Ποιος είναι ο Σάμιουελ Γκρίντλι Χάου που η προτομή του –πολύ σωστά- κοσμεί το λιμάνι της Αίγινας;

Ο Σάμιουελ Γκρίντλι Χάου ήταν ένας ειλικρινής και ένθερμος υποστηρικτής της Ελληνικής Επανάστασης του 1821. Ήταν ένας συνεπής δημοκράτης, διεθνιστής που βρέθηκε στα μέτωπα του αγώνα για την ελευθερία. Στις ΗΠΑ ήταν γιατρός ο οποίος συνέβαλε στην εκπαίδευση των τυφλών. Ήταν, επίσης, υπερασπιστής της ελευθερίας των μαύρων που ζούσαν σε συνθήκες σκλαβιάς μέχρι και τότε. Συγκινήθηκε από την Επανάσταση των Ελλήνων το 1821. Μαζί με άλλους που ήταν στη Φιλελληνική Επιτροπή της Βοστόνης έκανε ενέργειες για τη συλλογή χρημάτων που έφτασαν μέχρι και την ναυπήγηση της φρεγάτας «ΕΛΛΑΣ».

Ο Σάμιουελ Γκρίντλι Χάου ήρθε στην Ελλάδα όταν ξεκίνησε η εκστρατεία του Ιμπραήμ και εντάχθηκε στις δυνάμεις των Ελλήνων επαναστατών ως χειρουργός. Όμως δεν περιορίστηκε στην ιατρική και στην περίθαλψη τραυματιών αλλά πολέμησε επίσης με τέτοιο ενθουσιασμό που η φήμη του τον ακολουθούσε για χρόνια.

Αργότερα, το 1827, όταν επέστρεψε στην πατρίδα του αγωνίστηκε για να συγκεντρώσει χρήματα και προμήθειες για την αντιμετώπιση του λιμού στην Ελλάδα. Μαζί του έφερε και μικρό αριθμό ορφανών παιδιών από την Ελλάδα. Μάζεψε συνολικά το ποσό των 60.000 δολαρίων που δόθηκαν για τρόφιμα, ρούχα και την κατασκευή καταφυγίου για τους πρόσφυγες που είχαν έρθει στην Αίγινα από τα Ψαρά και τη Χίο όπως και για κατασκευή του λιμανιού της. Καταφύγιο επίσης κατασκευάστηκε στον Ισθμό της Κορίνθου όπως και νοσοκομείο στον Πόρο. Τελευταίο του ταξίδι στην Ελλάδα ήταν το 1866 κατά τη διάρκεια της Κρητικής εξέγερσης. Ο Χάου, όπως πολλοί φιλέλληνες, φόρεσε την ελληνική ενδυμασία.

Ποιος είναι ο Τζέφρι Πάιατ ο οποίος θα αποκαλύψει την προτομή του Σάμιουελ Γκρίντλι Χάου στο λιμάνι της Αίγινας στις 15-04-2019;

Ο Τζέφρι Πάιατ είναι ένας από τους πιο γνωστούς αμερικανούς διπλωμάτες με ρόλους αποσταθεροποίησης των χωρών οι οποίες αποτελούν «κίνδυνο» για τα συμφέροντα των ΗΠΑ. Ήταν ο αρχιτέκτονας της ουκρανικής κρίσης το 2014 και πρέσβης των ΗΠΑ την περίοδο που προέκυψε ο εμφύλιος στη χώρα. Έγινε διεθνώς γνωστός όταν διέρρευσε η τηλεφωνική επικοινωνία του με την υφυπουργό Εξωτερικών Βικτόρια Νούλαντ. Είπε: «να πάει να γ****** η ΕΕ», σε μια περίοδο που η ΕΕ επιχειρούσε κάποια διαπραγμάτευση και ήρθαν στο φως οι πληροφορίες για τη συνεργασία της αμερικανικής κυβέρνησης με ένοπλες φασιστικές ομάδες στην Ουκρανία. Εκτός από τα 20.000.000 δολάρια για αυτό το σκοπό συμμάχησαν με το φιλοναζιστικό και αντισημιτικό κόμμα Svoboda.

Μετά την Ουκρανία ο Τζέφρι Πάιατ τοποθετήθηκε στη χώρα μας. Ήταν ο αρχιτέκτονας της εξωτερικής «μας» πολιτικής και ιδιαίτερα της συμφωνίας των Πρεσπών. Στόχος του δεν ήταν άλλος από το να εδραιωθεί το ΝΑΤΟ και οι ΗΠΑ στα Βαλκάνια όπως και το να μετατραπούν οι χώρες μας σε οικονομικά προτεκτοράτα της ΕΕ, προωθώντας βεβαίως τον αλυτρωτισμό για να δημιουργεί, δίπλα σε άλλα εθνικά ζητήματα, ένα φυτίλι ανάφλεξης στην περιοχή.

Το τοπικό πολιτικό μας σύστημα;

Χάθηκε να μας έρθει ένας Αμερικανός ελληνιστής ιστορικός, φιλόλογος ή ένας άνθρωπος της τέχνης; Λες κι ο Πάιατ είναι ένας τουριστικός πράκτορας που θα φέρει καραβιές Αμερικανών τουριστών. Λες κι οι Αμερικανοί τουρίστες είναι κάποια καταναλωτικά πρόβατα που ακολουθούν τα ίχνη του Πάιατ.

Απλά, ντροπή τους!

Φίλοι γονείς των μαθητών και των μαθητριών μας,
μαζί αντιλαμβανόμαστε ότι το σχολείο μοιάζει όλο και περισσότερο με κέντρο διερχομένων δασκάλων. Τη μια χρονιά στο Σουφλί, την άλλη στην Ιεράπετρα, μετά στη Σύρο κι έπειτα την Αίγινα… Αναπληρωτές δάσκαλοι-δασκάλες γενικής παιδείας ή ειδικών μαθημάτων μετακινούνται διαρκώς. Είναι κι αυτοί άνθρωποι συνήθως από αλλού, με παιδιά και υποχρεώσεις, με οικογένεια και προβλήματα. Μέχρι να γνωρίσουν τα παιδιά, να κατανοήσουν τις ξεχωριστές τους ανάγκες και ιδιαιτερότητες, να αντιληφθούν τις αδυναμίες και δυνατότητές τους, έρχεται …το καλοκαίρι. Το φθινόπωρο θα βρίσκονται τον Οκτώβρη, το Νοέμβρη ή … την άνοιξη σε ένα χωριό της Λαμίας, στην Κέρκυρα, στο Ηράκλειο ή στην Τρίπολη…
Αν συμπεριλάβουμε και τις καθημερινές μετακινήσεις των δασκάλων ειδικών μαθημάτων (ξένες γλώσσες, γυμναστική, καλλιτεχνικά μαθήματα, ΤΠΕ) από σχολείο σε σχολείο της περιοχής τότε μπορούμε να καταλάβουμε ότι δεν προλαβαίνουν να μάθουν ούτε τα ονόματα των παιδιών. Μοιραία μετατρέπονται οι ώρες διδασκαλίας, σε αυτό που λέμε χαριτολογώντας «η ώρα του παιδιού»: έλλειψη σεβασμού στο μάθημα, αδυναμία αντιμετώπισης συμπεριφορών, αδυναμία συγκέντρωσης στο μάθημα, έλλειψη επαφής με το μόνιμο προσωπικό για κοινή προσπάθεια εξύψωσης του μαθησιακού επιπέδου ή κοινής αντιμετώπισης των προβλημάτων.
Δεν είναι η μοναδική αιτία αυτή που το σχολείο καταστρέφεται αλλά όταν δεν υπάρχει μόνιμο προσωπικό υποβαθμίζεται διαρκώς η ποιότητά του και υπονομεύεται η σημασία του στα ίδια τα παιδιά. Αυτές τις μέρες μάλιστα, ένα σχέδιο νόμου που μειώνει στο 50% την προϋπηρεσία, άρα και την πείρα που έχουν κακήν κακώς αποκτήσει οι μετακινούμενοι και μετακινούμενες συνάδελφοί μας και απαξιώνει πλήρως το πτυχίο τους μπροστά στην ύπαρξη προσόντων όπως τα μεταπτυχιακά και διδακτορικά, θα επιφέρει έναν εμφύλιο για το ποιος είναι «ικανός» για να διδάξει. Θα βάλει ανθρώπους μεγαλύτερους και νεότερους σε ένα διαίρει και βασίλευε.
Αυτό το σχολείο θέλουν αυτοί που μας κυβέρνησαν, μας κυβερνούν και θα μας κυβερνήσουν. Για αυτό και μας κυβερνούν διότι διαιρούν και βασιλεύουν. Αυτό το σχολείο θέλουν: ένα σχολείο φτηνό κι ευέλικτο, ένα κέντρο διερχομένων αδιαφορώντας για σας, ανθρώπους των λαϊκών στρωμάτων που χώνουν όλο και πιο βαθιά το χέρι στην τσέπη για τα ιδιαίτερα και τα φροντιστήρια. Όταν εμείς κι εσείς μέσα από την κλοπή του εισοδήματός μας τροφοδοτούμε τους ευρωαμερικάνους δανειστές κι έχουμε ένα τέτοιο σχολείο πώς περιμένουμε να μορφωθούν και να αποκτήσουν ήθος τα παιδιά μας;
Έχετε το χρόνο να το σκεφτείτε πως είναι κοινό το ενδιαφέρον μας, γονέων και εκπαιδευτικών, για ένα πραγματικό σχολείο με δάσκαλους και δασκάλες στη θέση τους. Ξέρουμε ότι υπουργοί, σύμβουλοι, κομματικοί, δημοσιογράφοι θα προσπαθήσουν να σας πείσουν για το αντίθετο. Εδώ όμως είμαστε εμείς. Υπερασπιζόμαστε τα εργασιακά δικαιώματα των εκπαιδευτικών με τον ίδιο τρόπο που υπερασπιζόμαστε τα μορφωτικά δικαιώματα των μαθητών μας. Για μόνιμους δασκάλους που αποτελούν τη βάση και προάγουν την παιδαγωγική διαδικασία. Για ένα σχολείο φτιαγμένο στη βάση των αναγκών των παιδιών και όχι των περικοπών. Για αυτό και απεργούμε!
Καλά Χριστούγεννα-Καλή χρονιά-με δάσκαλους δασκάλες σε όλα τα σχολειά.

