http://archive.ert.gr/2121/

Μια νέα επιτυχία έχει στο ενεργητικό της η ομάδα ΒΙ(λες) ΠΙ(σίνες)ΡΙΖ(οσπαστικής) Α(ριστεράς) Αίγινας. Η Όλγα Χαρίτου, είναι γνωστή στα κοινωνικά κινήματα, ευρύτερα, ως συντονίστρια του Αντιρατσιστικού Φεστιβάλ της Αθήνας, γνωστή για τις συμμετοχή της στους αγώνες της αριστεράς και της προόδου, γνωστή όμως και στους αγωνιστές για τη φιλοξενία που παρείχε στη Βίλα-Πισίνα της Αίγινας τίμησε την Αριστερά και τους αγώνες με τη συμμετοχή της στο νέο υπερ-ταμείο για τις αποκρατικοποιήσεις. Δηλαδή αυτόν τον αποικιακό θεσμό που μετατρέπει την Ελλάδα από αποικία χρέους σε προτεκτοράτο.

Ας ντρέπονται αυτοί που πρέπει να ντρέπονται
και ειδικά μετά τη δολοφονία του Αυγούστου
που αποκάλυψε την πλήρη ένταξη της αριστεράς
στην άρχουσα τάξη των σκαφάτων, των αφεντικών
και των σιχαμερών καναλαρχών.
αναδημοσίευση από τη Ρήξη:
«…Θα πω στον αέρα να μην σας πληρώνει όταν αναπνέετε.
Θα υπενθυμίσω στη γη ότι δεν σας χρωστάει τίποτα επειδή κινείται.
Θα ψιθυρίσω στις πασχαλίτσες, στις παρδαλοτσικλιτάρες, στα Χριστούγεννα και στο λιόγερμα να σας αποφεύγουν.
Θα κουβεντιάσω με το Σαρωνικό Κόλπο να μην σας δανείζει τις μπογιές του.
Κι ύστερα από αυτά τα ολίγα θα σας περιμένω με τις μορταδέλες μου κρυμμένος μέσα σ’ ένα κουτί με ψηφοδέλτια».
του Γιώργου Προστοπαρόν, «Κεντρική Επιτροπή των αληθινών θυμών», Αίγινα 2010 Συνέχεια ανάγνωσης ΒΙ.ΠΙ.ΡΙΖ.Α. Αίγινας (Όλγα) →

αναδημοσίευση από το αρχείο της σχεδίας
Σήμερα, βρέχει από το απόγευμα. Είναι λίγα αυτά που μπορούμε να πούμε. Περισσότερα νιώθουμε. Ρημαγμένες, στεγνές ζωές, αλωμένες από το εμπόρευμα, από τα υποσχόμενα επίπεδα κατανάλωσης και την κατάθλιψη. Οι μνήμες, οι αφηγήσεις τους, οι υπερήλικες φωνές τους που κάθε φορά ακούγονται σαν ευχή για “μη χειρότερα”, πάλι ακούονται. Τότε νέοι και νέες, ωραίοι και ωραίες, στην λεωφόρο Φανερωμένης παρακαλούσαν μαζί με τους παπάδες, τους προσκόπους, τις διοικητικές αρχές του νησιού για μια βροχή. Και ήρθε κάποια στιγμή. Ποιος την έφερε; Ε, καλά τώρα…
Να ξανάρθεις. Να ξανάρθεις βροχή.

Αποσπάσματα από το βιβλίο «Το τραγούδι του σπασμένου Ροδιού» της Ιουλίας Χαρπίδου

Το Θεριό

Σε λίγο όλη η περιοχή του ΤΟΥΡΛΟΥ, μεταμορφώθηκε σε ξωτικό, που το δαίμονα μέσα του ΕΙΧΕ. Συρματόπλεγμα αγκαθωτό, στεφάνωσε τα χωράφια. Σε πάσαλους, που μπήξανε βαθειά μέσα στο χώμα, πινακίδες καρφώσανε. Πινακίδες που γράφαν: «ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ ΑΥΣΤΗΡΩΣ Η ΕΙΣΟΔΟΣ, ΠΕΡΙΟΧΗ ΠΟΛΕΜΙΚΟΥ ΝΑΥΤΙΚΟΥ». Καρφώσανε και κάρφωσαν όλες τις καρδιές του κόσμου.

Όλων τα βλέφαρα έκλειναν όταν το αντικρύζαν. Γιατί, σταλιά-σταλιά τους ρούφηξε το αίμα της καρδιάς τους. Εργάτες η Βαγία γέμισε. Ξένους και εντοπίτες, που σκληρά μέσα στο οχυρό, ακατάπαυστα δουλεύαν. Φουριόζοι με βραχνή φωνή και σκισμένες φανέλλες. Σκάβαν, θεμελιώνανε, χτίζανε και το Διοικητήριο στήσαν. Συνέχεια ανάγνωσης Το θεριό του Τούρλου →