μικρή μεταποίηση (χρήση του κεριού σε καλλιτεχνικές και φαρμακευτικές εφαρμογές), ένας περιορισμένος αλλά υπαρκτός κύκλος οικονομίας όσον αφορά στην αναπαραγωγή των μελισσιών, κάνουν τη μελισσοκομία να έχει μια ιδιαίτερη και απαραίτητη σχέση με τον συνολικό κύκλο της παραγωγικής διαδικασίας. Συνέχεια ανάγνωσης Η μελισσοκομία στην Αίγινα →