Η εκπαιδευτική κοινότητα δεν υπάρχει, είναι επείγουσα ανάγκη να συσταθεί. Η εκπαιδευτική κοινότητα δεν είναι οργάνωση, σύλλογος, παράταξη, δομή, φορέας. Είναι η κοινή ανάγκη εκπαιδευτικών που εργάζονται στα σχολεία να μοιράζονται τις εμπειρίες τους, τις διαπιστώσεις τους, τα λάθη τους και τις κατακτήσεις τους, να προβληματίζονται στο τι, στο πώς και στο γιατί διδάσκουμε σε παιδιά, να μεριμνούν για τη μόρφωση κυρίως των φτωχών λαϊκών στρωμάτων, των απόκληρων, των παιδιών κάθε λογής εργαζομένων και ανέργων που ζουν σε αυτή χώρα, σε αυτήν την περιοχή. Η εκπαιδευτική κοινότητα θέτει με τις δυνατότητες και τις αδυναμίες της το ίδιο το περιεχόμενο του σχολείου: Τι, πώς και γιατί διδάσκουμε στα παιδιά.
Είναι γενική διαπίστωση πως βρωμάει το κεφάλι: το υπουργείο, οι διευθύνσεις, τα συμβούλια που σχεδιάζουν την εκπαίδευση με εντολές από τους διεθνείς οργανισμούς που επιδιώκουν να καταστρέψουν το δημόσιο σχολείο. Κάτι βρωμάει και στην ουρά: η οικογένεια που διαλύεται, το σχολείο που αποδιοργανώνεται, τα λαϊκά στρώματα που χάνουν τη συνοχή τους, η νεολαία που χάνει τις ελπίδες της, η μείωση του νεανικού πληθυσμού, η μετανάστευση στη Δύση. Είναι και η απελπισία μας για τα παιδιά που «δεν προσέχουν στο μάθημα», των γονέων πως «δεν διαβάζουν στο σπίτι», πως «αδιαφορούν για ό,τι είναι διδακτό», πως στρέφονται όλο και πιο πολύ στα τεχνολογικά μέσα, σε υποκατάστατα ελευθεριών, σε πληροφορίες για ευέλικτους φτηνούς εργάτες στον οικονομικό πόλεμο του 21ου αιώνα. Εντείνονται τα παράπονα πως οι γονείς «υπονομεύουν το διδακτικό έργο και τη μαθησιακή διαδικασία», πως όλο και περισσότερες περιπτώσεις παιδιών «δυσκολεύουν» την παράδοση του μαθήματος και τη σχολική ζωή με τη συμπεριφορά τους. Αυξάνονται οι κραυγές πως «είμαστε ξεκρέμαστοι» σε μια συγχυσμένη κοινωνία που ζητάει τα παιδιά της να μαθαίνουν «όσα πρέπει»-«χωρίς κούραση», το σχολείο να είναι χαρούμενο κι ευχάριστο σαν τη Disneyland κι οι δάσκαλοι να είναι παράλληλα επιτυχημένοι σύμβουλοι γονέων και παιδιών. Μια σύγχυση γλωσσών μετατρέπει το σχολείο σε μια σύγχρονη Βαβέλ.
Ειδικά μετά τη μεταρρύθμιση του σχολικού προγράμματος από το 2006 και μετά, μετά από την εισβολή δεκάδων ακρωνυμίων ή νέων ορολογιών όπως του «κονστρουκτιβισμού» ή της «σπειροειδούς μάθησης» που πέρασαν με το μανδύα της προοδευτικής αποτίναξης του παλιού, τα νέα βιβλία και τα προγράμματα αποτελούν μια μόνιμη πηγή διαμαρτυρίας: με μια επεκτατική ύλη, με ασυνέχειες, με σοβαρές ασάφειες, με πολλαπλές απαιτήσεις σε πρότζεκτ και χίλιες δυο φτηνές απομιμήσεις που έχουν άρωμα Ευρώπης.
Με τη ρητορεία του εκδημοκρατισμού και την ατάκα «πρώτα ο μαθητής» ραφινάρουν την εκπαίδευση της αμάθειας για τα παιδιά ιδιαίτερα των λαϊκών στρωμάτων που προορίζονται να υπηρετήσουν σε γαλέρες την οικονομία της αγοράς. Παιδιά που θα μεγαλώσουν χωρίς την απαραίτητη κριτική σκέψη και την κοινωνική ηθική που σου επιτρέπει να διαμορφώνεις στοιχειώδεις συνθήκες συνύπαρξης, να αντιστέκεσαι, να εξεγείρεσαι. Άνθρωποι που δεν θα γνωρίζουν τη γλώσσα τους και τις δυνατότητές της να οργανώνει το πνεύμα, άνθρωποι δεν θα έχουν μάθει την κουλτούρα του τόπου τους, που δεν θα γνωρίζουν την ιστορία των αγώνων για την ελευθερία, άνθρωποι χωρίς ηθικό έρμα, χωρίς συλλογική συνείδηση. Δεν μας αφορά αυτό το κεφαλαιώδες ζήτημα;
Σημαντικό για την «εκπαιδευτική κοινότητα» σε όποιο τόπο βρίσκεται είναι το να προκαλεί αφορμές για συζητήσεις περί του τι, πώς και γιατί μαθαίνουμε στα παιδιά. Μέσω παρουσίασης ενός βιβλίου, προβολής μιας ταινίας, μιας ομιλίας, συναντήσεων, εκδηλώσεων κλπ. θα μπορούσε η «εκπαιδευτική κοινότητα» να κάνει τα πρώτα της βήματα αναζητώντας, συνθέτοντας, προετοιμάζοντας έναν συνολικό αγώνα. Να έχουμε όραμα για να κάνουμε βήματα. Να κάνουμε βήματα προς το όραμα.
Αν όχι τώρα, πότε; Αν όχι εδώ, πού; Αν όχι έτσι, πώς;
Νοέμβρης 2018

ΠΟΛΙΤΙΚΟΣ ΑΠΟΛΟΓΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΠΕΡΙΟΔΟΥ 2011-2015
1)Η περίοδος που χαρακτηρίστηκε ως «κίνημα των αγανακτισμένων» ή περίοδος του «κινήματος των πλατειών» ή περίοδος των «λαϊκών συνελεύσεων» ξεκίνησε στο τέλος της Άνοιξης του 2011. Είχε προηγηθεί η εξέγερση στην Τυνησία όπως και η στρατιωτική επέμβαση στη Λιβύη την ίδια ακριβώς χρονιά, το χειμώνα. Αφορμή για την έναρξη του κινήματος αυτού στη χώρα μας ήταν η ανεπιβεβαίωτη φήμη για ένα πανό που έγραφε το εξής αμφίσημο σύνθημα: «σσς κάντε ησυχία, οι Έλληνες κοιμούνται». Οι Indignados, οι ισπανοί αγανακτισμένοι είχαν μόλις διαλυθεί όταν ξεκινούσε εδώ στην Ελλάδα το αντίστοιχο κίνημα. Οι αιτίες όμως ήταν περισσότερες και ιδιαίτερα αυτές που ενδημούσαν στο σώμα μιας παρηκμασμένης κοινωνίας που απώλεσε κάθε έννοια παραγωγικότητας, ενάργειας, αγώνα και κριτικής. Πρόκειται για τη συνέχεια της μεταπολιτευτικής παρακμής που απαίτησε στην αρχή αυτής της περιόδου «λεφτά χωρίς ΠΑΣΟΚ» και εισέπραξε «ΠΑΣΟΚ χωρίς λεφτά» στο τέλος της.
2)Βασική αναφορά αυτού του κινήματος μέχρι και τη λήξη του που επήλθε σχετικά σύντομα, αποτελούσε η πλατεία Συντάγματος, ένα φορτισμένο σημείο που δέχτηκε ανθρώπους από πολλές γειτονιές της Αθήνας. Ήταν η αντίστοιχη πρωτεύουσα του νέου αυτού κινήματος. Αυτό δηλαδή που ονομάστηκε «συνέλευση της πλατείας Συντάγματος». Σε όλες σχεδόν τις πόλεις, νησιά, γειτονιές κλπ. της Ελλάδας δημιουργήθηκαν το ίδιο χρονικό διάστημα, μέσα στο καλοκαίρι, άτυπες δομές οι οποίες καλούσαν σε «λαϊκές συνελεύσεις». Βασικός παράγοντας ενημέρωσης για τις συγκεντρώσεις και τις απορρέουσες δράσεις ήταν τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, τουλάχιστον στην αρχική αυτή φάση αλλά και αργότερα.
3)Πολλές δράσεις, πολλά κείμενα, πολλές ιδέες διατυπώνονταν. Αρκετοί άνθρωποι συλλειτούργησαν με βασικό ιδεολογικό μοχλό την αυτοργάνωση. Η άμεση δημοκρατία, ήταν βασική αναφορά όχι μόνο για την ίδια τη λειτουργία των συνελεύσεων αλλά και ως πολιτικό πρόταγμα, παρ’ όλη την αοριστολογία και την ευκολία με την οποία διατυπωνόταν. Όμως οφείλουμε να πούμε ότι η διχοτόμηση της πλατείας Συντάγματος σε «πάνω» και «κάτω» πλατεία με όλες τις συμπαρομαρτούσες θετικές ή αρνητικές αναφορές εκφράστηκε και σε μεγάλο βαθμό σε όλες τις κατά τόπους συνελεύσεις όταν αυτές βρισκόντουσαν στην πλημμυρίδα της αρχής και στην άμπωτη του ουσιαστικού τέλους τους.
4)Αυτό όμως που ως κοινό υπήρξε παρ’ όλη αυτήν την άνευρη αναζήτηση για την νέα πολιτική ταυτότητα που δυνητικά η κοινωνία μας μπορούσε να αποκτήσει από αυτήν την άμεση και απότομη πολιτικοποίηση δεν ήταν παρά η αναζήτηση σωτήρα ή σωτήρων. Στον καμβά της νέας κρίσης της πολιτικής και των καθεστωτικών κομμάτων, νέα πρόσωπα με διάφορες υπαρκτές ή και ανύπαρκτες ιδιότητες βρέθηκαν στο απόγειο ή στην έναρξη της καριέρας τους, εξηγώντας το πόσο πολύ εύκολα μπορεί να ξεπεραστεί αυτή η πολυδιάστατη κρίση. Στο «τραπέζι» της κοινωνικής αναζήτησης τα «μακρινά» όνειρα έγιναν ακόμα πιο μακρινά από τις εξαγγελίες διαφόρων «ευαγγελιστών» είτε με τη επιστροφή στη δραχμή, είτε με την αλλαγή –απλά- της φρουράς στην πολιτική από νέους φορείς.
5)Η πλειοψηφία του κόσμου που κατέβηκε τους δρόμους, στις πλατείες, εκφράζοντας την αγανάκτησή του αρνήθηκε ή δεν βρήκε τη δυνατότητα ή την ευκαιρία να αντιληφθεί το εύρος των αιτιών για τα συμπτώματα που βίωνε. Κι αυτά ήταν πολύ τραγικά: φτώχεια, ανεργία, κατάθλιψη. Φόροι, περικοπές, καταστρατήγηση κοινωνικών δικαιωμάτων ήταν σε καθημερινή διάταξη. Από τη μια ο πολιτικοποιημένος κόσμος που με το δάχτυλο κουνώντας έδειχνε τη λύση στο τσεπάκι κι από την άλλη οι «σωτήρες» που επαγγέλλονταν τις λύσεις για τα καθημερινά που βασάνιζαν. Αλλά κυρίως ήταν η έλλειψη μιας επαναστατικής διάθεσης και σύνθεσης για τη δημιουργία ενός άλλου κόσμου, μιας άλλης κοινωνίας. Σωτήρες παντού!
6)Από την άποψη αυτήν, της περιόδου που αναφέρουμε, η παράταξη του ΣΥΡΙΖΑ και οι τοπικές οργανώσεις της έπαιξαν σημαντικό ρόλο σε αυτήν την προσδοκία και προσμονή για τη «σωτηρία». Δούλεψαν όσο κανείς άλλος φορέας ή οργανισμός πολλαπλώς. Όντας μέλη του κινήματος αυτού, οι άνθρωποι του ΣΥΡΙΖΑ επένδυσαν από αυτήν πλευρά στην ορολογία του, είτε ειλικρινώς είτε δημαγωγικά. Αυτό δεν ήταν ούτε πρωτόγνωρο, ούτε ανεξήγητο. Ήδη από την προηγούμενη δεκαετία ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν τμήμα όλων των κινητοποιήσεων του κοινωνικού κινήματος. Από την άλλη, ειδικά την περίοδο των εκλογών του 2012 ο ΣΥΡΙΖΑ βγήκε ως διεκδικητής της εξουσίας. Μια εξουσίας που θα «έσκιζε τα μνημόνια», μιας εξουσίας που θα έφερνε τη χώρα σε μια ποθητή λύτρωση έως και απαλλαγή από τα βάσανα. Έτσι παράλληλα με το «αυτοργανωμένο» κίνημα, ο ΣΥΡΙΖΑ, ως η λατινοαμερικανική καρικατούρα επαναστατικού κόμματος, επένδυε τόσο στο κίνημα όσο και στην κυβερνητική εξουσία.
7)Από την άνοιξη του 2012, την περίοδο των εθνικών εκλογών, ουσιαστικά ξεκινάει και επίσημα η αλλαγή πλεύσης της πλειοψηφίας του λαού στην Ελλάδα. Το κόμμα του 3% μετατρέπεται μέσα σε δυο χρόνια ραγδαίων αλλαγών σε κόμμα της αντιπολίτευσης-μια ανάσα από την κυβερνητική εξουσία. Η εποχή αυτή σηματοδοτεί και το ουσιαστικό τέλος των κινητοποιήσεων του λαού. Από τη μια ήταν η σθεναρή προετοιμασία του επίσημου ΣΥΡΙΖΑ και των κινήσεών του στην κατεύθυνση της ομαλής μετάβασης προς την εξουσία προκειμένου να αποσειστεί η βενεζουελιανή καταστροφική εκδοχή της Γεωργιάδειας αφήγησης. Από την άλλη η σθεναρή προετοιμασία του ανεπίσημου, του «αγωνιστικού» ΣΥΡΙΖΑ στο να πείσει για τη μελλοντική ικανοποίηση των αιτημάτων του κινήματος. Συνεπώς ό,τι απόμεινε από τις «λαϊκές συνελεύσεις» δεν ήταν άλλο από μια σειρά χαμηλής έντασης δραστηριοτήτων που γίνονταν συνήθως με την ανοχή και τη ρητορική στήριξη του ΣΥΡΙΖΑ.
8)Από την άνοιξη του 2012 μέχρι και τα μέσα του χειμώνα το Γενάρη του 2015 όπου ο ΣΥΡΙΖΑ με τη στήριξη του άλλου αντιμνημονιακού πόλου των ΑΝΕΛΛ σχημάτισε κυβέρνηση, το τεράστιο κενό της πολιτικής δράσης από πλευράς του ελληνικού λαού καλύφθηκε από τις άνευρες και αδύναμες πλευρές των εξωκοινοβουλευτικών οργανώσεων, των αντιεξουσιαστών, των νέων δομών αλληλεγγύης με κινητοποιήσεις πολύ μικρής σημασίας ως προς τα αποτελέσματά τους. Όμως βασικά καλύφθηκε από την ηγεμονική διαδρομή του ΣΥΡΙΖΑ ο οποίος σε αυτό το διάστημα κινήθηκε ως προς το να πείσει τους βασικούς μηχανισμούς παραγωγής πολιτικής (εφοπλιστές, εκκλησία, στρατός, βιομήχανοι, αστυνομία, επαγγελματίες, συνδικάτα κλπ) πως είναι έτοιμος να κυβερνήσει ομαλά τη χώρα ενώ ταυτοχρόνως σήκωσε το βάρος μιας τεράστιας ευθύνης για την αλλαγή πλεύσης της Ευρώπης συνολικά. Έτσι από «σκίσιμο των μνημονίων» βαθμιαία προσανατολίστηκε σε μια «έντιμη» διαπραγμάτευση με τις δυνάμεις του κακού. Σε αυτήν την άνοδο πολύ σημαντικό ρόλο έπαιξε και η προηγούμενη κυβέρνηση των Σαμαρά-Βενιζέλου η οποία σε μια προσπάθεια να απομακρύνει ή να εξορκίσει την αναμενόμενη αλλαγή φρουράς, ανακίνησε τη θεωρία των δυο άκρων με βασικούς πόλους το ΣΥΡΙΖΑ+ και τη Χρυσή Αβγή. Από τη μια χτυπώντας ανηλεώς κάθε δυνατότητα αντιμνημονιακής δράσης η οποία είχε ήδη χρεωθεί στο ΣΥΡΙΖΑ κι από την άλλη προωθώντας ουσιαστικά τη ναζιστική οργάνωση, κατάφερε να ενισχύσει και τις δυο αυτές πλευρές. Η αναντίρρητη εφαρμογή των μνημονιακών συμβάσεων από πλευράς της προηγούμενης κυβέρνησης Σαμαρά-Βενιζέλου, η επιδείνωση της καθημερινής διαβίωσης, οι αυτοκτονίες που πήραν τις διαστάσεις «κινήματος» βρήκαν τη εξαγγελλόμενη λήξη τους στην τελευταία απατεωνιά αυτής της περιόδου: στο «πρόγραμμα Θεσσαλονίκης». Σε αυτό το «πρόγραμμα» όλες οι χρήσιμες, έξυπνες και ηλίθιες, τάσεις του αντιμνημονιακού πόλου, από τις πληθωρικές της δραχμής μέχρι τις φιλοευρωπαϊκές ενός άλλου ευρώ, βρήκαν τη θέση τους στο νέο αχταρμά ιδεοληψίας και λαμογιάς. Η διεργασίες που αφορούσαν την εκλογή προέδρου της Δημοκρατίας δεν ήταν παρά το πρόσχημα για τις εκλογές του Ιανουαρίου 2015. Την άλλη μέρα τα κόκκινα γαρίφαλα στην Καισαριανή θα έκαναν πολλές καρδιές να κλάψουν.
ΕΠΙΛΟΓΟΣ ΤΗΣ ΠΕΡΙΟΔΟΥ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΙΓΙΝΑ
Στην «Ανοιχτή Συνέλευση Αγανακτισμένων Αίγινας» μετά την πρώτη στιγμή του αρχικού ενθουσιασμού όπως και σε όλη την Ελλάδα, το μεγαλύτερο τμήμα του κόσμου που συμμετείχε ως ευκαιρία να στείλει ένα μήνυμα στην κυβέρνηση, αποχώρησε πολύ γρήγορα. Οι εναπομείναντες είμαστε κυρίως «ξενοκαρφίτες», δηλαδή μέτοικοι (κυρίως δημόσιοι υπάλληλοι) και κάποιοι που ανήκουν στην «εναλλακτική» κοινότητα (εισοδηματίες, καλλιτέχνες ρέμπελοι κλπ) στην Αίγινα κόσμος δηλαδή που απέχει από την καθημερινή ζωή της Αίγινας. Η συνέχισή της είχε ένα χαρακτήρα κυρίως παιγνιώδη και ατμόσφαιρας κουλτούρας, μιας διάθεσης αυτοαναπαραγωγής με δράσεις πολύ φτωχές για την περίσταση των υψηλών απαιτήσεων της εποχής των μνημονίων και της φτωχοκτονίας. Παράλληλα ραγδαία εξελισσόταν σε ομάδα γνωστών που έδιναν ραντεβού για να συναντηθούν. Χαρακτηριστικό ήταν ότι η «συνέλευση» πραγματοποιούταν όχι σε έναν εύλογο χρόνο όπου υπήρχε η σχόλη για τους περισσότερους κατοίκους στο νησί (π.χ. Κυριακή πρωί) αλλά σε ημέρα και ώρα που μπορούσαν τα «μέλη» αφού είχαν εξασφαλίσει ότι θα συνεχίσουν απρόσκοπτα τις ιδιαίτερές τους ασχολίες. Οι αναφορές των περισσοτέρων μελών ήταν κυρίως από τη συνέλευση-φάντασμα του Συντάγματος καθώς και ό,τι είχε να κάνει με μια επικαιρότητα στην Αθήνα. Η προσπάθεια για μια παράλληλη δομή διαβούλευσης απαλλαγμένης από τον καταναγκασμό του τρίπτυχου εισήγηση-πρόταση-ψήφιση, που θα έδινε τη δυνατότητα να εμβαθύνουμε χωρίς αυτό να επιβαρύνει τους χρόνους της συνέλευσης, δεν ευδοκίμησε. Από την άλλη κυριάρχησε η ανευθυνότητα της διαρκούς αλλαγής της ατζέντας καθώς και της ακαθόριστης πρότασης για δράσεις χωρίς την παραμικρή ανάληψη ευθύνης. Η εποχή, και μάλιστα σε ένα νησί τουριστικό καταδείκνυε την κρίση του μεταπρατικού-παρασιτικού μοντέλου ενώ οι δράσεις της συνέλευσης περιορίστηκαν στην «εναλλακτική οικονομία» του ανταλλακτικού-χαριστικού. Οι προτάσεις προκειμένου αυτή η συσσωμάτωση ανθρώπων να αποκτήσει ένα χαρακτήρα θέσεων και στόχων απέβησε άκαρπη αφού η λαίλαπα του ΣΥΡΙΖΑ που είχε ήδη βάλει πλώρη για την κυβέρνηση είχε σαρώσει κάθε προσπάθεια αφύπνισης της λογικής ενώ η ήδη παρηκμασμένη συνέλευση ενσωμάτωνε το λόγο της στο λόγο του «κινηματικού» ΣΥΡΙΖΑ και το αντίστροφο. Τα λίγα κείμενα που γράφτηκαν, η προετοιμασία για κάποιες δράσεις που έγιναν ή που δεν έγιναν έπεσαν στους ώμους λίγων κυρίως ανθρώπων της «συνέλευσης» η οποία μέχρι και τον Οκτώβριο του 2011 είχε ήδη περιοριστεί οριστικά σε λίγα μέλη τα οποία έφεραν τη σφραγίδα της «συνέλευσης». Από κει και μετά και μέχρι τις τελευταίες δράσεις της είχε ήδη εκφυλιστεί σε μια παρέα ανθρώπων που κρατούσαν το «όνομα» μέχρι και την υπαγωγή των τελευταίων στη νέα «ανοιχτή» δομή των μελών του τοπικού ΣΥΡΙΖΑ, μιας τοπικής κατάστασης που ανέπνεε κυρίως από τα «κεντρικά» γραφεία κι από τις Βίλες Πισίνες Ριζοσπαστικής Αριστεράς στα ορεινά του νησιού. Συμπερασματικά, μάλλον η ιδέα της συνέλευσης άφησε ένα κακό προηγούμενο αν και μέσω αυτής έγιναν πιο γνωστές οι επιθυμίες λίγων για να συνεχιστεί απροσδιόριστα κάποια νέα δράση ενώ αποκτήθηκε και μια σχετική εμπειρία από τη δημοκρατική λειτουργία της.
ΓΚ, Δεκέμβριος του 2016

Το παρακάτω κείμενο είναι ένα κείμενο κριτικής, απολογισμού και ξεκαθαρίσματος για το άμεσο μέλλον. Ανάμεσα στην «μνημονιακή» κατάθλιψη που πλήττει όσους είναι αδύνατο να συμβιβαστούν με τη σημερινή απραξία και στην «ιδεολογική» χαρά από την οποία εμφορείται ένα μέρος αυτής της απραξίας, οφείλουμε πολύ λίγοι άνθρωποι να αντιτάξουμε ένα μικρό χωρόχρονο αντιστάσεων και προτάγματος. Τόσο τοπικό όσο και οικουμενικό. Τόσο μερικό όσο και συνολικό. Με τις πολλές αδυναμίες μας και τις λίγες δυνάμεις μας. Σε αυτήν την προσπάθεια κεντρικό ρόλο έχει η κριτική πεπραγμένων στα οποία συμμετείχαμε. Κι αυτά, από άποψη χρόνου δεν είναι τόσο μακρινά για να μην τα θυμόμαστε ούτε τόσο κοντινά για να μας συνθλίβουν. Μετά από 6 χρόνια ένας απολογισμός για τους «αγανακτισμένους Αίγινας» είναι πρώτο απαραίτητο βήμα για να προχωρήσει αυτό που έμεινε πίσω από αυτήν τη μικρή περίοδο.
Απόπειρα κριτικής παρουσίασης είχε γίνει στο παρελθόν με αρκετή πίστη όμως σε μια νέα προσπάθεια που έπαιρνε σάρκα και οστά εκείνη την περίοδο, από ανθρώπους της περιόδου «αναβρασμού» 2010-2012. Σε εκείνη την περίοδο που γεννιόταν κάτι «νέο» (Ομάδα προβληματισμού και παρέμβασης στην Αίγινα) από το κέλυφος του «παλιού» (Συνέλευση+), η κριτική στην περίοδο αυτή δεν θα μπορούσε να έχει μεγάλο βάθος. Το κατά πόσο «νέο» ήταν αυτό θα κριθεί ίσως μετά από κάποιο χρονικό διάστημα εύλογο, όταν κάτι νέο θα ξαναγεννηθεί. γκ

Η «Συνέλευση» ξεκίνησε ως συγκέντρωση από ένα αρχικό κάλεσμα μέσω των κοινωνικών μέσων δικτύωσης που εν τέλει λειτουργούν ως δί-χτυα και όχι δί-κτυ-α. Ο ενθουσιασμός δίπλα στην αφελή διάθεση πως όλα μπορούν να γίνουν για μας, αρκεί «εμείς» να το βροντοφωνάξουμε σε «αυτούς» (κι «αυτοί» θα τρομάξουν και θα ενδώσουν), δίπλα στην ανασφαλή άτυπη χρήση ενός απουσιολογίου (ποιος ήρθε-ποιος δεν ήρθε), δίπλα σε κάθε «ριζοσπαστική» πρόταση προς όλους χωρίς τη στοιχειώδη ευθύνη ανάληψης, δίπλα στο μιμητισμό των μεγάλων γεγονότων στην Ευρώπη και της αραβικής «άνοιξης», δίπλα στον «πατριωτισμό» ως απάντηση στο «οι έλληνες κοιμούνται» των ισπανών ιντικάντος καθώς και άλλων σκηνών κάλλους που εκτυλίχθηκαν, έδειξαν ότι το ρεύμα αυτό επιθυμούσε, στο σύνολό του, την επιστροφή του «χωρίς ΠΑΣΟΚ με λεφτά». Στην «Ανοιχτή Συνέλευση Αγανακτισμένων Αίγινας» μετά από αυτήν την πρώτη στιγμή του αρχικού ενθουσιασμού όπως και σε όλη την Ελλάδα, το μεγαλύτερο τμήμα του κόσμου που συμμετείχε ως ευκαιρία να στείλει ένα μήνυμα στην κυβέρνηση, αποχώρησε πολύ γρήγορα. Ο τουρισμός από την άλλη, στο νησί, είναι μια αδήριτη πραγματικότητα και δεν επιτρέπει ούτε τις μικρές υπερβάσεις. Η φαιδρότητα κάποιων συνθημάτων (π.χ. για το πάχος του Πάγκαλου κλπ.), οι αλλοπρόσαλλες προτάσεις, οι ασυνεπείς συμμετοχές στις συναντήσεις, το πήγαινε-έλα, η απορρυθμίσεις των διαδικασιών, η «παύση» του Αυγούστου, η επιθυμία του καθενός σχεδόν να τα πει όλα σε λίγο χρόνο, η ένταξη του «θερινού» τμήματος της συνέλευσης στην τουριστική ατραξιόν στο νησί, ήταν μόνο μερικά δείγματα για την έλλειψη, όχι εμπειρίας αλλά, σοβαρότητας, υπευθυνότητας και μιας σχετικής αυταπάρνησης (αυταπάρνησης όχι στα όρια της αυτοπυρπόλησης ή της πρόταξης των στηθών απέναντι στα βόλια του εχθρού). Οι εναπομείναντες είμαστε κυρίως «ξενοκαρφίτες», δηλαδή μέτοικοι και κάποιοι άλλοι επίσης μέτοικοι που ανήκουν σε μια οριοθετημένη «κοινότητα» στην Αίγινα [καλλιτέχνες, εισοδηματίες μικροί και μεγάλοι, συνταξιούχοι (όχι οι πιο πλούσιοι όχι οι πιο φτωχοί) και οι συν αυτώ] κόσμος δηλαδή που πόρρω απέχει από την καθημερινή ζωή της Αίγινας. Δείγμα αυτής της τάσης ήταν η αντίδραση -κρυφή και φανερή- μελών της «κοινότητας» για ερώτημα που εκτίθετο μεταξύ άλλων για το ζήτημα του νερού στο Δημοτικό Συμβούλιο Αίγινας: «Για ποιο λόγο, εδώ και χρόνια, υπάρχει ακόμα το δικαίωμα κατασκευής ιδιωτικής πισίνας στην οποία χρησιμοποιείται νερό του δικτύου»; Μα οι φίλοι τους είχαν πισίνες, με τους ΒΙΠΙΡΙΖΑ ήταν κολλητοί και στη συνέχεια αυτούς στήριξαν για «να σκίσουμε» μαζί τα μνημόνια. Κάποια άλλα δείγματα που σχετίζονται με παθογένειες ήταν: πορείες μαζί με ανθρώπους που έγιναν υπουργοί της «αριστεράς», ΙΧ πορεία (και με κάποια ακριβά αυτοκίνητα με μαύρες σημαίες), η μετατροπή του θέματος της εκδήλωσης με το Γλέζο («Άμεση Δημοκρατία») σε εκδήλωση στήριξης του ΣΥΡΙΖΑ, μέλη της Συνέλευσης που δεν απεργούσαν απαιτούσαν την αλλαγή ώρας της συγκέντρωσης προκειμένου να έχουν σχολάσει για να «συμμετέχουν», προτάσεις του τύπου: κατάληψη του κτιρίου των φυλακών, συνέλευση κάθε μέρα, χτίσιμο των τραπεζικών καταστημάτων Αίγινας, η πρόταση σε περαστικό που δήλωσε οικονομολόγος να είναι ομιλητής σε εκδήλωση στου Μάρκελου, τραβηγμένες απ’ τα μαλλιά δηλώσεις του τύπου: «Δεν θα φύγουμε από τις πλατείες μέχρι να φύγουν αυτοί που μας οδήγησαν εδώ: Κυβερνήσεις , τρόικα, τράπεζες , μνημόνια και όσοι μας εκμεταλλεύονται όλα αυτά τα χρόνια»-μιλάμε για προεπαναστατική περίοδο στην Αίγινα. Κι άλλα δείγματα θα μπορούσαν να ανθολογηθούν ως εσωτερικές αδυναμίες αυτής της προσπάθειας.

Έτσι συνέχισή της, μετά τις διακοπές του Αυγούστου, είχε ένα χαρακτήρα κυρίως παιγνιώδη και ατμόσφαιρας κουλτούρας ή μια κρυφοελιτίστικης διάκρισης από ντόπιο πληθυσμό («εμείς και εμείς», «τι κάνουν οι αιγινήτες» κλπ) και αρκετά φειδωλή για την περίσταση των υψηλών απαιτήσεων της εποχής των μνημονίων και της φτωχοκτονίας. Παράλληλα, ραγδαία εξελισσόταν σε ομάδα γνωστών που έδιναν ραντεβού για να συναντηθούν. Χαρακτηριστικό ήταν ότι η «ανοιχτή συνέλευση» πραγματοποιούταν όχι σε έναν εύλογο χρόνο όπου υπήρχε η σχόλη για τους περισσότερους κατοίκους στο νησί (π.χ. Κυριακή πρωί) αλλά σε ημέρα και ώρα που μπορούσαν τα «μέλη» αφού είχαν εξασφαλίσει ότι θα συνεχίσουν απρόσκοπτα τις ιδιαίτερες καλλιτεχνικές τους ασχολίες («Κυριακή κοιμόμαστε», «Δευτέρα έχουμε χορωδία», «Τετάρτη έχουμε θέατρο» «Πέμπτη έχουμε το μπήξε, το δείξε» κλπ). Οι αναφορές των περισσοτέρων μελών ήταν κυρίως από τη συνέλευση (και εκείνη την εποχή φάντασμα) του Συντάγματος καθώς και ό,τι είχε να κάνει με μια επικαιρότητα στην Αθήνα (πορείες, διαδηλώσεις κλπ). Η προσπάθεια για μια παράλληλη δομή διαβούλευσης απαλλαγμένης από τον καταναγκασμό του τρίπτυχου εισήγηση-πρόταση-ψήφιση, που θα έδινε τη δυνατότητα να εμβαθύνουμε χωρίς αυτό να επιβαρύνει τους χρόνους της συνέλευσης, δεν ευδοκίμησε. Από την άλλη κυριάρχησε η ανευθυνότητα της διαρκούς αλλαγής της ατζέντας καθώς και της ακαθόριστης πρότασης για δράσεις χωρίς την παραμικρή ανάληψη ευθύνης. Στην κυριολεξία ό,τι να ‘ναι προτάσεις γινόντουσαν στο λεπτό για να ξεχαστούν στο επόμενο λεπτό ή στην επόμενη συνέλευση. Όποιος ή όποια βρει κάποτε τα βιβλία των πρακτικών των συνελεύσεων μάλλον θα πιστέψει ότι τη διετία 2011-2012 η Αίγινα ήταν σε προεπαναστατική περίοδο.

Το χειμώνα κι αφού τα μέλη της συνέλευσης με δυσκολία και σχετική πλειοψηφία απέκλεισαν την πρόταση για να μεταφερθεί σε βίλα «γνωστής» κάποιων μελών, οι συναντήσεις συνεχίστηκαν στα καφενεία του παλιού δημαρχείου ενώ για μια μικρή περίοδο μέλη παρακολουθούσαν τα δημοτικά συμβούλια, Πότε-πότε με κάποιες φωνές υπήρξαν και κάποιες διαμαρτυρίες (για την εκπαίδευση, στα γραφεία της ΔΕΗ, πανελλαδικές γενικές απεργίες με κινητοποιήσεις των φορέων του νησιού όπως η αποτυχημένη στις 05/10/2011, κλπ). Η συνέλευση όμως ταξίδεψε και 3-4 φορές στο Μεσαγρό και στην Αγιά-Μαρίνα. Δεν ήταν άσχημα αν εξαιρέσει κανείς ότι στο καφενείο τις περισσότερες φορές οι άνθρωποι ήταν λίγο αμήχανοι στο να συμμετέχουν στη συνέλευση. Από την άλλη όμως και η συνέλευση ευλογούσε ένα ολόκληρο χειμώνα την περίπτωση της παρέμβασης για τη συγκοινωνία μεταξύ των χωριών. Ένα ζήτημα τέθηκε, άμεσο, κατανοητό, καυτό για τις «τοπικές κοινωνίες»-όχι για μας, αβανταδόρικο και η συνέλευση το ξέχασε μεταθέτοντάς το. Οπότε προς τι η «εμπιστοσύνη» της τοπικής κοινωνίας; Αργότερα που πλησίαζαν οι εκλογές άρχισε το ενδιαφέρον να πέφτει αφού σχεδόν όλοι-ες ήταν ψηφοφόροι ή μέλη του τοπικού ΣΥΡΙΖΑ. Ταυτοχρόνως ανέβηκε το ενδιαφέρον για τον αντιφασισμό. Αυτό ήταν. Μετά την πορεία που οργάνωσαν οι πειραιώτες χρυσαβγίτες με τη βοήθεια ενός ντόπιου που ήταν και ο μόνος που εκτέθηκε στο νησί, κατέληξαν σε εκδήλωση-συζήτηση σε μαγαζί που οι «αγανακτισμένοι» ιδιαιτέρως το τιμούσαν με την παρουσία τους. Αυτό ήταν το εναρκτήριο λάκτισμα για να ξεχαστούν τα πάντα (αποφάσεις, εκκρεμότητες, τοπικά, γενικά κλπ). «Αντιμετωπίζουμε φασιστική εισβολή» ήταν -στο περίπου- το βασικό κρεσέντο. Αυτό λοιπόν σκέπασε κάθε τι από την προηγούμενη προσπάθεια-έγινε στην κυριολεξία φερετζές κι έτσι η συνέλευση κατέληξε στην εξής σημαντική απόφαση για την ίδρυση αντιρατσιστικού φεστιβάλ στο νησί, λες και είμαστε κάποια πολιτεία του αμερικανικού νότου. Μάλιστα, έγινε το 1ο αντιρατσιστικό φεστιβάλ υπό τη σκέπη μιας αδιόρατης απειλής, μιας πληροφορίας ραδίου-αρβύλας που έλεγε ότι θα πλακώσουν στο νησί για δεύτερη φορά πολλοί χρυσαβγίτες. Και το φεστιβάλ θα τους απέτρεπε ή θα δημιουργούσε μια άμυνα τέλος πάντων απέναντι σε αυτούς. Αυτό ήταν και το τελευταίο αντιρατσιστικό φεστιβάλ, το οποίο προφανώς πέτυχε τους στόχους του, οπότε προς τι το 2ο;
Από την άλλη, η εποχή και μάλιστα σε ένα νησί τουριστικό καταδείκνυε την κρίση του μεταπρατικού-παρασιτικού μοντέλου. Απέναντι σε μια τέτοια δυναμική που ήταν σοβαρή συνιστώσα για την ιδιαιτερότητα της ελληνικής κρίσης, δράσεις της συνέλευσης περιορίστηκαν στην «εναλλακτική οικονομία» του ανταλλακτικού-χαριστικού. Άπειρες ώρες συζητήσεων για τα περιφερειακά του ζητήματος της «εναλλακτικής οικονομίας», προσκλήσεις σε ειδικούς για να καταλήξουν και οι ίδιοι στο αυτονόητο ερώτημα «τι παράγετε εδώ»; Τίποτε. Έτσι μια προσπάθεια προσέγγισης για την παραγωγική ανασυγκρότηση εξανεμιζόταν στο «ελάτε να πιάσουμε ένα κτήμα», «ελάτε στο κτήμα μου» ή στην «ανταλλακτική» οικονομία υπήρξαν και μέλη που αντάλλασσαν χειρωνακτική εργασία στους κήπους τους με …«φοδραρίσματα ρούχων» ή «εκμάθηση κρουστών»… Η αστειότητα όλης αυτής της «φάσης» πήρε διαστάσεις με μεγαλεπήβολες προτάσεις που εν τέλει δεν προέκυψε φυσικά τίποτε. Δεν θα μπορούσε ούτως ή άλλως ο/η οποιο(α)(σ)δήποτε να πράξει κάτι σοβαρό σε αυτήν την κατεύθυνση, και λόγω επαγγελματικών ταυτοτήτων και γιατί όλα αυτά γινόντουσαν ως εξευγενισμένα χόμπι, συνήθως από όσους είχαν χρήμα και χρόνο.
Οι όποιες προτάσεις προκειμένου αυτή η συσσωμάτωση ανθρώπων να αποκτήσει ένα χαρακτήρα θέσεων και στόχων και πιθανώς μιας τοπικής αυτόνομης δυναμικής απέβη άκαρπη αφού η λαίλαπα του ΣΥΡΙΖΑ που είχε ήδη βάλει πλώρη για την κυβέρνηση από το 2011 είχε σαρώσει κάθε προσπάθεια αφύπνισης της λογικής. Τα λίγα κείμενα που γράφτηκαν, η προετοιμασία για κάποιες δράσεις που έγιναν ή που δεν έγιναν, έπεσαν στους ώμους λίγων κυρίως ανθρώπων της «συνέλευσης» η οποία μέχρι και τον Οκτώβριο του 2011 είχε ήδη περιοριστεί οριστικά σε λίγα μέλη τα οποία έφεραν τη σφραγίδα της. Από κει και μετά και μέχρι τις τελευταίες δράσεις της, το καλοκαίρι του 2012, είχε ήδη εκφυλιστεί σε μια παρέα ανθρώπων («θα συζητάμε και τα γκομενικά μας»-ακούστηκε και αυτό) που κρατούσαν το «όνομα» μέχρι και την σχεδόν πλήρη υπαγωγή των τελευταίων στη νέα «ανοιχτή» δομή των μελών του τοπικού ΣΥΡΙΖΑ, μιας τοπικής κατάστασης που ανέπνεε κυρίως από τα κεντρικά γραφεία κι από τις Βίλες Πισίνες Ριζοσπαστικής Αριστεράς στα ορεινά του νησιού. Μάλλον η ιδέα της συνέλευσης «κάηκε» και άφησε ένα κακό προηγούμενο αν και μέσω αυτής έγιναν πιο γνωστές οι επιθυμίες λίγων για να συνεχιστεί κάποια άλλη προσπάθεια ενώ αποκτήθηκε και μια σχετική εμπειρία από τη δημοκρατική λειτουργία της.

Συμπερασματικά: Η Συνέλευση Αγανακτισμένων Αίγινας ξεκίνησε όχι από κάποιες δυνάμεις αγώνα που ούτως ή άλλως δεν υπήρχαν αλλά από το facebook, ακολουθώντας ως ένα βαθμό τη συνέλευση του Συντάγματος στα προτάγματα, και στις κινητοποιήσεις. Έζησε περίπου ένα χρόνο ενώ εκφυλίστηκε ως πολιτικός οργανισμός στο τέλος της, σε μια κλειστή παρέα ανθρώπων που κυρίως προσανατολίζονταν στο ΣΥΡΙΖΑ, στον αντι-φασισμό, στις «εναλλακτικές οικονομίες» και στην «ιδεολογία» της χαράς. Από το καλοκαίρι μέχρι το φθινόπωρο του ίδιου χρόνου δημιουργίας της, σταθεροποιήθηκε αριθμητικά, με αποτέλεσμα ένα πλήθος εκδηλώσεων, συγκεντρώσεων και παρεμβάσεων κυρίως την περίοδο του χαρατσιού όπως και στο Δημοτικό Συμβούλιο για τοπικά ζητήματα. Η προσπάθεια του χειμώνα 2011-12 που πραγματοποιήθηκε από συνελεύσεις της Αττικής για συντονισμό, απέτυχε, κι αυτό ακολούθησε ένα μαρασμό των ίδιων των Συνελεύσεων πανελλαδικά. Η αίσθηση που άφησε ήταν κυρίως η σύγχυση μεταξύ α)τοπικής ομάδας με διάθεση βελτίωσης της κατάστασης β)ριζοσπαστικού αντιεξουσιαστικού λόγου γ)ό,τι να ‘ναι προτάσεων για δράση με σοβαρές ανακολουθίες δ)παρέας που τα «έχουν βρει» και περνούν καλά ε)άτυπης συνιστώσας του ΣΥΡΙΖΑ στ)πεδίου δήθεν «εναλλακτισμού».
Διαπιστώθηκε η έλλειψη συνοχής μεταξύ αγνώστων ή απλά γνωστών, εφόσον δεν υπήρχε μια καθημερινότητα που να ακολουθεί τις διαδικασίες, μεταξύ ανθρώπων με αντιθετικούς προσανατολισμούς και με διαφορές εισοδήματος, με ανακολουθία και παλινωδίες επί των αποφάσεων, με διάσταση μεταξύ προτάσεων και ανάληψης ευθυνών καθώς και μια «φιλικού» τύπου λειτουργία παρόλο που ρητά ήταν μια ανοιχτή διαδικασία. Ήταν όμως από την άλλη, μια σημαντική ευκαιρία μέσα από την οποία, και ιδιαίτερα την περίοδο μεταξύ αρχών του καλοκαιριού-φθινοπώρου του 2011, «παραδόθηκαν μαθήματα»: για τα όρια που μπορεί να έχουν κάποιες δραστηριότητες σε ένα τουριστικό νησί, για τα όρια μεταξύ καφενείου και πραγματικότητας, για την πραγματική στόχευση ενός «εναλλακτικού» ενδιάμεσου χώρου στην Αίγινα που χρησιμοποιεί γεγονότα για την αναπαραγωγή του και για την ευζωία του, για την απομάκρυνση που προκαλεί η αυτοναφορικότητα της ιδεολογίας χωρίς την γείωση σε καθημερινά ζητήματα, για την έλλειψη συλλογικής στόχευσης που σε καθηλώνει, για την έλλειψη πολεμικής με αντιλήψεις που μετατρέπουν τις συλλογικότητες σε έναν άγευστο «χαρούμενο» χυλό. Αυτή ήταν η περίοδος των Αγανακτισμένων Αίγινας. Οι όποιες κατακτήσεις ή συνέχειες της ίδια παθολογίας θα φανούν στη συνέχεια, σε κάθε βήμα προσπαθειών είτε του «πολιτικού καφενείου» είτε της «Ομάδας». Ένας απολογισμός, με αυστηρότητα αλλά σαφήνεια, ακόμα κι αν δημιουργήσει «ξινίλες» ή ενστάσεις είναι χρήσιμος.

Αν γίνεται σήμερα η σχολική γιορτή στο Ίδρυμα Καψάλη, αύριο πού θα γίνει; στους χώρους στάθμευσης των σούπερ-μάρκετ; σε μάντρα οικοδομικών υλικών;
Οι γιορτές λήξης και ιδιαίτερα των δημοτικών σχολείων που σηματοδοτούν συμβολικά ένα απολογισμό της χρονιάς εκδηλώνοντας, παράλληλα, την ιδιαίτερη φυσιογνωμία της κάθε σχολικής κοινότητας, στην Αίγινα απέκτησαν νέο περιεχόμενο. Το πρότυπο του σχολικού μάνατζερ και του χορηγού στα σχολεία, σημείο σύγκρουσης του εκπαιδευτικού κόσμου με τις αγοραίες αντιλήψεις των πρόσφατων -μετά το ’90- εκπαιδευτικών μεταρρυθμίσεων, βρήκε το Δημοτικό Σχολείο Κυψέλης Αίγινας στην εορτή λήξης του. Έτσι, αντί να γίνει η γιορτή στη άνετη σχολική αυλή του σχολείου, αυτή πραγματοποιήθηκε στο «Ίδρυμα Καψάλη». Το «είθισται» ή η κατά συνθήκη «ευχαριστία» προς κάποιον επιχειρηματία ή ιδιώτη που χρηματοδοτεί κάποια δραστηριότητα -που και αυτή ανήθικη είναι μπροστά στο μεγαλείο της αρχαίας δημοκρατικής παράδοσης της πόλης των Αθηνών στο να υποχρεώνει του πλούσιους να χρηματοδοτούν τις πολιτιστικές εκδηλώσεις- καταργήθηκε και ολοκληρωτικά η γιορτή παραδόθηκε σε έναν από τους προύχοντες του νησιού μας. Το γεγονός ότι η απόφαση αυτή του Δημοτικού Σχολείου Κυψέλης δεν ήταν απόφαση ενός αλλά του Συλλόγου Διδασκόντων του Σχολείου δίνει μια επιπλέον ευθύνη στο ίδιο το σώμα των δασκάλων του σχολείου αλλά και σε όσους και όσες εκπαιδευτικούς ήταν ήδη γνωστό γεγονός που δεν γνωστοποιήθηκε στη συνέλευση του Συλλόγου Δασκάλων-Νηπιαγωγών ν. Αργοσαρωνικού (δυο μέρες πριν), Σύλλογος ο οποίος έχει σθεναρές θέσεις ενάντια σε μέτρα που καθιστούν το σχολείο πεδίο της αγοράς των μάνατζερ και των χορηγών.

Όσον αφορά στο ιστορικό του εν λόγω «Ιδρύματος», οφείλουμε να θυμηθούμε τις οικονομικές του απολαβές 3.500 ευρώ από τη Νομαρχία Πειραιά για τις ανάγκες εκδήλωσης αλλά και την άγνωστη τύχη του ποσού των 50.000 ευρώ από το Δήμο Αίγινας που ακύρωσε το Ελεγκτικό Συμβούλιο. Η τοπική εφημερίδα «Νέα Εποχή» είχε πραγματοποιήσει αδιάψευστη αναφορά στο ρόλο του τότε υπουργού εσωτερικών Π. Παυλόπουλου, σημερινού προέδρου της Ελληνικής Δημοκρατίας: «Για την ιστορία αναφέρουμε ότι ο κ. Π. Παυλόπουλος, Υπουργός Εσωτερικών της προηγούμενης κυβέρνησης, είχε δι’ ενεργειών του φροντίσει να δοθεί στο Δήμο της Αίγινας το ποσόν των 50.000€, με τελικό αποδέκτη το Ίδρυμα Α. Καψάλη. Το Δημοτικό Συμβούλιο είχε ψηφίσει υπέρ της χρηματοδότησης του Ιδρύματος με το ποσό αυτό και στη συνέχεια η απόφαση προωθήθηκε στο Ελεγκτικό Συνέδριο για έγκριση. Το Ελεγκτικό Συνέδριο όμως απεφάνθη ότι κάτι τέτοιο αντιβαίνει το Νόμο, αφού δεν επιτρέπεται η ενίσχυση ιδρυμάτων από τους Δήμους». Η λειτουργία του «Ιδρύματος» εξασφαλίζεται με την ισόβια παρουσία των ιδρυτών του καθώς και με την παρουσία του κατά περίσταση δημάρχου στο ΔΣ, σύμφωνα με το καταστατικό του και τους στόχους του, γεγονός που κάνει την δράση του αποδεκτή από το πολιτικό σύστημα. Τέλος, θα πρέπει να θυμηθούμε πως το όνομα της οικογένειας ενεπλάκη και στην υπόθεση της εναντίωσης στην εγκατάσταση 14 βαριά ψυχασθενών στην περιοχή που έχουν τη βίλα-(και μετέπειτα Ίδρυμα) το 2003-4 υπόθεση που 14 χρόνια μετά αποτελεί άγος για το νησί μας, για τη συνεισφορά του στον κοινωνικό αποκλεισμό των ψυχασθενών.

Η αναπαραγωγή του κυρίαρχου δεξιού «τομέα» του νησιού μας αλλά και άλλων παραγόντων που δεν αντέχουν χωρίς την προβολή τους ή επιθυμούν μια εγγραφή στο τοπικό παρουσιολόγιο, έχει βρει μια «αυλή». Από τους βουλευτές του Πειραιά μέχρι και τους ντόπιους των κομματικών γραφείων έχουν βρει στο «Ίδρυμα» τον κατάλληλο χώρο κοινωνικών τους επιδόσεων. Το «Ίδρυμα» είτε στις “πολιτιστικές” του επιδόσεις, είτε στις “επιμορφωτικές”, είτε στην προσπάθειά του να φαίνεται διακριτά ως “παράγοντας προώθησης της εκπαίδευσης” βραβεύοντας μαθητές, είναι ο χώρος όπου διατρανώνεται η κοινωνική-πολιτιστική επίφαση του προύχοντα η οποία εξαγιάζει την οικονομική του δραστηριότητα.

Δυστυχώς σε αυτήν την κατάσταση βρίσκεται ο πολιτισμός στην Αίγινα που ανατρέφει τις νέες γενιές στην αμορφωσιά, στην υποτέλεια και στην υποταγή και τώρα μάλιστα με την επίσημη σφραγίδα των εκπαιδευτικών του σχολείου. Κι αν τα παραπάνω δεν είναι παρά μια απλή αναφορά απέναντι σε έναν κοινωνικό φόβο να θιχτούν ζωτικά ζητήματα του τόπου μας, τότε ένα καθήκον μένει: η καταγγελία από τους εκπαιδευτικούς του νησιού για αυτήν τη θεμελιακή παρέκκλιση.
ΓΚ

http://archive.ert.gr/2121/

Με την έκδοση του βουλεύματος του συμβουλίου Πλημμελειοδικών Πειραιά που αποφάσισε την προφυλάκιση του εγκληματία Θρασύβουλου Λυκουρέζου, κλείνει ένας μικρός κύκλος αυτής της τραγωδίας που έπληξε το νησί μας αλλά και τη χώρα. Το βούλευμα καταδεικνύει τη χυδαιότητα του εκπροσώπου αυτής της τάξης, την ανύπαρκτη ηθική της, την απάνθρωπη συμπεριφορά της. Αυτή η μικρή ανακούφιση που μόνο εν μέρει δικαιώνει τους νεκρούς-θύματα του εγκληματία είναι αδύναμη ακόμα για να αναδείξει την κάθαρση στην τραγωδία και την τιμωρία στο έγκλημα. Με το κλείσιμο αυτού του κύκλου που είναι σίγουρο ότι θα ανοίξει πάλι σύντομα και εν ευθέτω χρόνω, καθότι θα ξεκινήσει μια σειρά αιτήσεων αποφυλάκισης για λόγους υγείας, παραμένει ανοιχτός ένα άλλος μεγάλος κύκλος: αυτός των προσπαθειών συγκάλυψης του εγκλήματος, των πραγματικών αιτιών και της πιθανής μετατροπής του σε λεπτομέρεια της ιστορίας των «ναυτικών ατυχημάτων». Και σε αυτούς τους κύκλους εμπλέκεται τόσο η επίσημη αρχή για την απόδοση του δικαίου και το κράτος όσο και ο λαϊκός παράγοντας που ωστόσο βρίσκεται σε ματαίωση, ειδικά αυτήν την περίοδο. Συνέχεια ανάγνωσης για το έγκλημα στην Αίγινα-οι πολιτικές και κοινωνικές διαστάσεις →

Μια νέα επιτυχία έχει στο ενεργητικό της η ομάδα ΒΙ(λες) ΠΙ(σίνες)ΡΙΖ(οσπαστικής) Α(ριστεράς) Αίγινας. Η Όλγα Χαρίτου, είναι γνωστή στα κοινωνικά κινήματα, ευρύτερα, ως συντονίστρια του Αντιρατσιστικού Φεστιβάλ της Αθήνας, γνωστή για τις συμμετοχή της στους αγώνες της αριστεράς και της προόδου, γνωστή όμως και στους αγωνιστές για τη φιλοξενία που παρείχε στη Βίλα-Πισίνα της Αίγινας τίμησε την Αριστερά και τους αγώνες με τη συμμετοχή της στο νέο υπερ-ταμείο για τις αποκρατικοποιήσεις. Δηλαδή αυτόν τον αποικιακό θεσμό που μετατρέπει την Ελλάδα από αποικία χρέους σε προτεκτοράτο.

Ας ντρέπονται αυτοί που πρέπει να ντρέπονται
και ειδικά μετά τη δολοφονία του Αυγούστου
που αποκάλυψε την πλήρη ένταξη της αριστεράς
στην άρχουσα τάξη των σκαφάτων, των αφεντικών
και των σιχαμερών καναλαρχών.
αναδημοσίευση από τη Ρήξη:
«…Θα πω στον αέρα να μην σας πληρώνει όταν αναπνέετε.
Θα υπενθυμίσω στη γη ότι δεν σας χρωστάει τίποτα επειδή κινείται.
Θα ψιθυρίσω στις πασχαλίτσες, στις παρδαλοτσικλιτάρες, στα Χριστούγεννα και στο λιόγερμα να σας αποφεύγουν.
Θα κουβεντιάσω με το Σαρωνικό Κόλπο να μην σας δανείζει τις μπογιές του.
Κι ύστερα από αυτά τα ολίγα θα σας περιμένω με τις μορταδέλες μου κρυμμένος μέσα σ’ ένα κουτί με ψηφοδέλτια».
του Γιώργου Προστοπαρόν, «Κεντρική Επιτροπή των αληθινών θυμών», Αίγινα 2010 Συνέχεια ανάγνωσης ΒΙ.ΠΙ.ΡΙΖ.Α. Αίγινας (Όλγα) →

Εφαρμόζοντας κατά γράμμα τον προϋπολογισμό της η Περιφέρεια Αττικής και συναινώντας στις αποφάσεις των προηγούμενων εργολάβων-υπεργολάβων συνυπέγραψε με τη δημοτική αρχή Αίγινας προγραμματική σύμβαση της τάξεως των 6000.000 ευρώ για την αποκατάσταση «ασφαλτοστρωμένων δρόμων στην ευρύτερη περιοχή του Δήμου Αίγινας, έπειτα από τις ζημιές που έχουν υποστεί από τις πλημμύρες του Δεκεμβρίου 2014 και του Σεπτεμβρίου 2015». Θετικό, θα μπορούσε να ήταν το έργο εφόσον η κυκλοφορία στους δρόμους της Αίγινας έχει γίνει κάτι παραπάνω από επικίνδυνη σε συνδυασμό με την έλλειψη σεβασμού και καλλιέργειας ενός τμήματος των οδηγών. Η καταπολέμηση όμως των αιτιών καταστροφής των οδοστρωμάτων βρίσκεται πολύ μακριά. Κι αυτό διότι σε ένα νησί-βράχο που βρέχει ‘’όποτε του καπνίσει’’ που υποφέρει από την ανομβρία και τη λειψυδρία η αιτία προσδιορίζεται στην έλλειψη αντιπλημμυρικών έργων. Έργων που κοστίζουν μέχρι και 1.000.050 ευρώ προκειμένου να ταξιδεύουν τα όμβρια ύδατα με ασφάλεια προς τη θάλασσα. Καμιά μέριμνα όμως όσον αφορά τη συγκράτηση του νερού με απλές και λιτές αναβαθμίδες στα ορεινά και ημιορεινά του νησιού, καμιά μέριμνα όσον αφορά τη συγκράτηση του νερού με την επιδότηση και τη διευκόλυνση διατυπώσεων για την κατασκευή της στέρνας σε όποιες περιοχές ακόμα το επιτρέπουν οι συνθήκες δόμησης. Έργα που θα ενεργοποιούσαν τις τοπικές κοινότητες αλλά και μεγάλους σε ηλικία ανθρώπους που θα υποδείκνυαν τις περιοχές αυτές, που θα παρείχαν μια χρήσιμη εργασία για έργα κοινωφελή, για υποδομές που θα ελαχιστοποιούσαν το πρόβλημα του νερού και ταυτοχρόνως θα έδιναν μια καλή ώθηση στη γεωργική-κτηνοτροφική-μελισσοκομική παραγωγή. Συνέχεια ανάγνωσης Αντιπλημμυρικά έργα, ελαστικός τάπητας γηπέδου- η κορύφωση του παρασιτισμού στην Αίγινα →

αναδημοσίευση από το αρχείο της σχεδίας
Σήμερα, βρέχει από το απόγευμα. Είναι λίγα αυτά που μπορούμε να πούμε. Περισσότερα νιώθουμε. Ρημαγμένες, στεγνές ζωές, αλωμένες από το εμπόρευμα, από τα υποσχόμενα επίπεδα κατανάλωσης και την κατάθλιψη. Οι μνήμες, οι αφηγήσεις τους, οι υπερήλικες φωνές τους που κάθε φορά ακούγονται σαν ευχή για “μη χειρότερα”, πάλι ακούονται. Τότε νέοι και νέες, ωραίοι και ωραίες, στην λεωφόρο Φανερωμένης παρακαλούσαν μαζί με τους παπάδες, τους προσκόπους, τις διοικητικές αρχές του νησιού για μια βροχή. Και ήρθε κάποια στιγμή. Ποιος την έφερε; Ε, καλά τώρα…
Να ξανάρθεις. Να ξανάρθεις βροχή.

Τίποτε καλύτερο δεν θα περίμενε κανείς από τους εκπροσώπους της τοπικής μας μούχλας από το να ευχαριστούν προνομιακά τους όμοιούς τους ή κάποιους από αυτούς και άλλοι, οι όμοιοί τους δηλαδή, να στολίζουν με συνταρακτικά λόγια την ασημαντότητά τους για την προσφορά τους. Αν προσθέσουμε και τις δηλώσεις τους για το πόσο «συντετριμμένοι» νιώθουν για το «ναυτικό ατύχημα», μπας και γλιτώσουν την τουριστική περίοδο, συμπληρώνεται η συνταγή της πολιτικής ως απάτης. Παλιά η μέθοδος. Είναι η άντληση της κοινωνικής υπεραξίας από τη συμμετοχή σε ένα γεγονός που πολλαπλασιάζει εμμέσως την κοινωνική, πολιτική και οικονομική ισχύ. Επιβεβαιώνει την πραγματική ανυπαρξία, την αχρηστία, την ανασφάλεια μπροστά σε μια γήινη και όσο το δυνατόν υγιή καθημερινότητα χωρίς παρόλες και φανφάρες. Για αυτούς όλους «μικρούς» και «μεγάλους» «ήρωες» αρκούν αυτές οι γραμμές. Ας μην μας απασχολήσουν περισσότερο. Ακόμα και οι «αφελείς» καταλαβαίνουν ότι συντηρείται απλά η αναπαραγωγή της τοπικής μας μούχλας. Όμοιος τον όμοιο κι η κοπριά στα λάχανα. Από κει και πέρα αυτοί που πάντα τρέχουν χωρίς την ανάγκη της προβολής αυτό πάντα θα κάνουν-και καλώς θα κάνουν. Δεν έχουν την ανάγκη μιας εφήμερης μνείας.

Όμως τα παρακάτω αποτελούν το κέντρο βάρους με αφορμή και αιτία το έγκλημα μεταξύ Πέρδικας και Μονής:

1)Θα έχουμε (πάλι) ένα έγκλημα χωρίς τιμωρία; Θα έχουμε (πάλι) μια τραγωδία χωρίς κάθαρση; Συνέχεια ανάγνωσης Για το έγκλημα στην Αίγινα: μεταξύ Πέρδικας και Μονής →

Η κολυμπήθρα είναι αυτή που σύμφωνα με την ορθόδοξη παράδοση και πίστη εξαφανίζει το προπατορικό αμάρτημα του ανθρώπου και τον εντάσσει τυπικά στο σώμα της Εκκλησίας. Η αλήθεια είναι ότι η τελετή αυτή που είναι ουσιαστική για ένα μικρό σύνολο πιστών στο σήμερα, έχει καταντήσει μια τελετή στο πλαίσιο της ακολουθίας μια παράδοσης που έχει χάσει το νόημά της ως μια οποιαδήποτε κοινωνική και οικογενειακή εκδήλωση. Θα έλεγε κανείς ότι το πρότυπο αυτού του εκφυλισμού ακολουθείται και στην κοσμική ζωή με την οποία ούτως ή άλλως ήταν άρρηκτα δεμένη η Ορθοδοξία. Η σύγχρονη εκδοχή του φαινομένου κάθαρσης είναι οι εκδηλώσεις με καλό σκοπό στις οποίες συμμετέχει η Εξουσία, η Αγορά και ο Κοινωνικός Βίος των ανθρώπων. Σε κάθε περίσταση “καλού και αγαθοεργούς σκοπού” τόσο τα μέλη της Εξουσίας, της Αγοράς και του Κοινωνικού Βίου των ανθρώπων που εμπλέκονται σε περιστάσεις διαφθοράς, αποδεδειγμένης απραξίας και ιδιοτέλειας, με ένα μαγικό τελετουργικό τρόπο εμβαπτίζονται, εξαφανίζοντας τα αμαρτήματα με τα οποία συνδέονται. Σε αυτό το τελετουργικό συμμετέχουν και άνθρωποι με καλή προαίρεση για το στόχο που “αγιάζει τα μέσα” είναι αυτοί που άηχα και ανυστερόβουλα δίνουν τη συγχώρεση για τα μέλη της Εξουσίας, της Αγοράς και του Κοινωνικού Βίου που έχουν επιδοθεί στα αμαρτήματα αυτά. Έτσι, δίχως να υπάρξει ένα δείγμα ανακατεύθυνσης από τη θέση αυτών που επιβαρύνονται για πλημμελείς πράξεις κι αυτών που καλοπροαίρετα επιδοκιμάζουν τον “καλό στόχο”, δίχως να υπάρξει ένα δείγμα μετατόπισης, η εκδήλωση με τους “καλούς στόχους” φέρνει πολύ κοντά όλα τα μέρη. Αποτέλεσμα δεν μπορεί να είναι άλλο από την απόκτηση επίσημης αναγνώρισης αυτών που αποδεδειγμένα έχουν φανεί ανάξιοι του ρόλου τους, πραγματικά αδιάφοροι για τις υποχρεώσεις τους και ιδιοτελείς λόγω της πρακτικής τους. Η κολυμπήθρα αυτή δεν είναι παρά ένα μεγάλο δημόσιο πλυντήριο.
Η χτεσινή συναυλία για την ενίσχυση του Κέντρου Υγείας Αίγινας που πραγματοποιήθηκε στο λιμάνι στης Σουβάλας, παρακινούμενη κυρίως από ανθρώπους της καλής προαίρεσης αλλά και της μεταπολιτευτικής παρα-αφήγησης για τη δύναμη των (υπερεκτιμημένων) μαζικών φορέων, δεν ήταν παρά ένα καλό πλυντήριο που δίνει την άφεση των αμαρτιών πρώτα-πρώτα για τη Δημοτική Αρχή που αδιαφορώντας για το Κέντρο Υγείας έχει θέσει στόχο της, την ενίσχυση του υποτιθέμενου “Νοσοκομείου” της τοπικής μας Εκκλησίας. Συνέχεια ανάγνωσης οι συναυλίες-πλυντήριο στην Αίγινα →

Με έναν ευτελή τρόπο επέλεξε η τοπική μας κυβέρνηση και δημοτική αρχή να προσελκύσει κατ’ επάγγελμα δημοσιογράφους που διαφημίζουν ή προωθούν, κατόπιν παραγγελιών, τουριστικούς προορισμούς. Το διήμερο αυτό που ονόμασαν “φιλοξενίας και ενημέρωσης” περιείχε δυο γεύματα και δυο δείπνα. Το οργάνωσε παροπλισμένος δημοσιογράφος που προβάλλεται ως ο “επιτυχημένος δημοσιογράφος που εγκατέλειψε την Αθήνα για τη μαγευτική Αίγινα”. Αυτή είναι η θλιβερή πραγματικότητα μιας δημοτικής αρχής που θεωρώντας ως κεκτημένο δώρο την προσφορά σκηνοθετημένων εικόνων προς κατανάλωση επενδύει στην υπάρχουσα βιομηχανία των 200 μέτρων της παραλίας της πόλης και της επέκτασής της και σε άλλα σημεία του νησιού, δίπλα στα εργασιακά κάτεργα των κακοπληρωμένων 12-15-18ώρων. Με τέσσερα τραπεζώματα και πολλές υποσχέσεις. Η “φιλοξενία” που η δημοτική αρχή την αρνείται για όσους την έχουν πραγματικά ανάγκη, όπως οι πρόσφυγες, την προσφέρει για κάποιους γραφιάδες που θα διαφημίσουν την σκηνοθετημένη της αγορά εντυπώσεων. Συνέχεια ανάγνωσης Τα τραπεζώματα του Δήμου Αίγινας →

Ο υπουργός Καμμένος επιβεβαιώνει με υποσχέσεις και λόγια του αέρα τον προσανατολισμό της κυβέρνησης, δηλαδή τον μονόδρομο των εκποιήσεων προς χάριν κάποιων επενδύσεων που “θα φέρουν χρήμα και θέσεις εργασίας” και στην Αίγινα. Ο προϊστάμενος των καραβανάδων σε ρόλο πλασιέ τουριστικών και τεχνολογικών επενδύσεων παροξύνει σε ύψιστο βαθμό όλη την αντιπαραγωγική και παρασιτική μούχλα που επένδυσε η πολιτική στη μεταπολίτευση ταΐζοντας με ψέμματα ή και ψευδαισθήσεις τον εναπομείναντα κοινωνικό ιστό των επαγγελματιών και των ανέργων. Στην προκειμένη το ερώτημα δεν είναι το αν θα πραγματοποιηθούν αυτές οι εξαγγελίες αλλά το τι σημασία έχουν αυτές για το ευρύ κοινό, για το πλήθος στο οποίο και απευθύνονται. Συνέχεια ανάγνωσης τα ψέμματα και η ψευδής συνείδηση →

Αποσπάσματα από το βιβλίο «Το τραγούδι του σπασμένου Ροδιού» της Ιουλίας Χαρπίδου

Το Θεριό

Σε λίγο όλη η περιοχή του ΤΟΥΡΛΟΥ, μεταμορφώθηκε σε ξωτικό, που το δαίμονα μέσα του ΕΙΧΕ. Συρματόπλεγμα αγκαθωτό, στεφάνωσε τα χωράφια. Σε πάσαλους, που μπήξανε βαθειά μέσα στο χώμα, πινακίδες καρφώσανε. Πινακίδες που γράφαν: «ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ ΑΥΣΤΗΡΩΣ Η ΕΙΣΟΔΟΣ, ΠΕΡΙΟΧΗ ΠΟΛΕΜΙΚΟΥ ΝΑΥΤΙΚΟΥ». Καρφώσανε και κάρφωσαν όλες τις καρδιές του κόσμου.

Όλων τα βλέφαρα έκλειναν όταν το αντικρύζαν. Γιατί, σταλιά-σταλιά τους ρούφηξε το αίμα της καρδιάς τους. Εργάτες η Βαγία γέμισε. Ξένους και εντοπίτες, που σκληρά μέσα στο οχυρό, ακατάπαυστα δουλεύαν. Φουριόζοι με βραχνή φωνή και σκισμένες φανέλλες. Σκάβαν, θεμελιώνανε, χτίζανε και το Διοικητήριο στήσαν. Συνέχεια ανάγνωσης Το θεριό του Τούρλου →

Το ζήτημα του Κέντρου Υγείας Αίγινας είναι πολλαπλό και σύνθετο.
Συνηθίζεται στις μέρες μας οι επικρίσεις από τους χώρους, τις κινήσεις και τις οργανώσεις να εστιάζουν ενάντια στις νεοφιλελεύθερες μεταρρυθμίσεις στον τομέα της υγείας ήδη από τη δεκαετία του ’90 μέχρι και σήμερα. Αυτοί οι αγώνες ή οι προσπάθειες που έχουν τις συνδικαλιστικές και κομματικές ή κινηματικές -γενικά- αφετηρίες αφορούν την ιδιωτικοποίηση του τομέα της υγείας, τις ελλείψεις σε προσωπικό, τις μειώσεις στους μισθούς, την εφαρμογή ελαστικοποιημένων εργασιακών σχέσεων, το κόστος για τη νοσηλεία και περίθαλψη, την εισβολή του ιδιωτικού τομέα σε τομείς του δημόσιου συστήματος. Επίσης αφορούν και διαχρονικά ζητήματα όπως τις προμήθειες του απαραίτητου ιατροφαρμακευτικού υλικού, την υποβάθμιση και εγκατάλειψη οργανισμών που άπτονται του χώρου (ΕΟΦ, ερευνητικός τομέας), τα πρόσωπα που νέμονται θέσεις στο χώρο, τη γραφειοκρατία την ίδια που παραμένει σε μεγάλο επίπεδο ανεπαρκής, τον κακό σχεδιασμό. Σ’ αυτό το ρεύμα προστέθηκε κι άλλος κόσμος που περιστασιακά, ειδικά μετά τις μεταρρυθμίσεις που πραγματοποιήθηκαν στο πλαίσιο των μνημονιακών συμβάσεων, συμμετέχει σε δράσεις. Συνέχεια ανάγνωσης Για το ζήτημα του Κέντρου Υγείας Αίγινας →